Bez

                                                                                           Rozdział I

Nienawidzę pisać dzienników, przelewać myśli na płótno - wiedząc że moje marzenia są niematerialne, a wszystko włożone w papier przy pomocy atramentu to tylko pokaz moich zewnętrznych przemyśleń. Przeglądając następne strony książki, tak jakby to był po prostu dobry seans w który wpadłem, ujrzałem kątem prawego oka wpadające światło do mojego pokoju przez już starsze okno, a lewitujący pył na zewnątrz sugerujący początek wiosny, był rozświetlany przez promienie słoneczne, tworząc świetlną smugę wparowywującą do mojego zakątka ciszy, coraz to bardziej zmuszając moje źrenice do zmniejszenia. - Nastał nowy dzień - usłyszałem komunikat dochodzący z mojego telefonu, a dokładniej z najprostszej aplikacji powiadamiającej o najbliżej przychodzącej dacie, lub włączającej specjalny dzwonek na wyznaczoną godzinę.Zszedłem z fotela, następny dzień zaczął się wyjątkowo cicho, nie miałem zastrzeżeń do tego co wydarzało się dookoła mnie. Pozwalając moim myślom krążyć dookoła przy mnie, zająłem się najprostszymi czynnościami które uczyniłby normalny człowiek przy każdym wschodzącym świcie, zjadłem śniadanie - odziałem się, żeby po tym wszystkim wrócić do mojego biurka, przy którym czułem się jak w pracowni do której tylko ja mogę zaglądnąć, i którą tylko ja mogę dostrzec. Książka jest lepsza od psychoterapii, zamiast samobójstwa, wziąłem długopis do ręki i rozświetliłem moją pustkę słowami. Wiele razy słyszałem namawiających mnie ludzi dookoła do finalnej wizyty u psychologa, ale z każdym kolejnym przekonaniem z ogromną ilością hipotez oraz argumentów, zauważyłem że wielkie obietnice posklejenia złamanej części działającej w mózgu były powoli coraz bardziej przenikające, pozwalając mojej duszy na samoistne naprawienie.