Gine bir gün kahve içerken aynı düşüncelere dalıyorum daha 4-5 yaşlarında bir tane gol yiyip 1-0 geri düşmüşüm, uzun süre yıllarca süre böyle devam etti ta ki on yaşıma kadar artık aklım ermeye başladıydı galiba neden böyle bir durumda olduğumu anlıya biliyordum babamın bana annemin suçunu söylememesini, elime ip uçları verip çözmemi istemesi, her şeyi anlıya biliyordum Öyle olacaktı babamın verdiği ip uçları ile annemin hatasını buldum. Sonra dan ilk golü attım
Artık 1-1 eşitlik vardı savunmam yüksekti gol yemem zordu, ama zamanım az kalmıştı. 70-80 dakikalardaydım, uzatma verilecekti çok oyalanmıştım bu uzatmayı kullanmam lazımdı karşı rakibin hatasıyla yani ÖZ ABİMİN BENİ KARDEŞ OLARAK GÖRMEDİĞİNİ SÖYLEYİSE kadar pek koymamıştı çünkü bekliyordum
O andan sonra ani bir atakla öne geçecektim her şeyi unuttum, çünkü mü? benim abim yerini tutan bir Abim vardı abim diyorum çünkü öz gibiydi, abimin yapmadığı iyilikleri yaptı gerektiğinde korudu gerektiğinde sabah kadar oyun oynadık daha neler yapmadık ki şimdi merak edeceksiniz abinin hasretini öyle geçirdin peki Annen? Onu hiçbir zaman geçirmenin yolu yok.
UZATMALARDAYIZ...
Gittikçe zayıflıyorlar...gittikçe kaybediyorlar... gittikçe uzatmalar yaklaşıyor... gittikçe Böyleyaşamaya devam ediyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Umut Hayat(TAMAMLANDI)
General FictionSende kaybet bakalım 5 yaşında en değer verdiğini. Ama kazandığında anlıyorsun en değer verdiğin seni kullanmak için var etmiş...