Αγάπησα Και Εγώ Κάποτε

Και τώρα;

Ολίβια

Δεν μπορώ να το πιστέψω. Πίστευα ότι ο Ντάνιελ με αγάπαγε, ότι όντως δεν φίλησε εκείνος την Μπέλ στο πάρτυ. Αλλά ένα λάθος. Ήμουν απλά το παιχνίδι του, το παιδί για τα θελήματα, το φυτό της τάξης για να του κάνει τα μαθήματα όταν εκείνος δεν μπορεί, ο άνθρωπος που είναι πάντα εκεί αλλά εθελοτυφλώντας δεν μπορεί να αντιληφθεί την παρουσία του.

Ντάνιελ

Ένιωθα απαίσια. Και τι να της έλεγα; Συγγνώμη Λιβ είμαι μαλάκας; Δεν μπορούσα. Τότε το έλεγα "ανδρισμό" , οι άντρες δεν ζητάνε συγγνώμη, είναι σκληροί και μάγκες, τώρα, όμως, καταλαβαίνω πως απλώς φοβόμουν. Και όχι απλώς φοβόμουν: έτρεμα! Δεν μπορούσα να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος , ότι ήμουν ανόητος, ότι έφταιξα. Εγώ. Όχι εκείνη.
Κατεβαίναμε με τον κύριο Κόλινς στο γραφείο της Διευθύντριας. Από την μια μεριά εγώ, να έχω χαθεί στις σκέψεις μου, να κατηγορώ τον εαυτό μου, από την άλλη η Λιβ, που είχε ένα βλέμμα κενό, δίχως συναισθήματα, τα μάτια της όμως φανέρωναν τον πόνο που ένιωθε. Τον πόνο που εγώ είχα προκαλέσει και στη μέση ο κύριος Κόλινς που μίλαγε στον εαυτό του, λέγοντας πως αυτός φταίει που άφησε τα "ταραχοποιά στοιχεία" στην ίδια τάξη.
Φτάσαμε στο γραφείο. Η φωνή της Διευθύντριας ήταν πάντα αυστηρή, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι δεν συμπαθεί ούτε τον ίδιο της τον εαυτό.
- Και γιατί ενοχλήσατε την συμμαθήτριά σας κύριε Ντίγκορι;
Το αίμα μου πάγωσε. Δεν περίμενα να αρχίσει με εμένα και δεν είχα τίποτα να πω.
- Να...εε...δεν ήθελα να...εε...ε.. ενοχλήσω α..απλώς...
- Έχεις θέματα ομιλίας αγόρι μου;
(Τώρα έχω γαμώτο, τι θες και εσύ;)
- Όχι απλώς...
- Ε τότε μιλά παιδί μου!
- Αφήστε τον κυρία.
Γυρνάω και βλέπω την Λιβ γεμάτη αυτοπεποίθηση να στέκεται μπροστά στην Διευθύντρια.
- Εγώ έφταιγα.
Δεν είναι δυνατόν. Μετά από όλα αυτά δεν θα πάρει το φταίξιμο πάνω της.
- Όχι!! -Διέκοψα- Εγώ έφταιγα.
- Όχι κυρία δεν έφταιγε απλώς...
- Κυρία δικό μου ήταν το φταίξιμο μην κατηγορείτε την Λιβ...
- Ισυχία!!!! Αποφασίστε επιτέλους! Κύριε Κόλινς!! Τιμωρία και στους δύο να πάνε αμέσως στην αποθήκη να συράψουν όλα τα βιβλία που έχουν σκιστεί!! Χωρίς! Άλλη! Κουβέντα!

Ολίβια

Δεν φτάνει που υπέστη σφαλιάρα στον πισινό μου, δεν φτάνει που προσπάθησα να πάρω το φταίξιμο για εκείνον, προσπάθησε να με υποστηρίξει ο υποκριτής και καλά για να τον συγχωρέσω και το χειρότερο κόλλησα μαζί του για το υπόλοιπο της μέρας!!
Τι ήθελε παραπάνω από εμένα; Με ξεφτίλισε μπροστά σε όλη την τάξη, μου φέρθηκε σαν την τελευταία των τελευταίων, με χρησιμοποίησε και τώρα προσπαθεί να τα πάρει όλα πίσω;

Ντάνιελ

Και…ναι. Επισήμως με μισεί. Και καλά κάνει. Εγώ με σιχαίνομαι. Πώς μπόρεσα; Γιατί κόλλησε τόσο άσχημα το μυαλό μου;   Την αγαπάω πολύ και έκανα τα χειρότερα λάθη. Δεν έχω ξανά νιώσει έτσι για κάποια και φοβήθηκα μήπως με καταστρέψει. Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ απλώς έτσι νιώθω. Τώρα όμως συνειδητοποίησα κάτι: Η Μπελ, "που με αγαπάει πολύ", δεν θα έπαιρνε ΠΟΤΕ το φταίξιμο για εμένα. Ο Καμ ο "αδελφός" μου έστησε ολόκληρο σκηνικό για να με απομακρύνει από την Λιβ. Ζω σε ένα ψέμα. Και το χειρότερο είναι ότι μου αρέσει. Ή μου άρεσε. Όχι πλέον. Τώρα είναι η ευκαιρία μου να τα αλλάξω όλα.
- Λιβ...
- Δεν... θέλω...να... ακούσω... λέξη!
- Λιβ συγγνώμη.
- Για ποιο απ' όλα;
- Για όλα. Που σου φέρθηκα έτσι, σε εσένα, τον άνθρωπο που με υποστήριξε περισσότερο τους τελευταίους επτά μήνες από ο,τι με υποστήριζαν οι "φίλοι" μου τόσα χρόνια, εσένα που σ' αγαπάω. Ξέρω ότι ζούσα σε μια κοινωνία που μου έλεγε ψέματα. Ήρθες εσύ μου είπες την αλήθεια και φοβήθηκα. Απομακρύνθηκα γιατί ήθελα να ζω μέσα στην απάτη. Δεν με αγαπάνε Λιβ. Ποτέ δεν με αγάπησαν. Και το σίγουρο είναι ότι δεν θα με αγαπήσουν όπως με αγάπησες εσύ, ούτε θα τους αγαπήσω όπως αγάπησα εσένα. Αλήθεια σου λέω Λιβ. Είμαι ηλίθιος.
Περίμενα αρκετή ώρα μέχρι να απαντήσει.
- Και;
- Και ανεγκέφαλος.
- Και;
- Και κουφιοκέφαλος, ανώμαλος, μαλάκας .
- Και;
Η φωνή της γλύκανε λίγο. Αυτή την φωνή ήθελα να ακούω.
- Και τρέλα ερωτευμένος μαζί σου.
Χαμογέλασε και χύμηξα πάνω της αλλαφιασμένος. Άρχισα να την φιλάω, στα χείλη, στο λαιμό. Με έπνιγε η ομορφιά της, τα φιλιά της με μέθαγαν. Ήμουν μόνο δικός της.

Ολίβια

Με είχε τρελάνει! Εκεί που ήθελα να του αστράψω δύο χαστούκια να συνέλθει να το χαρώ και εγώ, ξαφνικά άρχισε τα γλυκόλογα. Τι θα έκανα; Δεν ήταν και λίγα αυτά που έκανε, αλλά ούτε και πολλά για να μην τον συγχωρέσω. Το πρώτο σχέδιο ζήλιας δεν πέτυχε θα πετύχει όμως το δεύτερο. Θα χρησιμοποιήσω παθητική βία. Θα του δείξω ότι δεν θα με κάνει ο,τι θέλει. Από αύριο όμως. Σήμερα...ας το απολαύσω.