The hunter game รวมนักฆ่าล่าเกมโหด

บรรณาการชาย-หญิง

หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จพวกเราก็ไปรวมตัวกันที่โรงยิมฝึกทักษะการต่อสู้ประมาณหนึ่งชั่วโมงจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับห้องของตนเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับพิธีงานฤดูเก็บเกี่ยว

ฉันเปิดฝักเบาให้น้ำเย็นสดชื่นไหลผ้านตัว สายน้ำเย็นๆเมื่อสัมผัสกับร่างกายก็ทำให้รู้สึกกระปี้กระเปร่าขึ้นมา

ฉันเดินออกจากห้องน้ำพลางเช็ดหัวที่เปียกโชกของตนเองสางผมสีบลอนด์ของตนไปมาก่อนที่ฉันจะค่อยๆหยิบชุดเดรสสั้นแขนตุ๊กตาสีขาวมาสวม

มันเป็นธรรมเนียมของพาเน็มที่เราจะต้องใส่ชุดสีขาวในวันฤดูเก็บเกี่ยว

  ผู้คนเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในจัตุรัสกลางเมืองถึงแม้จัตุรัสจะมีความกว้างมากก็ตามแต่เมื่อเทียบกับประชาชนกว่าแปดพันคนจึงทำให้ดูเล็กอย่างทันควัน

พวกเราเหล่ามืออาชีพถูกนำตัวมายืนอยู่บนเวทียืนเรียงแถวกันอย่างแน่นหนาโดยเรียงจากพวกที่มีความสามารถมากกว่าไปน้อยกว่าฉันถูกนำตัวไปอยู่ในแถวหน้าเพราะความสามารถด้านการต่อสู้ของฉัน คนที่ยืนอยู่ข้างๆฉันคือเจนนี่เราต่างยิ้มแห้งๆให้กันเพราะโชคอาจจะไม่เข้าข้างเราเสมอไป

บนเวทีมีเก้าอี้วางอยู่สามตัวแท่นโพเดียมหนึ่งและโหลแก้วอีกสอง

เก้าอี้ตัวแรกถูกนั่งโดยท่านนายกเทศมนตรี ตัวที่สองถูกนั่งโดยเอฟฟี่ ทรินกริตผู้เป็นเจ้าของเสียงสูงปรี๊ดที่ปชุกเราตอนเช้า เธอเป็นแฟชั่นควีนและพี่เล้ยงบรรณาการประจำเขตสิบสอง

ทั้งสองคนพูดคุยกันตามมารยาทก่อนที่จะจ้องมองไปยังเก้าอี้ตัวที่สามที่ไร้คนมาเยือน

เมื่อนาฬิกาประจำเมืองตีบอกเวลาว่าบ่ายสองท่านนายกเทศมนตรีก็ขึ้นไปอยู่บนแท่มโพเดียมแล้วอ่านสนธิสัญญาทันที

พิธีการช่างน่าเบื่อมันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยกล่าวถึง'พาเน็ม'ดินแดนที่ผุดมาจากสงครามโลกครั้งที่สามซึ่งแต่ก่อนเรียกว่า อเมริกาเหนือ ซึ่งภายหลังถูกรวบรวมอำนาจไว้เป็นปึกแผ่นโดย ปธน.สโนว์เค้าก่อตั้งประเทศขึ้นมาใหม่โดยแบ่งเป็นสิบสามเขตโดยมีจุดศูนย์กลางเรียกว่าแคปิตอล

"ในที่สุดก็เริ่มเข้าสู่ช่วงhigh lightกันสักที!"

เสียงของเอฟฟี่ ทรินดักริตดังขึ้นจากนั้นเธอก็เดินฉับฉับไปยืนอยู่ระหว่างโหลแก้วทั้งสอง

"มืออาชีพก่อนนะค่ะ"

โหลแก้วสีดำเป็นโหลแก้วที่บรรจุชื่อของพวกมืออาชีพของพวกเราทุกคนโดยหนึ่งในนั้นมีชื่อของฉันด้วย

"อ้า!"

เอฟฟิ่หยิปกระดาษใบหนึ่งออกมา

ขอให้ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉัน

"เวนีเซีย เอฟเวอร์ดีน"

เฮือก!!!

ฉันรู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างมันชาไปหมดฉันค่อยๆก้าวออกมาทีละก้าวดูเหมือนแต่ละก้าวต่อไปนิ้มันช่างน่าลำบากเหลือเกิ

ในที่สุดฉันก็ยืนอยู่ข้างๆเอฟฟี่ ทรินกริตเธอเอานิ้วมาลูบหลังฉันเบาๆเป็นการปลอบโยนก่อนที่จะเดินไปยังโหลแก้วอีกอันที่ซึ่งบรรจุชื่อของประชาชนธรรมดาที่มีอายุระหว่าง12-18ปี

"ปีเตอร์ เมลลาร์ค"

โอ!ไม่นะ

ทำไมต้องเป็นเค้า