Manolya Kokulu Hikâyeler

Öğrenmek İçin Buradayız!

"Hayatta başarılı olanlar, kendilerine gereken bilgileri öğrenmekten bir an geri kalmazlar ve hadiselerin sebeplerini her zaman araştırırlar."

Rudyard Kipling

"Yirmi dokuz," dedim. İkinci sınıftaki öğretmenim Brenda Orchid'ın o gün sorduğu soruyu anımsamıyorum, ama verdiğim yanıt hâlâ aklımda. Verdiğim yanıt ağzımdan çıkar çıkmaz, Virginia, Norfolk'da bulunan Smallwood İlkokulu'ndaki sınıf arkadaşlarımın hepsi gülmeye başladı. Kendimi dünyanın en aptal insanı hissettim.

Bayan Orchid hepsine dik dik baktı. Sonra da, "Öğrenmek için buradayız," dedi.

Bir başka sefer, Bayan Orchid, ileride ne olmak istediğimize dair bir rapor yazmamızı istedi bizden. Ben şunu yazdım: "Ben, Bayan Orchid gibi öğretmen olmak istiyorum."

Raporlarımız dağıtıldığında, benim raporumun üzerinde şunlar yazılıydı: 'Çok iyi bir öğretmen olabilirsin; çünkü çok kararlısın ve çok çalışıyorsun.'

Sonraki 27 yıl boyunca bu sözleri yüreğimde taşıdım.

1976 yılında liseyi bitirdikten sonra, mükemmel bir insan olan Ben ile evlendim. Çok geçmeden de Julia dünyaya geldi.

Maddi durumumuz pek iyi değildi. Üniversite eğitimi -dolayısıyla öğretmen olmak- söz konusu bile olamazdı. Ama ben, yine de bir okulda iş buldum -her ne kadar hizmet- li olarak işe başladıysam da, bunun önemi yoktu. Her gün Larrymore İlkokulu'nun 17 sınıfını temizliyordum, temizlediğim odaların arasında Bayan Orchid'ın odası da vardı. Benim okuduğum Smallwood İlkokulu kapandıktan sonra, o da Larrymore'a geçmişti.

Bayan Orchid'a hâlâ öğretmen olmak istediğimi söylediğimde, bana yıllar önce raporumun üstüne yazdıklarını yineledi. Ama hâlâ maddi olarak bunu başarmam olanaksızdı.

1986 yılında bu düşümü gerçekleştirmeyi, küçük çocuklara yardım etmeyi ne kadar istediğimi düşündüm. Fakat bu düşün gerçekleşmesi için, okula sabahları öğretmen olarak gelmem gerekiyordu, öğleden sonra yerleri temizlemek üzere değil.

Konuyu eşim Ben ve kızım Julia'ya açtım ve çok geçmeden karar verdik: Old Dominion Üniversitesi'ne başvuracaktım. Yedi yıl boyunca, işe gitmeden önce her sabah derse gittim. İşten eve gelince, ders çalıştım. Dersim olmadığı günler, Bayan Orchid'ın asistanı olarak çalıştım.

Bazen bu işi başarıp, başaramayacağımdan şüpheye düştüm. İlk kez bir dersten kalınca, hemen bu işten vazgeçmeye kalktım. Kız kardeşim bunu duyunca bana çok sinirlendi. "Öğretmen olmak istiyorsun," dedi. "Eğer bu kararından vazgeçersen, bu düşünü asla gerçekleştiremezsin."

Kız kardeşim Helen bir şeylerden vazgeçmemenin ne demek olduğunu çok iyi biliyordu yıllardır diyabet hastasıydı. Ne zaman birimizden birimiz kendini çaresiz hissetse, "Başaracaksın. Başaracağız!" derdik.

Helen, 1987 yılında, henüz 24 yaşındayken diyabete bağlı olarak böbrek yetmezliğinden öldü. Başarmak, artık her ikimiz adına bana düşüyordu.

8 Mayıs 1993 yılında düşüm gerçekleşti ve mezuniyet günü gelip çattı. Üniversite diplomamı almış ve öğretmen olmuştum.

Üç okula başvurdum. Coleman Place İlkokulu'nda Müdür Jeanne Tomlinson bana, "Yüzünüz bana hiç yabancı gelmiyor," dedi. On yıl önce Larrymore'da çalışmıştı. Onun da odasını temizlemiştim ve beni anımsadı.

Hâlâ bir okulla anlaşamamıştım. Hizmetli olarak on sekizinci sözleşmemi imzaladığım gün bir telefon aldım. Coleman Place'de beşinci sınıf öğretmenliği için bir yer açılmıştı.

İşe başladıktan kısa süre sonra, bana geçmişi anımsatacak bir olay yaşadım. O gün tahtaya gramer hatalarıyla dolu bir cümle yazmıştım. Sonra bir öğrencinin tahtaya gelip, hataları düzeltmesini istedim.

Bir kız öğrenci kalktı ama daha tahtaya gelmeden kafası karıştı, ve olduğu yerde kaldı. Sınıftaki çocuklar gülmeye başlayınca, yanaklarından yaşlar süzülmeye başladı. Ona sarıldım ve gidip biraz su içmesini söyledim. Sonra Bayan Orchid'ı anımsayıp, sınıftaki çocuklara sertçe baktım ve "Öğrenmek için buradayız," dedim.