Originals Vampires

Πλοκή.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν μικρή τις νύχτες που ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και η γιαγιά μου έλεγε διάφορα παραμύθια με μάγισσες, βρικόλακες και λυκάνθρωπους.
Ανυπομονούσα για εκείνη την στιγμή αν και τα παραμύθια αυτά δεν ήταν τα συνηθισμένα που άκουγε κάθε παιδί της ηλικίας μου.
Κάποια παραμύθια ήταν τρομακτικά άλλα ρομαντικά και άλλα είχαν μία αίσθηση της αγάπης για την οικογένεια κάτι που εγώ δεν γνώρισα ποτέ.
Οι γονείς μου σκοτώθηκαν σε τροχαίο όταν ήμουν μόλις 2 χρονών και η γιαγιά μου χωρίς να έχει άλλη επιλογή με φρόντισε σαν δικό της παιδί.
Για κακή μου τύχη όμως μόλις έγινα 12 η γιαγιά μου πέθανε από καρκίνο στους πνεύμονες και έμεινα τελείως μόνη.
Αφού έγινε η κηδεία της γιαγιάς μου οι γείτονες κάλεσαν το ορφανοτροφείο της γειτονιάς και με ανέλαβαν εκεί μέχρι να ενηλικιωθώ.
Πέρασα δύσκολα χρόνια εκεί κανένα παιδί δεν με ήθελε για παρέα, καμία οικογένεια δεν ήθελε να με υιοθετήσει γιατί λέγανε πως δεν είμαι σαν τα άλλα παιδιά,πως είμαι πολύ παράξενη, απόμακρη και σκληρή.
Έσφιξα τα δόντια μου και έκανα υπομονή μέχρι να γίνω 18.
Στα 18 μου γενέθλια μάζεψα αμέσως τα πράγματα μου και έφυγα δίχως να ρίξω ούτε ένα βλέμμα πίσω.
Είμαι τυχερή όμως γιατί όλα αυτά τα χρόνια μάζευα λεφτά για την ζωή μου έξω από το ορφανοτροφείο.
Είναι αρκετά θα έλεγα ώστε να νοικιάσω ένα διαμέρισμα και να αγοράσω κάποια τρόφιμα ώσπου να βρω κάποια δουλειά.
Καθώς περπατούσα στους μεγάλους δρόμους της Νέας Ορλεάνης παρατηρούσα τα μαγαζιά,τις καφετέριες και τα πολυτελές εστιατόρια της.
Σε κάθε γωνιά της ακούγεται μουσική και κόσμος να χορεύει και να γελάει.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει πιο όμορφη πόλη.
Τα χρόνια περνούσαν γρήγορα μαζί και ο πόνος που είχα που δεν με ήθελε ποτέ κανείς σε εκείνο το ορφανοτροφείο.Άλλαξα πολλές δουλειές εδώ και εφτά χρόνια από σερβιτόρα σε cafe μέχρι και καθαρίστρια σε πολυτελές ξενοδοχεία.Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι το διαμέρισμα μου το οποίο είναι απέναντι από μία μεγάλη συνοικία η οποία είναι χρόνια εγκαταλειμμένη.Από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μου κάθε βράδυ κάθομαι και την χαζεύω μέχρι να με πάρει ο ύπνος νομίζοντας πως από τα παράθυρα της θα δω κάποια σκιά ή κάποιο φως.Γιατί να μη ζει κανείς εκεί; Εφτά χρόνια τώρα δεν έχει πατήσει ψυχή.Με απασχολεί λίγο αυτό το διάστημα κάνοντας διάφορες σκέψεις για το ποιος μπορεί να έχει ζήσει εκεί ή για το τι μπορεί να έχει συμβεί μέσα σε αυτή τη συνοικία.
Πιστεύω πως παρόλο που ξέρω αυτή την πόλη απ'έξω δεν ξέρω τι κρύβει, γιατί σίγουρα κρύβονται πολλά πίσω από την υπέροχη και αρκετά καλή μουσική,τους ξενοιαστους χορούς,τα έθιμα και τις τρελές παρελάσεις.
Με λένε Χέιλι και αυτά ήταν λίγα λόγια για την ζωή μου.