totalnie nieobiektywnie

Ⓢ Fleabag

Czyli: znalazłam bratnią duszę.

Nie wiem, czy wy też tak macie, że czasem trafiacie na jakiś film lub serial i wiecie, że nie jest to najlepsza produkcja na świecie, ale jakaś jej cześć rezonuje z wami w idealnym poziomie dopasowania. I przez to dla was jest absolutnie doskonała.
Ja mam tak dość często, jak coś złapie mnie za moje zimne serce to totalnie mam gdzieś zdanie innych, bo dla mnie dana produkcja jest dziesięć na dziesięć.

Ostatnio miałam tak, gdy obejrzałam w końcu "The Sharp Objects", sto lat temu czytałam książkę i była ona jak napisana dla mnie i jak się okazało, serial też zrobił mi bałagan w głowie. Jednak o tym jeszcze się kiedyś rozpiszę w osobnej notce.

I dlatego, jak usłyszałam, że istnieje serial, w którego drugim sezonie Andrew Scott gra przystojnego księdza, to widziałam momentalnie, że to coś dla mnie.
I tak trafiłam na "Fleabag"

Spójrzcie na punkt wyjścia z mojej perspektywy... na świecie istnieje gdzieś druga osoba o tak chorym umyśle, że wsadziła w swoim dziele Scotta do konfesjonału i uznała to za cholernie seksowne.

I tą osobą jest Phoebe Waller-Bridge, więc hej, kocham ją totalnie. I chyba jesteśmy sobie przeznaczone, mimo że oboje mamy mężów. Może jest z nami jak z Eve i Villanelle z innej jej produkcji, o której też sobie niedługo pomówimy.

O Pani Waller-Bridge wspominałam już przy recenzji "Crashing" i jak w tamtym wypadku jest ona tu scenarzystką, producentką i gra główną rolę. Z tym że "Fleabag" jest serialem dużo doroślejszym i dużo poważniejszym.
Lub raczej trafiającym pozornie bardzo lekko w bardzo poważne tony.

Produkcja opowiada o około trzydziestoletniej bohaterce (będziemy nazywać ją właśnie Fleabag, gdyż cześć postaci nie posiada w serialu nadanych imion), która prowadzi upadającą kawiarnie w Londynie, ma popieprzone relacje rodzinne, martwą przyjaciółkę i wieczne problemy uczuciowe.