Αιματηρός Δεσμός

Η Συνέντευξη

Ως συνήθως είχα αργήσει. Σε δέκα λεπτά ήταν η συνέντευξη για την θέση της γραμματέως σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες παραγωγής φαρμάκων στον κόσμο. Έχω την ευκαιρία να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην κοινωνία, να έχω την αίσθηση ότι κάνω το καλό. Τους τελευταίους μήνες μετά τον θάνατο του Τζέιμς, η ζωή μου έχει αλλάξει ριζικά. Πέρασα από κατάθλιψη, βαριά φαρμακευτική αγωγή, ένιωθα ενοχές για ο,τι συνέβη στον αδελφό μου αλλά τώρα μου δίνεται μια ευκαιρία να κάνω ο,τι δεν έκανα για να τον βοηθήσω, σε άλλους. Γι' αυτό χρειαζόμουν τόσο αυτήν την δουλειά.
Φτάνοντας στην εξώπορτα της εταιρίας, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά. Στην γραμματεία περίμενε μια ξανθιά, όμορφη κοπέλα που με κοιτούσε με άσχημο βλέμμα και κατωτερότητα.
- Τζανετ σωστά; Ρώτησε με φωνή ευθεία και απόλυτη.
- Μάλιστα. Απάντησα με αυτοπεποίθηση
- Είμαι η Νικόλ Άντερσον, υποδιευθύντρια της Rains Corp.
- Δεν περίμενα να δώσω συνέντευξης σε κάποιο τόσο υψηλό στέλεχος της εταιρίας.
- Εάν πρόκειται να γίνεις η προσωπική γραμματέας του διευθυντή της εταιρίας είναι πολύ σημαντικό να περάσεις από τα κατάλληλα χέρια. Είπε με ειρωνικό ύφος.
Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η κοπέλα. Ναι βρισκόταν σε υψηλή θέση, αλλά αυτό δεν της δίνει το δικαίωμα να μιλάει με αυτόν τον τρόπο.
Μπήκαμε στο ασανσέρ και η Νικόλ πάτησε το 34ο κουμπί από τα 51(!) και ανεβήκαμε στον όροφο που βρισκόταν η αίθουσα των συσκέψεων.
- Κάθισε. Διέταξε η Νικόλ και εγώ κάθισα σε μια από τις πλαϊνές καρέκλες.
- Λοιπόν... έκανε να ξεκινήσει μέχρι που ένας πανέμορφος, νέος άνδρας μπήκε μέσα.
- Ο αφεντικό... Είπε η Νικόλ με έκπληξη
...Μόλις ξεκίνησα να πάρω συνέντευξη από...
- Δεν είναι ανάγκη Νικόλ... Την διέκοψε.
...θα αναλάβω εγώ από εδώ και πέρα.
- Μα...εντάξει Άντριαν.
Και έφυγε τρομαγμένη θα έλεγα.
- Δεσποινής Τζανετ Πάρσονς...
Και κάνει μια παύση σαν και με κοιτάει στα μάτια. Και τι μάτια... πράσινο βαθύ, καθαρό, αλλά γεμάτα πόνο που εξαφανίστηκε αμέσως όταν έσπασε την σιωπή.
- Τι είναι αυτό που ποθείς, Τζάνετ.
- Εννοείται γιατί θέλω την δουλειά; Γιατί...
- Δεν σε ρώτησα γιατί θες την δουλειά σε ρώτησα τι ποθείς;
- Περιπέτεια και πάθος. Συγγνώμη αν είναι τόσο προσωπικό αλλά είμαι ειλικρινής. Πιστεύω ότι η ζωή τα δίνει μαζί αυτά και τα παίρνει πίσω τόσο γρήγορα όσο τα έδωσε. Επιθυμώ, λοιπόν, να ζήσω μια ζωή με αυτά τα δύο πάντα στη ζωή μου γιατί έτσι θα ξέρω ότι θα ζω στο έπακρον. Θέλω η κάθε μέρα να είναι ξεχωριστή και πότε να μην επαναπαύομαι με αυτά που έχω γιατί μια μέρα μπορεί να τα χάσω όλα.
Όταν τελείωσα, ένιωθα σαν να είχα ξυπνήσει από ένα μακροχρόνιο λήθαργο, ότι η ζωή μου τώρα ξεκινούσε. Κοίταξα τον Άντριαν στα μάτια και τον είδα συγκλονισμένο.
- Βλέπω έχεις κάνει εθελοντισμό. Πώς θα περιέγραφες αυτήν την εμπειρία.
- Αγαπώ τον κόσμο και μετά από...
Κόμπιασα. Ήθελα να πω για την αρρώστια του Τζέιμς, αλλά δεν ήθελα να με λυπηθεί ο Άντριαν.
-...Μου αρέσει να προσφέρω. Είναι υπέροχο το συναίσθημα του να ξέρεις ότι προσφέρεις κάτι σημαντικό.
- Καλώς. Αυτή η δουλειά μπορεί να γίνει απρόβλεπτη και δύσκολη. Μπορείς να πραγματοποιείς διάφορα θελήματα.
- Εννοείται.
- Είσαι εύκαιρη να ταξιδεύεις;
- Πάντα αγαπούσα τα ταξίδια.
- Μπορείς να δουλεύεις νύχτες;
- Always been a night owl.
- Κάτι άλλο που θα έπρεπε να ξέρω για εσένα;
- Ξέρω να κρατάω μυστικά και έχω πολύ καλή μνήμη;
- Αλήθεια; Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είπα όταν μπήκα μέσα;
"- Δεν είναι ανάγκη Νικολ, θα αναλάβω εγώ από εδώ και πέρα."
Είπα προσπαθώντας να μιμηθώ την φωνή του.
- Φοβερή μνήμη και πολύ καλή μίμηση του εαυτού μου.
Χαμογελάει και του ανταποδίδω το χαμόγελο.
- Και κάτι τελευταίο.
Λέει και γέρνει μπροστά, ακουμπάει τα χέρια του πάνω στο γραφείο και με κοίταξε μες τα μάτια.
- Πριν από καιρό ζούσε ένας άνθρωπος σε ένα απόμακρο χωριό. Είχε μια καλή ζωή. Μια όμορφη γυναίκα, τρία παιδιά και πολλούς φίλους. Μια μέρα καθώς όργωνε το χωράφι του βρήκε ένα λυχνάρι. Το έτριψε και βγήκε από μέσα του ένα μαγικό τζίνι που του έδωσε την ευκαιρία να κάνει τρεις ευχές. Στην πρώτη ευχήθηκε μεγάλα πλούτη και ένα βουνό από χρυσό εμφανίστηκε δίπλα του. Αλλά το υπόλοιπο χωριό ζούσε στη δυστυχία. Οι αχυρώνες κάηκαν, τα ζώα τους πέθαναν από ασιτία και εκείνοι λιμοκτονούσαν. Στην επόμενη ευχή, ο άνθρωπος ζήτησε αθανασία. Αλλά είδε όλα του τα αγαπημένα του πρόσωπα να πεθαίνουν και εκείνος να μένει αύθαρτος στον χρόνο.
- Ναι... Είπα με θλίψη.
- Πες μου λοιπόν, Τζάνετ. Τι θα έπρεπε να ζητήσει ο άνθρωπος ως τρίτη του ευχή;
Η απάντηση μου ήρθε αυθόρμητα γιατί ήταν μάλλον αυτό που εγώ θα έκανα.
- Έπρεπε να ζητήσει να μην πραγματοποιηθούν οι προηγούμενες ευχές του. Προφανώς ούτε ο πλούτος ούτε η αθανασία του έφερναν χαρά. Αντιθέτως, τον έκαναν να πονέσει ακόμα περισσότερο. Πρέπει να ευχηθεί να γίνουν όλα όπως ήταν πριν, τότε που όλα ήταν ασήμαντα μπροστά στην αγάπη.
.................................…………………………………
- Προσλαμβάνεσαι!
- Έτσι απλά;
Ξαφνικά μπαίνει η Νικόλ μέσα, που απ' ο,τι φαίνεται είχε κρυφακούσει την συνομιλία μας.
- Μα έχουμε ακόμα δεκαπέντε υποψήφιους που περιμένουν δεν μπορούμε απλά να...
- Αυτή είναι η σωστή. Τζάνετ χαίρομαι πολύ που θα συνεργαστούμε.
Μου δίνει το χέρι του και το σφίγγω και ήταν τόσο ζεστό που ένιωσα ένα ελαφρύ κάψιμο. Αλλά ήμουν τόσο χαρούμενη που το αγνόησα.
- Πότε μπορώ να αρχίσω;
- Αμέσως τώρα. Απαντάει ο Άντριαν και λέει στην Νικόλ να με οδηγήσει στον 50 όροφο, όπου βρίσκοταν το γραφείο του.
Ξανά μπήκαμε στο ασανσέρ. Η Νικόλ με κοιτούσε με το κακιασμένο της βλέμμα και εγώ απλά την αγνοούσα.
Φτάνοντας πήρα λίγα δευτερόλεπτα για να επεξεργαστώ τη θέα. Το γραφείο έβλεπε την Νέα Υόρκη από ψηλά και το ηλιοβασίλεμα ήταν ονειρικό από εκεί πάνω! Στη συνέχεια οδηγήθηκα στο γραφείο μου που ήταν ακριβώς έξω από το γραφείο του Άντριαν.
- Περίμενε εδώ και θα έρθει σε λίγο το αφεντικό. Μην σπάσεις τίποτα.
- Ευχαριστώ πολύ Νικόλ. Χαίρομαι που θα συνεργαστούμε.
Έκανε έναν μορφασμό και μπήκε στο ασανσέρ. Μα ποιο ήταν το πρόβλημά της επιτέλους;
Καθώς χάζευα το γραφείο ήρθε ο Άντριαν τόσο αθόρυβα που δεν τον κατάλαβα.
- Σου αρέσει;
- Αααα!! Πετάχτηκα ξαφνικά και παρά λίγο να πέσω κάτω. Όμως πριν προλάβω με πιάνει ο Άντριαν με πολύ γρήγορους ρυθμούς και με κρατάει στα χέρια του. Τα χείλη του απείχαν λίγα εκατοστά από τα δικά μου και τα μάτια του έκαναν φοβερή αντίθεση με το ηλιοβασίλεμα. Το δέρμα του ήταν τόσο απαλό, σαν νεογέννητου μωρού και η φωνή του γεμάτη, γλυκιά και σταθερή.
- Συγγνώμη αν σε τρόμαξα.
- Δεν πειράζει.
Σηκώθηκα από την αγκαλιά του και έστρωσα την φούστα μου.
- Με χρειάζεστε κάτι;
- Σε παρακαλώ Τζάνετ. Πρόκειται να δουλέψουμε μαζί οπότε δεν χρειάζεται ο πληθυντικός.
- Εντάξει. Με χρειάζεσαι κάτι, Άντριαν;
- Πολύ καλύτερα. Και ναι. Έχω σύσκεψη σε μισή ώρα με δύο πολύ σημαντικά άτομα.
- Θέλετε να παραγγείλω φαγητό;
- Δεν θα χρειαστούμε κάτι, όχι τουλάχιστον κάτι που μπορείς να μας παρέχεις. Θέλω όμως δώρα για τους καλεσμένους μου.
- Θέλετε να πάω σε ένα μαγαζί με είδη δώρων; Έχω τρομερό γούστο, ειδικά όταν δεν χρειάζεται να πληρώσω εγώ.
Είδα για πολύ λίγο ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του. Ύστερα όμως επέστρεψε στο σοβαρό του ύφος.
- Δεν θα χρειαστεί, Τζάνετ. Έχω ήδη κανονίσει τα δώρα είναι στο υπόγειο της εταιρίας. Μόνο να είσαι προετοιμασμένη, ο υπεύθυνος εκεί κάτω είναι λίγο... ιδιαίτερος.
- Έεε τι εννοείς ιδιαίτερος; Είναι κάποιου είδους δοκιμασία;
Αλλά ήταν αργά. Η πόρτα του ασανσέρ είχε κλείσει και εγώ κατέβαινα όλο και πιο κάτω.
Κάνω ένα βήμα μπροστά από το ασανσέρ και παρατηρώ το υπόγειο. Ένα σκονισμένο δωμάτιο ήταν με πολλές βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία που ποτέ δεν είχα ξαναδεί.
- Τι θέλεις;
Ακούγεται μια δυνατή φωνή στο τέλος του διαδρόμου. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας γερασμένος άνδρας, κακόκεφος που με κοιτούσε επίμονα.
- Ήρθα να πάρω τα δώρα που έχει ο κύριος Άντριαν για τους επισκέπτες του.
- Έχεις άδεια;
- Δεν ήξερα ότι χρειαζόταν...
- Τότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Πήγαινε στο καλό.
Και γύρισε την πλάτη και έκανε να φύγει. Όχι δεν μπορούσα να τον αφήσω να φύγει! Ήταν η πρώτη μερα και έπρεπε να εντυπωσιάσω το αφεντικό μου.
- Περιμένετε. Είναι η πρώτη μέρα σήμερα που δουλεύω και είναι τόσο μεγάλη η ευκαιρία που μου δίνεται. Δεν ήξερα ότι χρειαζόμουν άδεια αλλά έχω μια μόνο ευκαιρία να εντυπωσιάσω τον Άντριαν. Σας παρακαλώ!
Έκαιγα μέσα μου. Πίστεψα ότι θα με σκότωνε έτσι όπως με κοιτούσε. Μήπως να έβαζα και λίγο τα κλάματα;
- Χμ... Περίμενε εδώ.
Χάνεται μέσα στις σκιές και γυρνάει μετα από λίγο κρατώντας ένα μεγάλο κουτί.
- Αυτά είναι. Λέει
- Τι έχει μέσα;
- Η περιέργεια, κοπέλα μου, δεν βγήκε σε κανέναν ποτέ σε καλό. Είπε ο βιβλιοθηκάριος τονίζοντας κάθε λέξη. Με κοίταξε για μια στιγμή και άνοιξε το κουτί.
- Αυτό είναι για τον κύριο Λέστερ Καστελάνο. Είναι του 1789.
- Αλήθεια;
- Σου φαίνομαι για άνθρωπος που του αρέσουν οι πλάκες;
Και με κοιτάει με βαρεμάρα και θυμό.
- Δίκιο έχεις.
- Και αυτό είναι του 42π.Χ.
Μου δείχνει ένα πανέμορφο αντικείμενο από χρυσό, με γαλάζιες και ροζ λεπτομέρειες.
- Αλήθεια του...
- ΝΑΙ!
- Ουαου. Και που τα βρίσκετε εσείς αυτά.
- Αυτό να μην σε αφορά. Το κειμήλιο είναι της Καμίλα Σαϊεντ.
- Ορίστε; Της πιο επιτυχημένης επιχειρηματία του 21 αιώνα;
- Ναι ναι. Τέλος έχουμε αυτό για τον κύριο Ρεϊνς.
Βγάζει ένα μικρό μπουκαλάκι με ένα κόκκινο υγρό μέσα.
- Να φανταστώ ούτε για αυτό πρέπει να ρωτήσω. Εννοείται πώς όχι. Φύγε τώρα και μην ξανά έρθεις.
- Ευχαριστώ πολύ για όλα. Αν σε χρειαστώ ξέρω που θα σε βρω.
- Μακάρι να μην με χρειαστείς.
Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια και
εγώ ξεκίνησα για τον 34ο όροφο. Καθώς ανέβαινα σκεφτόμουν: γιατί φέρονταν όλοι τόσο περίεργα; Και γιατί όσοι συνάντησα εκτός από τον Άντριαν ήταν τόσο αγενείς; Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς κοιτούσα το κόκκινο ελιξίριο που είχε ζητήσει ο Άντριαν. Ξαφνικά σταμάτησε το ασανσέρ και άνοιξε η πόρτα. Συντόνισα τις σκέψεις μου και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο των συσκέψεων. Εκεί με περίμεναν ο Άντριαν, μαζί με την Καμίλα Σαϊεντ, που ήταν ακόμη πιο εκθαμβωτική απ' ο,τι στα περιοδικά και ένας μεσήλικας άνδρας που με κοίταζε με πεινασμένα μάτια.
- Άντριαν, αυτό είναι για εμένα έτσι δεν είναι; Αυτή τη φορά το δώρο σου είναι το καλύτερο απ' όλα.
Και ο άνδρας έκανε κίνηση προς το μέρος μου και μου έπιασε το χέρι.
- Τι όμορφη κοπέλα είσαι εσύ; Είμαι ο Λέστερ αλλά μπορείς να με φωνάζεις όπως θέλεις.
Χωρίς να αντέχω δεύτερη στιγμή αυτή την αθλιότητα έριξα ένα δυνατό χαστούκι στον Λέστερ.
- Μην τολμήσεις να με ξανά αγγίξεις!
- Εε αυτό δεν ήταν ωραίο.
- Ούτε ο τρόπος που μιλάς!
- Ούτε κομπλιμέντα δεν μπορούμε να κάνουμε πλέον;
- Λέστερ αρκετά! Διέκοψε ο Άντριαν και μπήκε προστατευτικά μπροστά μου.
Και για πρώτη φορά μίλησε και η Καμίλα. Η φωνή της δυναμική και δυνατή.
- Λέστερ, στη θέση σου δεν θα τα έβαζα μαζί της.
Και ρίχνει ένα διαβολικό βλέμμα στον Λέστερ.
Επικράτησε ησυχία, μέχρι που ο Άντριαν την έσπασε.
- Ας προχωρήσουμε στα δώρα. Τζάνετ, θες να έχεις την τιμή.
- Βεβαίως, Άντριαν. Λοιπόν αυτό είναι για τον κύριο Καστελάνο ( και δεν πίστευα ότι τον είπα κύριο). Και αυτό για την κυρία Σαϊεντ.
Ρίχνω μια ματιά στον Άντριαν και εκείνος χαμογέλασε.
- Ελπίζω να σας αρέσουν. Πρόσθεσε εκείνος
- Είναι υπέροχα Άντριαν!
- Ναι, μου έλειψε αυτό το παλιόπραγμα.
- Μπορείς να αποχωρήσεις Τζάνετ. Σε ευχαριστούμε.
Έγνεψα καταφατικά και πήγα στο γραφείο έξω από την αίθουσα.
Η σύσκεψη κράτησε τρεις ώρες και ειχε αρχίσει να με παίρνει ο ύπνος όταν άκουσα την πόρτα να ανοίγει και πετάχτηκα όρθια.
- Καληνύχτα σας. Είπε ο Άντριαν και μόνο η Καμίλα απάντησε και έφυγε μαζί με τον Λέστερ.
- Πώς είσαι; Με ρωτάει κουρασμένος ο Άντριαν.
- Καλά είμαι. Πώς πήγε η σύσκεψη;
- Ελπίζω να έχουμε καλά αποτελέσματα...μήπως πείνας;
- Πάρα πολύ.
- Αν δεν έχεις σχέδια για μετά μπορούμε να δειπνήσουμε μαζί αν θέλεις! Να γνωριστούμε και καλύτερα.
Αυτό ήταν υπέροχο. Έστειλα αμέσως μήνυμα Λίλι και έφυγα γρήγορα μαζί με τον Άντριαν.
- Θα πάμε έξω;  Ρώτησα ενθουσιασμένη
- Όχι έξω, πάνω. Είπε και απλά έμεινα να τον κοιτάω.
Πάτησε το 51ο κουμπί και βρεθήκαμε σε ένα εστιατόριο στην κορυφή του κτηρίου. Η θέα από εκεί δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμία άλλη στον κόσμο.
- Θα πιεις κάτι πριν το φαγητό;
- Ναι. Ένα κρασί. Λευκό.
- Τέλεια.
Πέρασε λίγη ώρα και ήρθε και το γεύμα μας που ήταν κυριολεκτικά το νοστημότερο που είχα φάει.
Πέρασε αρκετή ώρα και όταν πλέον ένιωθα άνετα ρώτησα επιτέλους αυτό που με έκαιγε από την αρχή της ημέρας.
- Τι έγινε με την προηγούμενη γραμματέα σου;
Ο Άντριαν πάγωσε για λίγο, αλλά απάντησε σαν να περίμενε την ερώτηση.
- Ανακατευόταν σε θέματα που δεν την ενδιέφεραν.
- Έχουν αυτά να κάνουν με...εσένα και την Νικόλ;
- Κατά κάποιο τρόπο. Απάντησε και ήπιε με μια ρουφιξιά το υπόλοιπο κρασί του.
Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να ξανά μιλήσει.
- Ναι...η Νικόλ και εγώ είμαστε μαζί. Είναι όμως περισσότερο μια συμφωνία πάρα γάμος. Εκείνη όμως...ποτέ δεν το είδε έτσι.
- Γιατί τα λες σε εμένα αυτά;
- Γιατί σε εμπιστεύτηκα σήμερα Τζάνετ. Ελπίζω να μην χαλάσει αυτό... Και επίσης δεν θέλω να σε δω να φεύγεις.
Έκανε κίνηση να ακουμπήσει το χέρι μου αλλά τραβήχτηκε. Ζήτησε τον λογαριασμό και με καληνύχτησε.
- Τα λέμε αύριο Τζάνετ. Καληνύχτα.
- Καληνύχτα Άντριαν.
Πηγαίνοντας σπίτι ένιωθα σαν κάποιος να με παρακολουθεί αλλά μπορεί να φταίει το γεγονός ότι πριν από λίγο γνώρισα ένα άτομο σαν τον Λέστερ.
Φτάνω στο σπίτι και εκεί με περίμενε η Λίλι. Καθόταν στον καναπέ και σκότωνε ζόμπι στο play station.
- Πέθανε ηλίθιο!!!!
- Εε Λιλ;
- Πεθανεεεεεεε!
- ΛΙΛ!!
Γ

ύρισε και με κοίταξε σαν να μην είχε καταλάβει ότι είχα μπει σπίτι.
- Τι έγινε, τελείωσε νωρίς το ραντεβού με την Μελάνι;
- Είχε πει ότι θα ερχόταν στις 8 αλλά δεν εμφανίστηκε.
- Λιλ, το κάνει συνέχεια αυτό.
- Όχι δεν το κάνει.
Και της ρίχνω το πιο διαβολικό ύφος που έχω.
- Καλά εντάξει το κάνει αλλά τι να κάνω;
- Να χωρίσεις Λιλ. Να βρεις ένα άτομο που θα σε αγαπάει πραγματικά. Κάποια που εκτιμά ποσο γαμάτη είσαι.
- Έχεις δίκιο. Αλλά δεν μπορώ. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Θες όμως να πιούμε να ξεχάσουμε απόψε.
- Εννοείται. Φέρε ο,τι έχεις.
Καθώς η Λίλι έβαζε ποτά, άδειασα τις τσέπες μου και βρήκα το κόκκινο ελιξίριο του Άντριαν!
- Λιλ φεύγω θα έρθω σε λίγο.
- Που πας;;
Αλλά έφυγα χωρίς να πω τίποτα. Έφτασα τρέχοντας στη εταιρία και προσευχόμουν να είναι ο Άντριαν ακόμα εδώ. Για καλή μου τύχη τα φώτα στο γραφείο του ήταν ανοιχτά. Μπαίνω μέσα.
- Άντριαν ξέχασα να σου δώσω το...
Και τι να δω! Η Νικόλ ξαπλωμένη στο γραφείο του Άντριαν και εκείνος να έχει βάλει τα δόντια του στον λαιμό της και αίμα να τρέχει από το στόμα του.
- Είσαι...είσαι...