wifi op Pluto

Where the fuck is Alice?

Dat is een fel lichtje. Wat is er in vredesnaam gebeurd? Het laatste dat Alice zich herinnert, is die albino eekhoorn die altijd terugkeert als ze stoned is en daarvoor weet ze heel zeker dat het duidelijk was dat ze op het punt stond om neer te storten. Dus waar kan ze zich nu bevinden? Is ze toch veilig op Pluto geland of is dit misschien de hemel? Felle lichtjes kunnen zoveel betekenen, maar aangezien Alice nu op het punt staat om onder invloed van het licht te gaan niezen, lijkt het er niet op dat dit de hemel is, want daar zal men vast geen last hebben van een dergelijke irritante menselijke reflex. Ze ziet in elk geval niets, maar voelt wel dat ze heel erg plat ligt op een koude, harde ondergrond. Voordat haar rug het tegendeel gaat bewijzen van de onderzoeksresultaten van SPACE-CAKE's fysiotherapeut door te zwichten voor deze onaangename omstandigheden probeert Alice overeind te komen met haar armen en buikspieren. Haar hele lichaam voelt vreemd en nu ze rechtop zit en niet meer in het verblindende licht staart, ziet ze dat ze een soort ziekenhuis tenue aan heeft en op een tafel ligt die zowel van metaal als van ijs gemaakt zou kunnen zijn. Haar ogen raken gewend aan het licht en zien geen flitsen meer van iets te witte eekhoorns en ze kijkt om zich heen. Links van haar ziet ze alleen een muur die van hetzelfde materiaal lijkt gemaakt als de tafel waar ze op ligt. Ze draait haar hoofd naar rechts en zodra haar verdoofde ogen het tafereel weten scherp te stellen, schrikt ze even. Vlak naast haar ziet ze namelijk op de bankjes die in de kamer staan, acht beroemdheden zitten; ieder verdiept in een tijdschrift. Terwijl Alice haar benen over de rand van de tafel hangt, reageert geen van de acht sterren op haar. Met open mond staart ze naar haar idolen. Op de hoek van de meest linkse bank zit Justin Creeper. Naast hem en op de bank ernaast zitten de vier leden van Wrongdirection. En zelfs het vijfde lid van de band zit erbij, maar die is zo overduidelijk de bad-boy van de band dat hij het zelfs op de krappe bankjes voor elkaar krijgt om zich afzijdig te houden van de andere leden door zijn rug naar hen toe te keren. Naast bad-boy zit Katy Herrie en om het plaatje helemaal compleet te maken zit op diezelfde bank ook nog Alice's grootste idool ooit: Kelly Claxon. "Ik ben dus wel in de hemel!" roept Alice door de kamer en nu pas kijken de zangers en zangeressen op uit hun tijdschriften. De bad-boy van Wrongdirection begint bescheiden te lachen en zegt: "Ik weet niet precies wat jij verstaat onder 'hemel', maar naar mijn idee ben je daar niet zo lang geleden juist uit komen vallen. Kan het misschien kloppen dat je Andy Wurmhole  boos hebt gemaakt en dat hij daarom de besturing van je uiterst ouderwetse voertuigje kapot heeft gemaakt?" en hij kijkt Alice met een sarcastische vragende blik aan. "Eeeeeh..." zegt Alice, verbaasd door het nette taalgebruik dat ze van de bad-boy nog nooit had gehoord, "Dat klopt... denk ik... maar ik maakte hem niet echt boos. Niet bewust in elk geval, bedoel ik... Ik ging met hem tafeltennissen en ik had gewonnen en... daar werd hij blijkbaar boos om." De acht toehoorders kijken elkaar vragend aan en dan went Katy zich tot Alice: "Wat is tafeltennissen?"

Alice heeft geen medium bij zich om de tijd mee bij te houden, maar inmiddels moeten er uren verstreken zijn en dat merkt ze erg goed aan haar oksels. Het zweet heeft vanaf deze plek het gehele ziekenhuistenue doordrenkt, verzopen en vloeibaar verzadigd. En dat is ook niet raar, want al die onmeetbare uren lang is ze al bezig met een geïmproviseerde vorm van tafeltennis tegenover haar onverklaarbaar verschenen idolen, bestaande uit een bal van een opgepropt blaadje uit een van de tijdschriften en een soort van honkbalknuppels van opgerolde tijdschriften. Ineens wordt de deur van de kamer geopend door niemand minder dan Anita Meikever die vervolgens zegt: "Waarom? Vertel me eens waarom jullie hier staan te niksnutten?" Iedereen stopt met lachen en nog hijgend van het spel kijken ze Anita schuldig aan. "Nou..." begint Justin Creeper, "Wij waren een typisch Aards spel aan het onderzoeken. Ik denk dat dit serieus zal bijdragen aan..." en Anita doet er hand omhoog als gebaar dat ze zijn verhaal niet wil horen. "Jongedame?" zegt ze, zich tot Alice wendend, "Kom je even met mij mee?" vraagt ze met een wenkend gebaar en ze loopt de gang op. Alice kijkt om zich heen naar de gespannen gezichten die haar aankijken, staat op en loopt achter Anita Meikever aan. Ze loopt de deur uit en kijkt direct uit over een reling waar hoge ramen boven uit komen. Achter deze ramen speelt zich een tafereel af dat Alice tot nu toe alleen in films had gezien. Ze ziet een grote stad met hoge, licht-grijsblauwe gebouwen waar vliegende voertuigen tussendoor manoeuvreren op een manier die doet vermoeden dat dit vliegverkeer heel normaal is, zoals auto's en bussen op Aarde. Het is nu in elk geval zeker dat ze niet op Aarde is en ook niet in de hemel, dus deze plek is blijkbaar Pluto. "Ben ik nu op Pluto?" vraagt Alice ter bevestiging aan Anita terwijl ze haar pas versnelt om de vrouw bij te houden. "Volgens de Aardse benaming: ja." antwoordt ze, strak voor zich uit kijkend, "Maar hier noemen wij onze kleine planeet Pila Exiguus." En ze kijkt Alice aan met een bescheiden glimlach waarna ze met een wenkend gebaar een lift in stapt. Alice kijkt eerst even naar Anita voordat ze zelf de lift in stapt, want het lijkt wel alsof er geen vloer is in de bolvormige lift. Voorzichtig zet Alice een voet in de bol en voelt dat ze op een soort van kussen staat. Anita kijkt giechelend toe terwijl Alice heel behoedzaam haar andere voet erbij zet in de lift. Alice kijkt naar haar voeten en beseft dat ze heel stabiel staat. Op niks. "Hoe..?" vraagt ze aan Anita, wijzend op de ontbrekende vloer van de lift en terwijl ze dit vraagt begint de lift te bewegen, maar zonder dat ze dat voelt. Ze ziet alleen dat de lift beweegt aan de omgeving buiten de glazen bol. "Je staat op dichte, transparante lucht, meisje. De lucht omsluit je voeten waardoor je wel stabiel staat, maar door de vering geen krachten van de lift ervaart." legt Anita uit met een zelfverzekerde grijns op haar gezicht. Het lijkt wel minutenlang te duren voordat de lift beneden is en na eerst in een donkere schacht te zijn gezakt, is de lift dan eindelijk beneden. De deuren gaan open en zodra ze naar buiten stappen, staan ze direct midden in de bruisende stad. Anita kijkt opzij naar Alice, die druk bezig is om, met open mond en nog altijd blote kont, de stad in zich op te nemen, en zegt: "Welkom in Cerebrum Gelida, de hoofdstad van Pila Exiguus."