Maria Stuart miała blade dłonie lunatyczki. Takimi zapamiętała je malutka dama dworu, tkwiąca poza ramą portretu. Pamięć, odkąd została pokojowo udomowiona u początku czasu, lubi zakochiwać się i porzucać. Gdzieś w niej zostali pochowani władcy Palenque razem z insygniami swojej niezapomnianej władzy: berłem, trucizną,nożem i kawałkiem gałęzi do popędzania zbyt wolno wlokących się godzin wieczności. Mimo wszystko odczuwali przymus czekania. Pewnego wiosennego dnia nadeszli archeolodzy, którzy wywlekli na wierzch wszystkie zdrady, ale milczeli o przyjaźniach. Trudno zapomnieć złoty wiek i ducha żelaza.
