PLAYBOY [END]

22) (แจวอน)

แจวอนพาร์ท......

"ไอ้เหี้ยวอน" อยู่ๆ ไอ้ลีที่เพิ่งเดินเข้ามาในคอนโดผมพร้อมกับไอ้ฮุน ก็ตบหัวผม เอาผมมึนจนไปไม่เป็นเลย

"ไอ้สัส มึงตบกูไมว่ะ" ผมถามมัน ทั้งที่ยังมึนๆอยู่นี้แหละ คนบ้าอะไรมือหนักชิบ ตอนผ่าตัด คนไข้ไม่ตายหรอว่ะ

"กูบอกให้มึงช่วยกันไอ้หลุยออกจากน้องกู แล้วเมื่อว่านมึงทำเหี้ยไรว่ะ ไปพูดแบบนั้นกับนักข่าวได้ไง พูดงี้น้องกูเสียหายนะเว้ย มึงนี่...." ไอ้ลีพูดไม่หยุดเลยเว้ย จนผมต้องแทรกมันก่อน

"มึงหุบปากและฟังกูก่อน มึงจะเดือดร้อนไรว่ะ ขนาดน้องมึงจะไม่ว่าอะไรเลย" มันนี่เดือดร้อนกว่าณิชาเสียอีก

"ณิชาเนี่ยนะไม่ว่าอะไรมึง" ไอ้ลีทำหน้าไม่เชื่อ ส่วนตัวผมเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน

"ก็เออดิ แต่มึงไม่ต้องสนเรื่องกูหรอกไอ้สัส มาดูไอ้ฮุนดีกว่า แหมกว่าจะออกมาเจอเพื่อนได้ร้องให้ไอ้ลีไปลากมา" ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโดนดีเข้า เพราะตอนนี้ผมไม่ไว้ใจไอ้ลีเลย ตอนแรกผมก็ช่วนมันมาดื่มเหล้ารามปกตินี้แหละ แต่แม่งปฏิเสธทักครั้งที่ช่วน เลยต้องให้ไอ้ลีไปลากแม่งมาจากคอนโด

"เออนั้นดิ เห็นหลังๆมึงเงียบตลอดเลย คุยในกรุ๊ปมึงก็ไม่ตอบ" ไอ้ลีเห็นด้วยกับผม

"กูก็ปกติดีนิ" สีหน้าและท่าทางแม่งโคตรปกติเลย

"ปกติห่าไรหล่ะ แต่ก่อนมึงเป็นแบบนี้ซะที่ไหน มึงดูตังเองในกระจกบ้างไหมเนี้ย แม่งดูไม่ได้" สภาพไอ้ฮุนตอนนี้ดูไม่ได้จริงๆ

"ใครจะไปเหมือนมึงหล่ะ ไอ้คุณไฮโซแจวอน" ไอ้ลีกำลังประชดผมอยู่ใช่ไหม

"กูก็แค่คิดว่า ชีวิตกูแต่ก่อนอาจไม่ใช่ชีวิตอย่างที่กูต้องการก็ได้" คืองงมากกับเพื่อนของผม พูดอะไรของมัน

"แล้วมึงต้องการชีวิตแบบไหนว่ะ" ไอ้ลีถามขึ้น ซึ้งมันก็เป็นสิ่งที่ผมคิดเหมือนกัน

"ไม่รู้ดิว่ะ ชีวิตตอนนี้ มันไม่เหมือนเดิมเลยว่ะ หลายๆอย่างในชีวิตกูก็เปลี่ยนไป ตั้งแต่...."

"ตั้งแต่ที่มึงเลิกกับแอไปใช่ไหม" ผมพูดขึ้น เพราะรู้ว่ายังไงมันก็จะไม่พูดให้จบประโยคหรอก

"มึงพูดเพื่อไรเนี่ย" ไอ้ลีมองแรงมาทางผม

"ก็กูพูดเรื่องจริงอ่ะ กูเคยบอกมึงแล้วใช่ป่ะ ว่าถ้าหยุดไม่ได้ ก็อย่าฝืน แล้วไง มึงก็เลือกที่จะจับปลาสองมือ ตอนจบเป็นอย่างที่กูพูดไหมล่ะ สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครมีความสุข" ผมเคยบอกไอ้ฮุนไปแล้วว่าถ้ามันยังไม่พร้อมที่จะหยุด ก็ให้มันเลิกกับยองแอไปซะ แต่ไอ้นี่มันดื้อ ไม่ฟังไง สุดท้ายก็เจ็บทั้งคู่

"มึงจะหุบปากได้ยัง มึงจะช่วยหรือจะซ่ำเติมเพื่อ นว่ะ" ไอ้ลีคือแบบ ถ้าผมไม่เป็นเพื่อนมัน คงโดนมันด่าพ่อแล้วมั้ง หรือว่ามันกำลังด่าพ่อผมอยู่ในใจอยู่

"ปล่อยมันเหอะ กูขอโทษเว้ย ที่ไม่เคยฟังที่พวกมึงเตือนเลย กูไม่น่าฝืนตั้งแต่แรกอย่างที่มึงว่าอ่ะ" ไอ้ฮุนมองมาทางผม เอาจริงๆ ผมก็ไม่ได้อยากจะซ่ำเติมเพื่อนนะ แต่คือแม่งโง่อ่ะ

"แล้วมึงจะเอาไงต่อว่ะ จะกลับไปง้อแอเหมือนเดิมหรือว่า..." ผมถามมัน คือตอนนี้สภาพไอ้ฮุนเหมือนซอมบี้อ่ะ

"กูทำกับเขาขนาดนั้น กูคงไม่มีหน้าไปสู้หน้าเขาหรอก" ไอ้ฮุนพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเศร้าๆ

"กูว่ามึงลองไปง้อแออีกรอบหนึ่งไหม" ไอ้ลีพูดขึ้น มันแปลกๆนะ มันจะบอกอะไรพวกผมรึเปล่า

"ไม่เอาอ่ะ กูไม่อยากทำให้แอลำบากใจ อีกอย่าง แอเขาก็มีพี่ต้นอยู่แล้ว แค่คราวที่แล้วกูไปเจอแอโดยบังเอิน กูยังไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอเลย ความรู้สึกตอนนั้น มันโคตรอึดอัดเลยว่ะ" เดี๋ยวนะ ไอ้ฮุนมันจะบอกว่าแอคบกับไอ้พี่ต้นแล้วงันหรอ ตอนไหนว่ะ ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย

"แอมีพี่ต้นอยู่แล้ว มึงหมายความว่าไงว่ะ" ไอ้ลีถามขึ้น นั้นแหละ คือสิ่งที่ผมสงสัย

.
.
.
.

#จบตอน ตอนหน้าเซฮุนจะทำยังไงต่อ รออ่านะคะ
ขอโทษด้วยที่ลงช้า ถ้าชอบก็ฝากโหวตเป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ 💚