Manolya Kokulu Hikâyeler

Denizde Mucize

"Mucize; enerjinizi korkularınıza değil, rüyalarınıza verdiğiniz zaman başlar."

Richard Wilkins

Yıllar önce, Hollanda'daki küçük bir balıkçı kasabasında, genç bir oğlan dünyaya gönüllü hizmetin değerini öğretti. Bütün kasabanın geçim kaynağı balıkçılık olduğundan, acil durumlar için bir kurtarma timine gerek duyulurdu. Bir gece rüzgâr esti, bulutlar kükredi ve fırtına denizdeki bir balıkçı teknesini alabora etti. Kıyıya oturan ve çaresiz kalan mürettebat S.O.S sinyalini verdi. Kurtarma timinin kaptanı alarmı çaldı ve halk koya bakan kasaba meydanına toplandı. Tim kurtarma botuna atladı ve küreklere asılıp hırçın dalgalarla boğuşurken, kasaba halkı kumsalda durup ellerindeki fenerle yollarını aydınlatmaya çalıştı.

Bir saat sonra sisin içinden kurtarma botunun döndüğü görüldü ve halk neşeyle onları karşılamaya gitti. Yorgunluktan kumlara uzanan gönüllüler botta yer kalmadığı için bir kişinin geride kaldığını söyledi. Bir yolcu daha alsalardı kurtarma botu da alabora olurdu ve hepsi birden denizde kaybolurlardı.

Kaptan çılgına dönmüş bir halde geride kalan denizciyi kurtarmak için yeni bir tim oluşturmaya çalışıyordu. On altı yaşındaki Mathew öne çıktı. Annesi koluna yapışıp, "Lütfen gitme! Baban on yıl önce denizde öldü ve ağabeyin Peter da üç aydır denizde kayıp. Senden başka kimsem kalmadı," diye yalvardı.

Mathew, "Anne, gitmek zorundayım. Herkes, 'Ben gidemem, başkası gitsin,' dese ne yapardık? Anne, bu sefer ben üzerime düşen görevi yapmalıyım. Hizmet sırası bize geldiğinde hepimiz üzerimize düşen görevi yapmalıyız," dedi ve annesini öpüp timle birlikte gecenin içinde kayboldu.

Mathew'in annesine bir ömür gibi gelen bir saat daha geçti. Sonunda kurtarma botu önünde dikilen Mathew ile birlikte sisi yararak döndü. Kaptan ellerini sallayarak, "Kayıp adamı buldunuz mu?" diye bağırdı. Kendini zapt etmekte zorlanan Mathew cevap verdi: "Evet, onu bulduk. Anneme söyleyin, ağabeyim Peter'ı bulduk!"