Unknown Mistake (Raquel Boys Series #1)COMPLETED✔

Kabanata 29

Kabanata 29

Again

Love is really hard to predict. Hindi mo alam kung paano ito hahawakan. You'll going to forget what will happen in the future as long as you are happy in the present. Then you will going to get shock when a circumstances come, iyong tipong hindi mo alam ang gagawin at makakapagdesisyon ka nalang ng basta-basta.

I know he loves me that much, but I choose to leave him for the sake of my family and for the better. Hindi ako makasarili pa hindi isipin ang kahihinatnan niya.

Bago ako tuluyang makapag-desisyon ay inalala ko muna ang aming pagsasama. Kung ano ang mangayayari kapag pinagpatuloy namin ito.

And yes, maybe I regret, but in different reasons.

And I can say that.. in two years that we seperated, I can say that..  I became so sad yet had a firce personality.

"So you mean... He got you pregnant?" ani Aya.

Malungkot ko siyang nginitian. Hindi ko alam na magbubunga ang ginawa namin ni David noon. Basta ang nasa isip ko lang noong araw na iyon ay ang maiparamdam ko kay David na mahal ko siya.

Namuo ang luha sa aking mga mata. Remembering the past are really hitting me to the core. It's feel like.. I got a stab by the knife and it repeats again.

"And you miscarriage right?" ramdam ko ang pagaalinlangan niyang tanungin iyon.

I bit my lower lip to prevent myself from crying. It's really hard to accept the fact that... my child was gone.

"K-Krist, i'm sorry."

Pilit akong humalakhak. "That was in a past now, Aya. Pero sa t'wing iisipin ko ang nakaraan palagi kong sinisisi ang sarili ko. I lost my child, Aya. I lost my child ng hindi man lang alam ni David na may anak siya sa akin." hindi ko napigipan ang ibuhos ang matagal ko nang kinikimkim. "He deserve to know, Aya. But I'm scared... I'm so scared to tell him. Galit na siya sa'kin at aya'kong mas magalit pa siya dahil doon."

"I know, Krist, I know. Don't cry. pinag-titinginan na tayo ng mga costumer dito o." aniya.

I wiped my tears. Tiningnan ko siya't binigyan ng masayang ngiti. "Take care your child, Aya. Alagaan mo ang future inaanak ko." halakhak ko.

Hinimas niya ang kaniyang tiyan, "Ofcourse.. I will. Erick and I will do our best to give our child a better life." masaya niyang tugon habang nakatingin sa kaniyang tiyan.

Hindi ko maiwasan ang makaramdam ng inggit habang tinititigan siya. Sana'y dalawang taon na ang anak ko ngayon. Sana'y nakikita ko siyang tumatakbo habang sinasalubong ako. Kung sana lang ay inalagaan ko ang sarili ko'y hindi siya mawawala.

Hindi ko maiwasan ang magalit sa kay David dahil hindi niya ako hinanap. Pero mas lalong hindi ko maiwasan ang malungkot at isisi sa akin ang lahat dahil iniwan ko siya't hindi ko pinaalam sa kaniyang may anak siya.

Kaya natatakot ako... natatakot akong lapitan siya o mag-krus ang landas namin. Dahil hindi ko alam ang gagawin ko kapag kaharap ko siya. Kung sasabihin ko ba sa kaniya o ano.

Sa kalagitnaan ng trabaho ay pinatawag ako ni Ma'am Bon sa kaniyang opisina. Tinapos ko muna ang ginagawa bago pumunta sa opisina niya.

"Ma'am..." tawag ko sa kaniya nang makapasok.

Mula sa kaniyang laptop ay tinunghayan niya ako. "Take a sit, Kristine. I just want to talk to you seriously."

My heart beat fast as it could. Hindi ko alam kung bakit ako nakararamdam ng kaba.

"Ano po iyon?"

"You are a Grey right?"

Kagat labi akong tumango.