Extramundane || 超自然的

4

Το παράθυρο είχε παγώσει, καθώς ο κρύος αέρας το φυσούσε. Εκείνη η άνοιξη ήταν αναμφίβολα αφύσικη και ο καιρός είχε αλλάξει πολύ απότομα.
Η Ichika ένιωθε το αίμα να παγώνει στις φλέβες της και την καρδιά της να χτυπάει τόσο δυνατά που ήταν επόμενο να πεταχτεί έξω από το στήθος της και να προσγειωθεί στα γυμνά πόδια της.
"Λοιπόν..." Ο Junichiro χαμογέλασε ευχαριστημένος με την έκφραση στο χλωμό πρόσωπο της κοπέλας. "Δεν ξέρω τι λες εσύ, πάντως εγώ..." Έσκυψε πάνω της και το πρόσωπο του βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από το δικό της. "Εγώ λατρεύω αυτήν την τρομαγμένη έκφραση. Εσείς οι άνθρωποι φοβάστε τόσο εύκολα! Είναι αστείο." Πρόσθεσε και γέλασε σιγανά. Ο Haruto καθόταν με την πλάτη στον απέναντι τοίχο και κοίταζε το σπίτι.
"Δεσποινίς Ichika." Η φωνή του έσπασε την σύντομη σιωπή που απλώθηκε στο δωμάτιο μετά το τρομακτικό γέλιο του Junichiro. "Θα κάνω τα πράγματα πολύ απλά για εσάς μπαίνοντας στην διαδικασία να σας εξηγήσω περί τίνος πρόκειται όλο αυτό."
Ο Junichiro απομακρύνθηκε από το μέρος της και πήγε να κάτσει ξανά στον καναπέ απέναντι της.
Ο Haruto την κοίταξε κατάματα πράγμα που την έκανε να νιώσει άβολα. Απομάκρυνε το βλέμμα της και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Τσιμπούσε συνεχώς τον εαυτό της ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα ξυπνούσε και ο εφιάλτης θα τελείωνε.
"Δεν ωφελεί." Η φωνή του λευκού άντρας τρύπησε τα αφτιά της. "Όλα αυτά δεν είναι τίποτα παραπάνω από την πραγματικότητα, όσο κι αν σας τρομάζει." Άρχισε να την πλησιάζει και όταν έφτασε αρκετά κοντά της, αγκάλιασε με τα δάχτυλα του το πηγούνι της, αναγκάζοντας την να τον κοιτάξει στα μάτια.
"Το μάγουλο σας είναι κόκκινο." Είπε κοφτά.
Η Ichika απομάκρυνε το χέρι του με μια απότομη κίνηση. Ήταν απίστευτα ζεστός και η αύρα του δεν ήταν ενοχλητική.
"Όπως καταλάβατε, δεσποινίς-" πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση του, ο Junichiro αναστέναξε ενοχλημένος.
"Μίλα της στον ενικό. Μην είσαι τόσο καλός μαζί της."
-Σε αντίθεση με εσένα, Junichiro, εγώ εκπροσωπώ την καλοσύνη. Αν μου το ζητήσει εκείνη, θα αρχίσω να της μιλάω στον ενικό.
Έστρεψε το βλέμμα του στο τρομαγμένο κορίτσι και χαμογέλασε.
"Θα θέλατε να σας μιλάω στον ενικό, δεσποινίς Ishihara;"
Εκείνη το έβρισκε αδύνατον να μιλήσει εκείνη την στιγμή και αρκέστηκε στο να γνέψει καταφατικά.
"Πολύ καλά." Ο Haruto έκανε δύο βήματα πίσω και έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του λευκού του παντελονιού.
"Όπως καταλαβαίνεις, Ichika, είμαστε δυο πλάσματα αρκετά διαφορετικά από εσένα. Ήμασταν από τα πρώτα πλάσματα που είδαν την δημιουργία του κόσμου αυτού. Ο λόγος της επίσκεψης μας είναι ένα μικρό, παιδιάστικο πείραμα. Είσαι από τους λίγους ανθρώπους που μπορούν να δουν τον κόσμο μας, για αυτό η επιλογή μας ήταν αναπόφευκτη." Τα γαλάζια μάτια του γυάλιζαν μέσα στο σκοτάδι. Το μόνο που φώτιζε το πρόσωπο του ήταν το εξωτερικό φως του μπαλκονιού που άναβε αυτόματα κάθε βράδυ στις οχτώ.
"Πείραμα;" Ρώτησε η Ichika ξεκολλώντας την πλάτη της από το κρύο γυαλί. "Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν μέρος του πειράματος σας;" Η φωνή της έτρεμε.
"Όχι, όχι!" Βιάστηκε να απαντήσει εκείνος. "Βλέπεις, κάθε φορά που ένας άνθρωπος απειλείται με τον κίνδυνο του θανάτου οι ουρανοί στέλνουν έναν άγγελο και έναν δαίμονα. Μέσα από τις διαδικασίες που παρακολούθησες κι εσύ η ίδια, αποφασίζεται τελικά αν ο άνθρωπος θα πεθάνει ή όχι. Το ότι εμείς ήμασταν εκεί εκείνη την στιγμή ήταν γιατί ήταν ένας εύκολος τρόπος να έρθουμε πιο κοντά σε εσένα." Εξήγησε στην συνέχεια.
"Έχει να κάνει με το που θα πάει ο κάθε άνθρωπος αφού πεθάνει; Παράδεισος, κόλαση;"
Η διστακτική ερώτηση της κοπέλας ξάφνιασε τους δύο αφύσικους επισκέπτες.
"Παράδεισος και κόλαση;" Αναρωτήθηκε μπερδεμένος ο άγγελος
"Αυτά δεν είναι μέρη για ανθρώπους. Εκεί κατοικούμε μονάχα εμείς." Πρόσθεσε στην συνέχεια.
Η απάντηση του μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ την Ichika.
"Εσείς οι άνθρωποι έχετε τις επόμενες και τις προηγούμενες ζωές." Χαμογέλασε ο Junichiro από την άλλη άκρη του δωματίου.
"Ω." Ήταν το μόνο που μπόρεσε να πει τελικά η Ichika. Κάτι στο χαμόγελο του Junichiro την έκανε να ανατριχιάζει. "Και ποιο είναι το πείραμα σας;" Ρώτησε ήρεμα στην συνέχεια.
Ο Haruto κοίταξε τον Junichiro περιμένοντας για ένα νεύμα. Περίμενε για καιρό εκείνη την στιγμή και η ανυπομονησία που ένιωθε τον έκανε να μοιάζει με μικρό παιδί.
Ο δαίμονας τού έκανε νόημα να συνεχίσει και ύστερα χαμογέλασε με ευχαρίστηση.
Η Ichika τους παρακολουθούσε προσπαθώντας να διαβάσει τις εκφράσεις στα πρόσωπα τους μα δεν τα κατάφερε.
Ο Haruto έστρεψε ξανά το βλέμμα του προς το μέρος της και το χαμόγελο του έγινε πιο πλατύ και πρόσχαρο.
"Ichika, θέλουμε να διαλέξεις έναν από εμάς για σύντροφο σου."
Η ανακοίνωση του έκανε τα μάτια της κοπέλας να ανοίξουν διάπλατα με τρόμο και έκπληξη.
Ο Junichiro γέλασε δυνατά, καθώς οι λέξεις που είχε ξεστομίσει ο άγγελος φίλος του είχαν ακουστεί απίστευτα αστείες.
"Συγγνώμη;" Η φωνή της κοπέλας ήταν ασυνήθιστα χαμηλή.
"Αυτό που άκουσες, μικρή. Διάλεξε έναν από εμάς για σύντροφο σου!" Απάντησε ο δαίμονας και άρχισε να την πλησιάζει. "Βέβαια, δεν σου ζητήσαμε να το κάνεις τώρα αμέσως." Άρπαξε ένα ποτήρι και ένα μπουκάλι κρασί από το μίνι μπαρ που υπήρχε στο σαλόνι. "Μπορούμε να σε ακολουθούμε όπου πας." Άνοιξε προσεκτικά το μπουκάλι με τους δύο μυτερούς του κυνόδοντες και άρχισε να ρίχνει κρασί στο ποτήρι. Το κόκκινο χρώμα του ήταν ενοχλητικό στα μάτια της Ichika. "Μπορούμε να σε διεκδικήσουμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο." Ο Junichiro ήπιε μια μικρή γουλιά από κρυστάλλινο ποτήρι και ύστερα στάθηκε δίπλα στον Haruto ο οποίος, όλη αυτή την ώρα, κοίταζε την κοπέλα χαμογελώντας. "Και κάποια στιγμή θα αποφασίσεις." Ο δαίμονας τελείωσε την φράση του και γέλασε σιγανά.
"Δεν μπορείτε να μου το ζητάτε αυτό!" Η ξαφνική αύξηση των ντεσιμπέλ στην φωνή της Ichika ξάφνιασε δυσάρεστα τους δύο άντρες.
"Αυτό είναι τρελό! Σίγουρα απλά κοιμάμαι στην πολυθρόνα μου τώρα και αυτό είναι κακό όνειρο!" Τα χέρια της έτρεμαν και τα μάτια της βούρκωσαν. Ήταν μια αντίδραση που κανείς δεν περίμενε.
Κλειδιά ακούστηκαν στην ξύλινη πόρτα και αμέσως μετά η Maiva με τον Haruki μπήκαν στο σκοτεινό σπίτι.
Οι δύο άντρες εξαφανίστηκαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια της Ichika και αμέσως μετά η κουρασμένη φωνή της Maiva γέμισε τον χώρο.
"Τι κάνεις μέσα στα σκοτάδια;" Ρώτησε αφήνοντας τα κλειδιά πάνω στο έπιπλο που υπήρχε δίπλα στην κύρια είσοδο. Έτριψε με τα δάχτυλα της το μέτωπο της και μετά τα μάτια της.
Η Ichika πάτησε τον διακόπτη που βρισκόταν δίπλα στο μεγάλο παράθυρο και ένα ζεστό φως απλώθηκε στο σκοτεινό καθιστικό.
Έτρεξε στην μικρή κουζίνα και άνοιξε ένα από τα ξύλινα ντουλάπια, αρπάζοντας ένα παυσίπονο.
Παράλληλα ο αδερφός της κάθισε εξουθενωμένος στον καναπέ, κλείνοντας τα μάτια του ενοχλημένος.
Η Ichika γέμισε ένα ποτήρι με νερό και έτρεξε να το δώσει στην κουρασμένη μητέρα της.
Εκείνη κάθισε στην πολυθρόνα και κατέβασε με μια γουλιά το στρογγυλό χάπι.
"Τί μέρα κι αυτή." Μουρμούρησε και τοποθέτησε προσεκτικά το γυάλινο ποτήρι στο ξύλινο τραπέζι που βρισκόταν ανάμεσα στον καναπέ και την πολυθρόνα.
Η Ichika κοντοστάθηκε για λίγο κοιτάζοντας μια τον αδερφό της και μια την μητέρα της. Και οι δύο φαίνονταν τόσο εξουθενωμένοι και θλιμμένοι.
Ο θάνατος του Taru τούς είχε στοιχίσει πολύ. Ήταν ένας άνθρωπος αγαπητός, χαρούμενος, γεμάτος ενέργεια ανά πάσα στιγμή.
Σκεπτόμενη αυτά, ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της Ichika. Ένα κύμα θλίψης και απορίας αγκάλιασε το νεανικό σώμα της και ένα παγωμένο χέρι έσφιξε την καρδιά της.
Για αρκετή ώρα, κανείς δεν μιλούσε. Ήταν λες και το δωμάτιο είχε αδειάσει ξανά.
Η δεκαεπτάχρονη αποφάσισε πως η ατμόσφαιρα δεν ευνοούσε την ψυχική της υγεία και έτσι άφησε την μητέρα και τον αδερφό της μόνους στο σαλόνι.
Ανέβηκε μια στενή σκάλα που υπήρχε κοντά στο καθιστικό και την κουζίνα και βρέθηκε στον σκοτεινό διάδρομο όπου εκατέρωθεν υπήρχαν έξι πόρτες. Η δεύτερη πόρτα στα δεξιά ήταν το δωμάτιο της.
Όταν μπήκε στον μικρό χώρο, μια οικεία μυρωδιά πλημμύρισε τα ρουθούνια της και την γέμισε νοσταλγία.
"Θεέ μου, έτσι θα είναι τα πράγματα από εδώ και πέρα;" Αναρωτήθηκε μουρμουρίζοντας.
"Α θα συνέλθουν." Μια φωνή της απάντησε. Η κοπέλα σήκωσε απότομα το κεφάλι της για να δει τον Junichiro και τον Haruto για τέταρτη φορά εκείνη την ημέρα.