Kan je je vele beloftes herinneren? Die keren dat je zei nooit weg te gaan, altijd te blijven. Die keren dat we samen durfden te dromen over een toekomst samen. Niemand die ons uit elkaar kon krijgen. De periode dat ik je keer op keer geloofde en vergaf. Naïef, niet? Ze zeiden dat liefde het mooiste is wat een mens kan krijgen. Waarschijnlijk had ik de kleine lettertjes niet gelezen. Dat je, terwijl je recht in mijn ogen keek, in staat was mijn hart uit mijn lichaam te trekken en er op te stampen. Gewoon, voor de lol, voor je eigen voldoening. Dat je het aankon een dolk in mijn hart te steken en het eruit te trekken om langzaam het bloed en de liefde er te kunnen zien uitsijpelen. Nogal kortzichtig, niet?
