I think i love us

Preview

Dit verhaal gaat over Robin. Ze maakt een nogal groten blunder bij een van de hotste en populairste jongens van school. Haar broer Tim sleurt haar mee naar een feestje. 'Om alles even te vergeten' waren zijn woorden. Robin ontmoet daar een jongen.

Hij blijkt al gauw super leuk te zijn, zijn grapjes, zijn lach, zijn kledingstijl en als laatst zijn ogen die zo bruin en mooi zijn dan ze niet kan stoppen met er naar kijken. De tintelingen zijn al gauw voelbaar op de plekken die hij aanraakt en duizenden vlinders vliegen door haar buik.

Ze wisselen nummers uit maar tot maten van ramp gaat Robin haar telefoon kapot! Voor de rest weet ze niks van hem, weken gaan voorbij tot ze een telefoon vind ergens in een oud koud donker steegje.

Met de naam van de jongen in het scherm, die ze dacht nooit meer te zien. En waar ze wanhopig naar opzoek is geweest.

Zou ze hem weer zien? En zouden haar gevoelens voor hem dan nog hetzelfde zijn als eerst?

Ik pak mijn Jas van de kapstok en stap naar buiten. "Ik ga" zeg ik nog voor ik de deur achter me dicht sla, Een frisse bries komt me tegemoet en ik adem even diep in en loop vervolgens het pad af. De sneeuw onder mijn voeten kraakt en de kouden wind blaast tegen me aan. Ik loop de straat uit op weg naar het huis van Britt. Ik zie dat de normalen weg naar Britt haar huis is afgesloten. Nu moet ik een omweg nemen ook dat nog, Ik haat het verschrikkelijk de anderen weg te moeten nemen vooral als het donker is zoals in dit geval. Het steegje waar ik door heen moet jaagt me namelijk echt de stuipen op het lijf. Kan het allemaal nog erger? Ik loop via de pandellenstraat richting Britt haar huis ik ben er bijna alleen het steegje nog. Ik zucht nog even diep "ik kan dit" spreek ik mezelf moed toe en loop dan het enge donkeren steegje in. Ik versnel mijn pas als gauw maar dan zie ik iets liggen in de sneeuw... Het geeft licht? Ik loop er naar toe en zie dat het een telefoon is. Ik besluit om op te nemen misschien weet de genen wie belt, wie de eigenaar is? Ik buk en pak de mobiel uit de sneeuw. 'Rein' staat er in het beeldscherm van de mobiel. Ik neem op met trillende handen het kan door de kou komen of doordat ik ergens diep van binnen heel goed weet wie het is. "Met Robin" zeg ik zacht en wacht op antwoord.

Dit is geen fan-fictie maar een tiener-fictie.

(Dit was een preview dit is dus niet het eerste hoofdstuk maar iets wat later pas gaat gebeurden in hoofdstuk 1 is dit allemaal dus nog niet gebeurd enjoy it! Kuss)

Ja ik maak soms spel-fouten, verbeteren? Graag! Commentaar er over? liever niet! 😁 ik heb dyslectie dus het word me hopelijk vergeven 😏 x