Öncelikle bu benim ilk hikayem umarım beğenirsiniz ilk bölümle karşınızdayım yorumlarınızı bekliyorum.
Sabah alarmın sesiyle uyanmadım, her zamanki gibi bir kabusla uyandım. Eskiden de görüyordum fakat son zamanlarda daha fazla görmeye başladım hep aynı şey Bulut'a araba çarpıyor ve ölüyor, üstelik benim yüzümden o gün ısrar etmeseydim ölmeyecekti şu an yanımda olacaktı. Kendimi tanıtmak gerekirse ben Rüya Soysert kendinden nefret eden, kimseyi yanına yaklaştırmayan bir kızım. Neden arkadaşın yok diye soracak olursanız 8 yıl önce bir arkadaşım benim yüzümden öldü, o günden beri kimseyi yanıma yaklaştırmadım herkesten uzak durdum zarar vermekten korktum. Bir kişi dışında arkadaşım yok. Ne kadar uğraşsamda onu kendimden uzaklaştıramadım hep yanımdaydı beni bırakıp gitmedi, hani arkadaş kelimesi az gelir kardeşim deriz ya hah Nisa'da benim için öyle. Ne yaptıysam onu kendimden uzaklaştıramadım bana sürekli içindekileri dökmeden rahatlayamazsın diyordu bende direnmeyi bırakıp ona herşeyi anlatmıştım. Tek şuçlunun ben olduğumu gözümün önünde araba çarpışını ve şok etkisiyle bayılmamı sonrası karanlık hatırlayamıyorum.Bulut öldükten iki gün sonra ailesi apar topar taşınmış. Benim yüzümü görmeye daha fazla dayanamadılar sanırım. Ya da beni her gördüklerinde onu hatırlayacaktılar. Bilemiyorum. Ama benim yüzümden taşındıkları bir gerçek . Üstelik yanlarında cenazeyi bile götürmüşler bayıldığım zaman kafam taşa çarptığı için hastanade kaldım sonradan öğrendim taşındıklarını cenazeyi taşındıkları yere gömeceklermiş. Yani anlayacağınız üzere gidip mezarınının başında ağlayıp, özür dileyeceğim bir mezarı bile yok. Herkes senin bir suçun yok diyor ama haksızlar ölümünün tek suçlusu benim.
