Achter Slot en Grendel {VOLTOOID}

1. Slecht nieuws

Het is vrijdag en net toen ik dacht dat er geen ergere manier bestond om mijn weekend te beginnen, draaide mijn hele wereld ondersteboven.

Zodra ik de voordeur open, hoor ik mijn moeder giechelen vanuit de woonkamer. Ze is vandaag waarschijnlijk samen met haar meest recente vriend. Toen mijn vader drie jaar geleden overleed heeft ze bijna een jaar lang depressief op de bank gelegen. Pas sinds een jaar is ze weer begonnen met daten. In die tijd heeft ze al een aantal vriendjes versleten, daar zeg ik maar niks van. Als ik daar over begin is er gedonder in huis. Allemaal houden ze het niet langer dan een maand of twee vol maar deze nieuwe man is hier al er tijdje. Zijn naam is Fred, hij lijkt me een goed persoon maar toch blijf ik liever uit zijn buurt. Hij heeft de neiging zich heel ouderlijk te gedragen als ik in de buurt ben en dat is nogal vervelend als je 17 jaar bent en hij niet eens je echte vader is!
Ik ben net terug van een lange schooldag en het enige wat ik nu wil is een beetje alleen tijd. Ik besluit daarom mijn giechelende moeder te negeren en gewoon gelijk naar mijn kamer te gaan zoals ik dat altijd doe.
'Jessica? Ben jij dat? Ik wil even met je praten.' roept ze opeens vanuit de woonkamer, net wanneer ik de trap op wil lopen. Ik zucht. 'Niet nu mam!' schreeuw ik naar haar aangezien ze in een andere kamer zit. Ik zou het liefst mijn hart bij haar willen luchten over deze verschrikkelijke schooldag maar met Fred erbij is dat helaas geen optie.
'Maar ik heb geweldig nieuws voor je! Namelijk...' Ik negeer mijn moeder en loop de trap op. Haar stemgeluid klinkt zwakker en zwakker tot ik de deur van mijn slaapkamer achter me dichttrek en het geluid helemaal wegvaagt.
Rommelend tussen wat spullen op mijn bureau vind waar ik naar zoek: mijn koptelefoon. Het duurt maar even voordat ik mezelf in bed heb genesteld en mijn favoriete muziek heb opgezet. Het volume draai ik helemaal open.
Vandaag was dus niet mijn beste dag op school. Ik ben aanvoerder van het cheerleading team bij ons op school, of in ieder geval, ik was aanvoerder van het cheerleading team op onze school. Vandaag kwam een van de gymdocenten langs tijdens onze wekelijkse training. We waren net bezig met het perfectioneren van de piramide toen hij het slechte nieuws bracht: de school stopt met het financieren van ons team. Ik kon mijn oren niet geloven. Mijn reputatie op deze school heb ik zorgvuldig opgebouwd en die is begonnen met het cheerleaden. Hoe meer wedstrijden en voorstellingen we deden, hoe meer mensen me zagen staan en met me om wilde gaan.
Alsof het nog niet erg genoeg is dat ons team stopt, heeft er vandaag ook nog een nieuwe leerling over mijn schoenen heen gekotst. Ik liep gewoon rustig door de hal, te discussiëren met mijn vriendinnen over wat huiswerk opdrachten, toen er ineens iemand op me af kwam rennen. Het was een jongen die ik nog niet eerder gezien had op deze school. Zijn blonde haar pakte tegen zijn bezwete voorhoofd, hij zag een beetje bleek en had zijn handen al voor zijn mond. Met een paniekerige blik in zijn ogen was hij waarschijnlijk op zoek geweest naar een toilet maar in zijn haast is hij toen zo tegen me aangebotst. We zijn toen allebei op de grond gevallen, wat al ontzettend gênant was, maar zodra hij de grond raakte spoot het er bijna uit. Ik betwijfel of ik ooit zoiets vies heb gezien... en gevoeld. De schoenen die ik aan had waren net nieuw en dit was de eerste keer dat ik ze aan had. Ik kon, helaas, de warmte door mijn schoenen heen voelen. Het was verschrikkelijk. Volgens mij had die jongen iets van een voedselvergiftiging of zo. Degene die op dat moment met me mee door de gangen liep, naast mijn vriendinnen, was mijn vriendje, Jack. Toen de nieuwe jongen tegen me aan liep kon hij er alleen maar om lachen. Daarom heb ik het, zodra ik schone schoenen had aangedaan, helaas uit moeten maken met hem. Hij had volgens mij toch al stiekem iets met een of ander meisje uit mijn scheikunde klas, dat vermoedde ik ten minste.
Mijn hoge reputatie zorgt er voor dat veel mensen wel jaloers op mij zijn. Ze mogen me niet, ze vinden me lelijk of ze geven me een minachtende blik als ik door de gangen loop. En ja, ik weet dat ik wel eens dingen heb gedaan die misschien niet helemaal acceptabel waren. Dus uiteindelijk zullen die roddels toch ergens vandaan komen maar aan het einde van de dag valt het altijd mee. Ik ben gewend geraakt aan die fluisterende stemmen die alles beter lijken te weten over mij.
Omdat alleen het luisteren van muziek niet helpt met het verzetten van mijn gedachten, begin ik met het uitzoeken van mijn kledingkast. Een van de vele lopende projecten betreffende het opruimen van mijn kamer.
Kleren betekenen alles voor mij. Ik heb drie kasten vol met alle soorten kleren: shirts, topjes, skinny jeans, jurkjes, rokjes, jassen, truien en eigenlijk alles wat je zelf kunt verzinnen! Ik vind het belangrijk om er iedere dag weer goed uit te zien. Ik kan niet twee dagen achter elkaar hetzelfde dragen, dat is een no-go. Samen met mijn vriendinnen ga ik minstens eens in de twee weken shoppen. Shoppen is namelijk het op twee na belangrijkste ding in mijn leven, cheerleaden komt eerst natuurlijk. Het houdt me fit en ik hou er een goed lichaam aan over. Ook niet onbelangrijk: ik ben er erg goed in.
Over mijn twee vriendinnen gesproken, we zijn een heel hecht groepje. Ik ken ze al sinds het begin van mijn middelbare schoolcarrière en we doen alles samen. We gaan uiteten, plannen uitjes en houden slaapfeestjes. Het deel van de school dat niet vind dat ik een trut ben, aanbid mij en mijn vrienden bijna als we samen door de hal loop. Het is haast eng hoe groot die tegenpolen zijn. Mensen staren naar ons en van alle kanten krijgen we dan complimenten. 'Wat een leuk rokje heb je aan!' 'Ik geef een feestje vanavond, kom je ook? Dat zou geweldig zijn!' Bijna alle eerstejaars zijn bang voor ons en de jongens staan voor ons in de rij, hoe cliché het ook klinkt. Het lijkt wel iets uit een dramatische tienerfilm maar ik ben er best tevreden mee. Zelfs docenten hebben een soft-spot voor ons ook al willen ze dat zelf vaak niet toegeven.
Dus om terug te komen op het cheerleaden: het is te belangrijk voor me, ik wil er niet mee stoppen.
Ik besluit ondanks alle zorgen die ik nu heb gewoon verder te gaan met het opruimen van mijn kast en het luisteren van muziek. Het ene na het andere kledingstuk word netjes opgehangen, opgevouwen of op een berg gegooid met oude of kapotte kleding. Ik heb nog een hele stapel huiswerk liggen maar ik heb nu geen zin om er aan te beginnen. Ik voel me ontzettend verdrietig. Ik doe heel even mijn hoofdtelefoon af maar ik hoor nog niks van mijn moeder. Ik ga er vanuit dat ze het heeft opgegeven om mij te overtuigen naar beneden te komen. Wel hoor ik Fred heel luid mijn moeders naam roepen 'Christien! Kom eens even lekker hier zitten.' Ik rol mijn ogen en schud mijn hoofd als er beelden door mijn hoofd heen gaan van wat er op dit moment misschien wel gaande is.
De laatste tijd heeft Fred een hoop invloed op mijn moeder. Ze is al gestopt met roken, ze geeft al minder geld uit aan haar kleding en ze heeft zelfs op zijn verzoek een nieuw bed gekocht omdat die oude volgens hem niet goed genoeg was. Met een nieuwe zucht zet ik mijn koptelefoon weer terug op.
De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet is het al tijd voor het avondeten, ik kan mijn moeder nu niet meer ontlopen en misschien is het ook wel beter om haar nu aan te horen. Mijn moeder wil altijd samen avondeten, dat vindt ze gezellig. Ik ga naar beneden terwijl ik in mijn achterhoofd houd dat er zo meteen waarschijnlijk een grote discussie met mijn moeder zal ontstaan. Ze is er meestal niet van gediend als ik haar negeer en dat wordt streng aangepakt. Toch blijft het behoorlijk stil wanneer ik de keuken in stap. Ik ben een beetje verbaasd maar stel verder geen vragen. Ik wil mijn geluk niet verpest.
Ik help met het dekken van de tafel en gluur even in de pan terwijl ik de borden uit de kast pak. Vandaag eten we spaghetti. En dan denk je misschien: "Lekker!" Er zijn namelijk maar weinig dingen die fout kunnen gaan bij het maken van spaghetti. Voordat mijn moeder iets kreeg met Fred dacht ik dat ook altijd, mijn moeder kan namelijk een erg goede kok zijn. Maar sinds Fred praktisch gezien bij ons is ingetrokken, heeft ze nog wel eens de neiging om te experimenteren met haar recepten. Ingrediënten weglaten, toevoegen of vervangen zijn dingen die hier bij komen kijken en eerlijk gezegd ben ik daar niet zo'n grote fan van. Het is hun grote droom om ooit samen een kookboek te maken, vraag me niet waarom!
Dus sinds kort heb ik toch een reden om een beetje sceptisch te denk over onze maaltijden. Zodra ik aan tafel zit zie ik dat ik gelijk heb. De saus die vandaag bij de spaghetti zit is ontzettend dik en smurrie-achtig en bovenop drijven kleine klontjes die niet naar de bodem hebben kunnen zakken. Ik heb geen idee wat die klontjes zouden moeten zijn. Als ik er in prik, brokkelen ze af.
Als ik bij mijn moeder en Fred aan tafel kom zitten, krijg ik een flinke portie opgeschept. Het ziet er niet lekker uit maar toch eet ik het gewoon op. Als ik het niet eet, kwets ik mijn moeder misschien en daarvoor hou ik te veel van haar. Daarom lach en knik ik alleen maar een beetje terwijl ze mij en Fred blijft vertellen over de ingrediënten die ze er in heeft gedaan terwijl ik steeds een nieuwe hap naar binnen werk.
'Jessica, lieverd, heb je even een minuutje om met ons te praten?' vraagt mijn moeder op een zoete toon wanneer we klaar zijn met eten. Ik leg afwezig mijn bestek recht terwijl ik de twee opties die ik heb, vergelijk met elkaar: ik kan gewoon weglopen en haar daarmee waarschijnlijk beledigen of ik kan blijven zitten en op zijn minst proberen te luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Nou goed, dit gesprek zal hoe dan ook een keer plaats vinden dus beter nu dan heb ik het vast gehad, besluit ik.
'Natuurlijk mam, wat is er?' vraag ik en ik kijk door de keuken heen om oogcontact te vermijden. Terwijl ik dat doe neem ik me voor om de keuken na dit gesprek op te ruimen. Mijn moeder heeft volgens mij een week of twee geleden besloten niks meer aan het huishouden te doen, ik zou niet weten waarom.
Als ik drie keer alle kastjes in de keuken heb geteld, kijk ik dan toch mijn moeder maar aan. Zij kijkt weer naar Fred die haar bemoedigend toe lacht. Oké, het heeft dus iets met hem te maken... Ik kijk ze achterdochtig aan.
'Nou...' begint mijn moeder haar zin waarna ze weer in giechelen uitbarst. Zo vrolijk heb ik haar in lange tijd niet meer gezien. Dan begint er iets te dagen, zou ze daarom zo vrolijk zijn? Mam? Mam! Je gaat me toch niet vertellen dat je zwanger bent?!' vraag ik vol ongeloof. Mijn moeder kijkt met ietwat beledigd aan terwijl ze over haar buik wrijft. 'Wat? Nee! Dat is helemaal niet wat ik wilde zeggen. Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat we gaan verhuizen!' Ze vertelt het alsof het wereldnieuws is, haar gezicht licht er helemaal van op en ze lijkt oprecht blij. Ook Fred straalt maar ik kan het niet opbrengen om vrolijk te doen.
'Je weet dat Fred officieel nog niet bij ons woont,' begint mijn moeder weer te vertellen. 'Dus we dachten dat hij misschien bij ons in kon trekken. Dan maken we een nieuwe start ergens in een andere stad, wij met zijn drieën!' Mijn moeder kijkt me aan, hopend op iets wat ook maar een klein beetje lijkt op een positieve reactie maar ik blijf nog steeds stil, mijn gezicht in de plooi. Ik kan niet geloven dat we echt gaan verhuizen. Ik ben opgegroeid in deze stad, in dit huis! Al mijn vrienden wonen hier, ik ga hier naar school. Ik heb hier al mijn goede herinneringen!
In gedachte verzonken staar ik voor me uit en als ik na een paar seconden nog niet reageer besluit mijn moeder om verder te gaan met haar verhaal. 'In ieder geval, Fred dacht dat dit huis dus iets te klein zou zijn als hij hier permanent zou komen wonen. Vooral aangezien al zijn spullen dus allemaal bij ons in huis komen. Hij wilde ons dat niet aan doen want je weet dat we al zo veel troep hebben. Als zijn spullen er dan ook nog bij zouden komen...' Mijn moeder begint af te dwalen van haar verhaal, ze blijft maar door ratelen over alles wat zij en Fred mee willen nemen als ze gaan verhuizen en hoe groot de troep op zolder dan zou worden.
'In ieder geval, het was dus zijn idee om te gaan verhuizen. Hij heeft heel goedkoop al ergens een huis kunnen krijgen.' zegt ze uiteindelijk en ze lachen verliefd naar elkaar. Fred kijkt zelfs een beetje trots. Oooh ik kan hem wel wurgen nu. Fred geeft mijn moeder een kus en mijn moeder krijgt gelijk blosjes op haar wangen.
'Ik... Ik weet niet wat ik moet zeggen.' mompel ik verbaasd. Ik ben hier helemaal niet blij mee maar ik weet dat wanneer ik kritiek ga leveren, de glimlach van mijn moeder's gezicht zal verdwijnen, misschien wordt ze zelfs wel boos. Ik wil daar liever niet de oorzaak van zijn maar mijn emoties nemen uiteindelijk toch de overhand. 'Heb ik hier eigenlijk wel iets over te zeggen? Leek het je niet verstandig om dit met mij te overleggen?!' Het was niet de bedoeling dat het zo venijnig zou klinken maar het ging vanzelf. Ik kijk mijn moeder vragend aan en zij kijkt terug met een schuldige blik in haar ogen. Zoals ik al had verwacht verdwijnt haar glimlach langzaam.
Oké, alles is al besloten. Alles staat al vast. Het gaat gebeuren, hoe dan ook. Ze hoeft niet eens iets te zeggen, in die blik zie ik dat ik er niks meer aan kan veranderen
'Oh... oke, ik weet genoeg.' zeg ik en ik voel een brok in mijn keel komen. Ik schuif mijn stoel naar achteren en sta op.
'Lieverd...' zegt mijn moeder met een smekende ondertoon in haar stem en ik hoor dat ze eigenlijk nog iets wil zeggen maar ik negeer haar en loop richting de trap. 'We vertrekken maandag dus pak alsjeblieft al je spullen in.' hoor ik mijn moeder nog zeggen. Dat is voor mij de druppel, dat had ze niet moeten zeggen.
Ik snuif en vlieg de trap op naar mijn kamer waar ik de deur dramatisch achter me dichtsla. Uit frustratie haal ik mijn hand door mijn haar en loop wat op en neer. Ik probeer mezelf te kalmeren maar uiteindelijk plof ik zacht snikkend op mijn bed.