Collision |BW2019|

|1|

Με το άκουσμα του κουδουνιού σηκώθηκα να παραδώσω το γραπτό μου,όσα είχα καταφέρει να γράψω δηλαδή,και επέστρεψα στη θέση μου.

Έπεσα πολύ δυνατά στην καρέκλα και τραντάχτηκα ολόκληρη,κάτι που με έκανε να βγάλω ένα δυνατό επιφώνημα.

Όλη η τάξη γύρισε και με κοίταξε με σηκωμένο το ένα τους φρύδι, και εγώ απλώς τους κοίταξα,χαιρέτησα αμήχανα το κενό και βυθίστηκα στην καρέκλα.

Κάθομαι τσαπατσούλικα γενικότερα,από πάντα το είχα αυτό, αλλά ο Άγγελος προσπαθούσε να με φέρνει σε κανονική θέση γιατί φοβόταν μην κάνω κακό στη μέση μου.

Με πρόσεχε ακόμη και στα πιο ασήμαντα θέματα,ήτανε πάντοτε εδώ.

Αχ,αυτός και οι πανέξυπνες συμβουλές του.

Γιατί χάθηκες έτσι ρε Άγγελε;

Βούρκωσα για μιά στιγμή,αλλά έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω για να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

Πλέον λοιπόν,χωρίς τον Άγγελο,επέστρεψα στις παλιές συνήθειες.

Κάτσε κατέστρεψε τη μέση σου Κλειώ!

Χτυπούσα τα δάχτυλα μου στο θρανίο,παίζοντας μια μελωδία και τραγουδώντας σιγανά από μέσα μου τους στίχους ενός τραγουδιού.

Και κοιταζόμασταν στα μάτια και δεν μίλαγα και 'κείνη αργά- αργά μου μάθαινε τα πρώτα βήματα.Εκεί χορεύαν οι ψυχές οχι τα πόδια μας...

"και έτσι μιλούσαμε χωρίς κανείς ν'ακούει τα λόγια μας"

Συνέχισε μια φωνή.Ο Αντώνης.

Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα με ένα ελαφρύ χαμόγελο,σαν ψεύτικο.

Όμως δεν το ένιωσα ψεύτικο.

Δεν γίνεται όμως να 'ναι πραγματικό,έχω χρόνια να χαμογελάσω και να μην είναι εξαναγκασμένα.

Τουλάχιστον προσπαθώ...

"Ακούς καλή μουσική, δεν στο χα"Του είπα και γέλασα στιγμιαία κοιτώντας τα χέρια μου στο θρανίο.

Τι γίνεται μαζί μου σήμερα;

"Και συ έχεις ωραίο γέλιο,δεν στο χα"συνέχισε εκείνος και με κοίταξε με ένα ειρωνικό βλέμμα.

"Έσκαγες;"είπα κάνοντας τα χέρια μου μπουνιές και κοιτάζοντάς τον με θυμό.

Εκείνος σήκωσε τα χέρια του σαν να παραδίνεται,και γύρισε μπροστά στη θέση του,μουρμουρώντας "νεύρα,πολλά νεύρα"