Together Strong

28

{Amber}
Soms heb je van die momenten dat je gewoon weet: dit is een droom. Een nachtmerrie. Dit moet een verschrikkelijke nachtmerrie zijn. Maar je wordt niet wakker. Hoe hard je jezelf ook knijpt en pijn doet, niks wordt ooit meer hetzelfde.
Het is ongelofelijk dat wij hier met honderden leerlingen staan te bibberen voor 1 persoon. De persoon met hem wapen. Mijn broer.
De tranen stromen over mijn wangen. Overal liggen mensen op de grond. Overal zie ik gewonden en nabestaanden. Ik druk Milou stevig tegen mij aan terwijl ik ons op de grond laat zakken.
'Ik ben bang.' Zegt Milou zacht.
'Ik ook.' Zeg ik.
'Je mag niet naar voren gaan Amber.' Zegt Milou. 'Ik wil je niet kwijt.'
Ik bijt op mijn lip. 'Deze mensen gaan dood door mij Lou.'
Milou schudt nee en pakt mijn handen stevig vast. 'Deze mensen gaan dood door jouw broer. Niet door jou.' Ze buigt voorover en geeft me een kus op mijn mond.
Ik ben te verward om te reageren.
'Wat doe je?' Vraag ik als ze gestopt is.
'Ik ben gay Amber.' Zegt Milou. 'En ik ben verliefd op jou.'
Ik kijk haar stomverbaasd aan.
'Je vindt het stom he?' Vraagt Milou gekwetst na een lange stilte.
'Ik heb er niks tegen dat je gay bent.' Zeg ik tegen Milou. 'Ik hou evenveel van je.'
Milou kijkt me met grote ogen aan terwijl ik de tranen van haar wangen veeg.
'Maar ik ben niet verliefd op je oké?' Ik trek Milou in een knuffel. Dit is zo onbelangrijk op een moment zoals dit, maar toch zo belangrijk.
'Oké.' Fluistert Milou.
'Best friends for ever.' Zeg ik.
'Best friends for ever.' Zegt Milou.
De schoten zijn gestopt en ik hoor gegil en rennende voetstappen.
'Amber!' Schreeuwt Justin. 'Ik heb Jason. Kom hier of ik schiet Jason door zijn hoofd.'
Mijn hart maakt een sprongetje. Nee!
'Niet doen Amber.' Zegt Jason. 'Ik ben niet gelukkig. Ik ben niet meer gelukkig geweest sinds Evi's dood. Ik word nooit meer verliefd. Het zal nooit meer hetzelfde zijn zoals bij Evi. Ik zal nooit meer gelukkig zijn en als jij nu sterft voor mij is het voor niks, want dan pleeg ik zelfmoord begrijp je dat?'
Ik kom overeind. Ik kijk Jason in de ogen. Zijn gezicht staat ernstig en serieus.
Ik knik en veeg snel de tranen weg.
'Niet komen Amber. Niet opgeven. Niet voor niemand. Niemand is zo belangrijk als jij.' Zegt Jason. 'Wees alsjeblieft een keer in je leven egoïstisch. En als je het niet voor jezelf kan doen....Doe het dan voor mij.'
Ik breek.
'Ik wil niet dat je dood gaat Jason.' Fluister ik stromende tranen over mijn wangen.
Jason lipleest wat ik zeg en glimlacht triest. 'Ik hou van je.'
'Laatste kans!' Roept Justin.
'Je eigen broer! Je vermoordt je eigen broer!' Roept een jongen vanuit het publiek. 'Jij godvergeten lafaard!'
Ik begin hard te snikken.
'Hoor je dat Amber?' Grijnst Justin gemeen.
'Nee eikel! Ik bedoel jou!' Roept de jongen.
'Hou je bek! Amber laatste kans!'
Ik wil opstaan. Ik wil Jason beschermen. Maar Milou heeft mijn pols stevig vast zodat ik niet weg kan.
'Laat me los!' Roep ik. Ik wil met mijn handen haar handen los maken, maar Miles houdt mijn andere hand stevig vast. 'Please!'
'Nee.' Zegt Miles. 'Je bent mijn beste vriendin. Ik ga je niet laten vallen.'
Ik ruk maar ik kom niet los. 'Alsjeblieft!' Huil ik.
'Amber.' Zegt een jongen. 'Doe het niet. Je broer vermoordt iedereen nadat hij jou heeft vermoord.' Zegt de jongen. 'Het heeft geen enkele zin.'
Ik zak in elkaar. Milou en Miles pakken ieder mijn hand en knuffelen me. Mijn ogen glijden door de zaal. Bijna iedereen kijkt naar me. Ze verraden me.
'Kijk weg. Jullie verraden haar.' Sist Anna vlak achter me.
De blikken verplaatsen zich naar Anna. De normaal zo stille Anna.
'Ik ga hem neerschieten Amber.'
'Nee!' Roept Cameron. Anna trekt hem dicht tegen zich aan. 'Sst. Als god het wil overleefd hij dit.' Ik wist niet eens dat Anna gelovig was.
'Hij is mijn broer. Mijn tweelingbroer. Mijn broertje vermoordt mijn tweelingbroer.' Snikt Cameron. 'Justin pak mij! Pak alsjeblieft mij en niet Jason!'
'Nee. Ik haat Jason meer dan jou.' Zegt Justin simpelweg. 'Ik ga aftellen. 3...2....1....'
Ik knijp mijn ogen stevig dicht. En de knal volgt.

{Justin}
Op het laatste moment richt ik op Jasons buik in plaats van hart. Hij slaakt een kreet van de pijn en zijn shirt kleurt razendsnel rood.
'Ik ga hem langzaam laten lijden.' Zeg ik. 'Je kan hem laten overleven Amber.'
Ik heb Amber allang gezien, maar ik houd ervan om na al de maanden wraak te nemen. Alle leerlingen kijken naar mij. Sommigen zijn bang en ik houd van hun angstige blikken. Anderen kijken hatelijk en ik weet dat ik hen als eerste zal neer schieten.
'A-Amber s-stay away.' Jason hapt naar adem. Iemand moet op die wond drukken om het bloeden te stelpen, maar wie O wie durft het podium op?
Jawel, het is Amber, de alles-durvende. Ze vliegt bijna het podium op en pakt Jason liefdevol en bezorgd vast. Haar make-up is uitgelopen van de tranen.
'Waarom kom je wel het podium op voor Jason?' Vraag ik terwijl ik haar omhoog trek. 'Waarom is Jason zo belangrijk voor je?!'
Amber duikt in elkaar alsof ze verwacht dat ik haar ga slaan. Dat zou ik nooit doen. Zelfs nu niet. Ik hoef Amber niet te vermoorden om haar te laten sterven. Als ik mensen doodt die veel voor haar betekenen is het genoeg, dan sterft ze van binnen.
'Waarom Amber?' Mijn stem trilt van emotie.
'Omdat hij er voor mij was.' Zegt Amber en ze werpt een blik op Jason. 'Ik hou van Jason. Hij is mijn broer en ik hou van hem.'
'Ik ben er altijd voor je geweest.' Mompel ik. 'Ik ben ook je broer.'
Amber kijkt naar mijn pistool, haalt diep adem en geeft me een duw. 'Maar ik hou niet van je.' Zegt ze luid. 'Als jij mensen doodt ben je geen broer meer!'
De tranen springen in mijn ogen.

{Amber}
Hij kijkt een paar keer verongelijkt om zich heen, zoekend voor bijval van zijn kant, maar niemand is voor hem. Niemand vindt dat ik ongelijk heb.
'Ga maar liggen.' Zegt Justin.
Ik snap het niet.
'Iedereen, ga liggen en slapen. Jullie moeten morgen veel energie hebben om naar mijn verhalen te luisteren.' Hij steekt zijn arm naar me uit. 'Geef me je telefoon. En die van Jason alsjeblieft.'
Ik zendt hem een dodelijke blik en geef mijn telefoon. Snel zoek ik Jasons telefoon in zijn broekzakken. Ik geef hem aan Justin.
'Dankjewel. Luisteren iedereen!' Justin schiet een keer in de lucht om het rustig te krijgen. 'Ik wil nu doodse stilte anders kan ik er voor zorgen dat jullie nooit meer geluid maken. Iedereen pakt zijn telefoon en geeft die aan mij. Anders Appen jullie eerst jullie familie dat alles oké is en dat jullie de komende dagen niet beschikbaar zijn goed?'
Hij krijgt stilte als antwoord, maar het lijkt hem weinig te boeien. Hij loopt naar de eerste rij.
'Justin?' Milou heeft haar hand omhoog. 'Mag ik bij Amber gaan zitten?'
'Omdat je het zo aardig vraagt. En ja, Cameron en Anna mogen mee.' Zegt Justin. 'Ik wil dat nu iedereen naar zijn vrienden toe gaat. Maar o wee als ik last van jullie krijg.'
De menigte komt in beweging.
'Amber?' Kreunt Jason.
'Het is oké.' Zeg ik. 'Alles komt goed met je.'
'Ik wil niet dat alles goed met me komt.' Zegt Jason zacht. 'Ik wil dat alles goed met jou komt.'
'Alles komt ook goed met mij.' Zeg ik zacht. 'Het komt goed met ons beiden. Ik beloof het.'
'Jeez Amber ik kreeg een hartaanval toen je ontsnapte.' Zegt Milou. 'Ik was zo bang dat je dood zou gaan.'
'Ik ben oké. Alles komt goed met ons allemaal.' Zeg ik en ik trek Milou tegen me aan. 'Zolang ik jullie heb komt alles in orde.'
'Slaap. Nu.' Zegt Justin vanachter in de zaal.
Ik ga liggen en staar naar het hoge plafond. Jasons hoofd ligt op me. Naast me liggen Milou en Miles. Miles' handen zitten om die van mij gevouwen. We knijpen elkaar wanneer we bang zijn. Cameron en Anna liggen naast Jasons lichaam. Ze verzorgen hem terwijl ze zouden moeten slapen. Als Justin ze ziet zijn ze er geweest. Letterlijk.
'Slapen!' Schreeuwt Justin.
Ik doe mijn ogen dicht en doe alsof ik slaap. Maar hoe kan ik slapen als er mensen dood naast me liggen? Het is onmogelijk om rustig slaap te vatten als je broer ligt te vechten voor zijn leven. Hoe kan ik slapen als ik weet dat we in gevaar zijn? Justin kan ieder moment toeslaan. And scares the crap out of me.