Το Μυστικό Της

{11}-Το μάθημα χορού.

_______________________________________
Αυτό που χορεύει η Άριελ την ώρα του μαθήματος χορού στο πανεπιστήμιο με τα δύο αγόρια είναι το βίντεο επάνω.
_______________________________________

Κεφάλαιο 11ο

Τρέχω στους διαδρόμους.

Έχουν περάσει τουλάχιστον δέκα λεπτά από το περιστατικό με τον Ντέιβιντ.

Έκλαιγα τόσο πολύ,που δεν είχα καν τη δύναμη να σηκωθώ από το πάτωμα να πάω στο μάθημα.

Με πόνεσε.

Με έβρισε.

Με υποτίμησε.

Και το χειρότερο ήταν,πως τον άφησα να το κάνει.

Όμως θα του δείξω πως τα λόγια του,δεν με επηρέασαν καθόλου.

Παρόλο που το έκαναν.

Χτυπάω την πόρτα της αίθουσας και η φωνή του κύριου Αλνέστο για να περάσω ακούστηκε και εγώ έβαλα το πιο φέικ χαμόγελο που μπορούσα,ανοίγοντας την πόρτα.

"Γουότσον παιδί μου,που ήσουν;"με ρώτησε ο καθηγητής και όλοι μέσα στην αίθουσα,μαζί με τον Άλεκ,με κοιτούσαν ανήσυχα.

Εκτός από αυτόν φυσικά.

Δεν με κοιτούσε καν.

Είχε κάτσει κάτω και κοιτούσε την μπλούζα του,λες και ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.

"Εμ,συγνώμη που άργησα κύριε,με-με ήθελε ο διευθυντής,ναι.",είπα αμήχανα και ένα πνιχτό γελάκι ακούστηκε μέσα στην αίθουσα.

Όλοι ξέρουμε από ποιον.

Στριφογύρισα τα μάτια μου.

"Εντάξει παιδί μου,την επόμενη φορά όμως θα ήθελα να με ενημερώσεις--"

"Άριελ,μήπως έκανες κάτι άλλο και δεν μας το λες;",πετάχτηκε μια φωνή και εγώ κοκάλωσα στη θέση μου.

Μια κοπέλα,που την είχα δει παλιότερα να φιλιέται με τον Ντέιβιντ,με ρώτησε,κοιτώντας με ειρωνικά,"Τι είναι αυτές οι πιπιλιές στον λαιμό σου,πονηρούλα;"

Ωχ,όχι.

Αυτό το είχα ξεχάσει εντελώς.

Κατευθείαν η ματιά μου έπεσε σε αυτόν,ο οποίος με κοιτούσε με ένα διαβολικό χαμόγελο.

"Δεν σε ενδιαφέρει.Κύριε μπορώ να πάω στη θέση μου παρακαλώ;",τον ρώτησα και εκείνος ξεφύσιξε.