Ο δρόμος

Περπατάω σε έναν έρημο δρόμο. Δεν ξέρω ούτε πως ούτε γιατί είμαι εδώ. Δε θυμάμαι τίποτα. Κοιτάω γύρω μου. Που είμαι; Τι συμβαίνει; Τι κάνω εδώ; Ο δρόμος είναι γκρι. Όλα γύρω μου είναι πολύ γκρι. Είναι ένας δρόμος σκέτος. Ξεχωρίζουν μόνο δύο κίτρινες γραμμές στη μέση του δρόμου. Κυριαρχεί μια θολούρα στην ατμόσφαιρα, μια απόκοσμη ομίχλη που με εμποδίζει να δω πιο πέρα. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω που βρίσκομαι. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα. Αυτό... το γκρι με το κίτρινο, είναι τόσο τρομακτικό. Η αντίθεση μου τρυπάει το βλέμμα και νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Αυτό. Το γκρι με το κίτρινο. Περιεργάζομαι τον εαυτό μου. Φοράω πολύ περίεργα ρούχα και είμαι βρώμικη. Τα χέρια μου είναι μαύρα. Φοράω μια άσπρη ποδιά που είναι δεμένη στη μέση μου και φτάνει μέχρι το γόνατό μου. Μπροστά είναι γεμάτη με κίτρινους λεκέδες. Κι άλλο κίτρινο. Θέε μου! Γιατί είμαι τόσο βρώμικη; Γιατί φοράω αυτά τα ρούχα; Είμαι σαν υπηρέτρια... και νιώθω σαν υπηρέτρια. Εγώ ποτέ... ποτέ δεν ήμουν τόσο βρώμικη. Και η δουλειά μου, δεν είναι βρώμικη. Τουλάχιστον στα ρούχα. Φοράω πάντα όμορφα και καθαρά ρούχα. Και τώρα είμαι τόσο βρώμικη!

Περπατάω σε αυτό το δρόμο και τώρα βλέπω πως δεν είμαι μόνη μου. Δίπλα μου περπατούν άλλες δύο κοπέλες. Τη μια τη βλέπω καλά γιατί περπατάει μπροστά μου αυτή τη στιγμή. Μου φαίνεται γνώριμη. Μα ναι, βέβαια! Είναι η φίλη μου. Μια πολύ καλή μου φίλη. Είναι και εκείνη περίεργη όμως. Φοράει ένα μακρύ φόρεμα κάτω από το γόνατο. Μοιάζει παλιό και φθαρμένο. Είναι γαλάζιο, αλλά είναι τρομακτικό. Πως γίνεται να είναι γαλάζιο και τρομακτικό ταυτόχρονα; Θα έπρεπε να είναι ρομαντικό, σκέφτομαι. Τα παπούτσια της είναι άσπρα σαν αυτά που φοράνε στο χορό. Ίσια πολύ. Και είναι σαν να μη φοράει τίποτα. Όμως, δεν είναι τα ρούχα που την κάνουν τόσο περίεργη και τρομακτική. Είναι ο τρόπος που περπατάει. Αργά, πολύ αργά. Και με ένα ρυθμό ανατριχιαστικό. Την πλησιάζω λίγο και βλέπω το πρόσωπό της. Το βλέμμα της είναι κενό, προσηλωμένο ευθεία μπροστά. Κοιτάζω και εγώ πέρα, εκεί που κοιτάει. Δεν υπάρχει τίποτα. Τα χείλη της είναι αφυδατωμένα. Πολύ. Και το βλέμμα της έχει κάτι το απροσδιόριστο. Λες και έχει ένα βαρύ καθήκον. Κάτι στη στάση της μου λέει πως είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνουμε. Μα τι κάνουμε; Περπατάμε σε έναν ρυθμό που δεν μπορούμε να χαλάσουμε. Κάνουμε μια πορεία που δεν ξέρουμε που οδηγεί. Και πάμε απλά χωρίς να ξέρουμε. Δεν ξέρουμε αλλά είναι αρκετό που πάμε. Που προχωράμε. Και που ξέρουμε πως είναι σημαντικό. Είναι μια τελετή και δεν μπορούμε να τη διακόψουμε. Ναι, δεν μπορεί παρά να είναι μια τελετή. Μοιάζει με θρησκευτική τελετή. Λες και τιμάμε κάτι ή κάνουμε κάποια θυσία. Ναι, πιο πολύ με θυσία μοιάζει. Μα τι θυσία και σε ποιόν; Γιατί; Και εγώ; Τι ρόλο παίζω; Η φίλη μου μοιάζει να είναι η αρχηγός. Περπατάει πιο μπροστά από όλες και στη μέση. Εκείνη θα ξέρει σίγουρα τι συμβαίνει. Ενώ εγώ;