Ζωντανεύοντας σκέψεις και συναισθήματα

Η κοπέλα του πίσω θρανίου

Είχε μια αθωότητα που την τρέλαινε.
Κάτι πάνω σε αυτό το κορίτσι ήταν διαφορετικό. Και αυτό ήταν που την μπέρδευε. Ήταν ένα ακόμη ντροπαλό κορίτσι. Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που γνωρίζει.
Μα κάτι την έκανε να θέλει να την χαζεύει με τις ώρες. Να θέλει να την κάνει να χαμόγελα, να γελά. Να την κρατάει στην αγκαλιά της. Για να την ηρεμεί. Για να την κοιμίζει. Η και απλά για να την νιώθει.
Εκνευρίζεται με τον εαυτό της. Δεν είναι ερωτευμένη μαζί της. Δεν μπορούσε να το πει αυτό. Δεν ένιωθε έρωτα για εκείνη την κοπέλα. Μα στη σκέψη πως κάποιος θα την πλήγωνε θέλει να σηκωθεί και να τα σπάσει όλα. Γνωρίζει πως κάποια στιγμή θα συμβεί αυτό. Και για κακή τύχη του άλλου, θα είναι εκεί.
Το προηγούμενο βράδυ καθόταν και σκεφτόταν το γλυκό αυτό κορίτσι. Το χαμόγελό της, τα μάτια της, την φωνή της, την στάση της. Θα μπορούσε να την πλησιάσει.
Μα γνωρίζει.

Θα παίξει.

Θα την απολαύσει.

Θα την χορτάσει.

Και μόλις βαρεθεί θα την αφήσει. Και δεν το ήθελε αυτό. Δεν ήταν σαν τις άλλες. Με τη συγκεκριμένη κοπέλα είχε μια διαφορετική επιθυμία. Δεν ήθελε να την φιλήσει τόσο όσο ήθελε να την σφίξει στην αγκαλιά της. Δεν ήθελε να την κάνει να φωνάζει το όνομά της από ηδονή τόσο όσο όταν θα την πειράζει και θα το ακούει συνοδευόμενο από το γέλιο της. Δεν ήξερε καν τον λόγο που ένιωθε έτσι. Στην αρχή ούτε καν που την πρόσεχε.
Και ξαφνικα κατέκτησε τις σκέψεις της. Την φαντασία της.
Και ύστερα από το κείμενο αυτό. Και την έμπνευση της.
Σκεφτόταν εκείνη. Την ντροπαλή κοπέλα του πίσω θρανίου.