NOBODY LOVES ME LIKE YOU DO WRITTEN BY SHERYL FEE(COMPLETED)

CHAPTER FIVE

" NOBODY LOVES ME LIKE YOU DO "
WRITTEN BY SHERYL FEE

CHAPTER FIVE

"Kumusta na kaya ang anak natin Henry?" Out of the blue ay tanong ni Aling Trixia sa asawa.

"Asawa ko naman pareho tayong nandito sa bahay tapos sa akin mo tinatanong kung kumusta na ba ang anak nating nasa America?" Balik tanong ni Mang Henry.

But...

"Ikaw na matanda ka'y pinagluluko mo ako. Aba'y ang ganda ng sinabi ko pero pabalang ang sinagot mo?" Inis na saad ni Aling Trixia patunay lamang ang lukot-lukot nitong mukha.

Kaya naman nilapitan ni mang Henry ang asawa saka inakbayan as he lead her to the sofa at let her sit besides him.

"Asawa ko huwag ka ng magalit, dahil kahit kailan man ay hindi kita magagawang lukuhin alamo iyan. Alam ko namang miss na miss mo na ang anak natin, ako din naman asawa ko miss ko na ang anak natin pero kagaya ng sabi ko hayaan muna natin si Hendrix na hanapin ang sarili niya. Ilang buwan pa lang naman simula ng umalis siya at palagi naman siyang tumatawag kaya huwag ka ng magalit asawa ko." Panunuyo ni mang Henry sa asawa.

In her mind, tama naman ang asawa niya pero hindi lang niya maiwasang isipin ang kanilang kaisa-isang anak na kinailangan pang lumayo para makalimot.

"Oh para saan naman ang kasing lalim ng dungeon na buntunghiningang iyan asawa ko?" Takang tanong ni mang Henry.

"Wala asawa ko, hindi ko lang lubos maisip na hindi pala nakalakhan ni Hendrix ang musmos niyang pag-ibig kay Darlene at kinailangan pa niyang lumayo. Pero sana nga sa paglayo niyang ito ay mahanap na rin niya ang babaing makakasama niya habang-buhay." Sagot ni Aling Trixia.

"Matagal ko ng alam iyan asawa ko. Kahit lagi silang nag-aaway ni Darlene simula pagkabata nila nasubaybayan ko ang paglaki nilang dalawa at doon ko napagtanto na hindi galit ang anak natin kay Darlene. Pero gano'n talaga ang buhay, hindi si Darlene ang nakatadhana para sa kanya." Ani Mang Henry.

Sasagot pa sana ang Ginang pero siya namang pagtunog ng cellphone na nasa tabi nilang mag-asawa.

Los Angeles,  California

"Tol mukhang subsob ka masyado sa trabaho ah. Nagpapayaman ka na masyado." Tinig na pumukaw sa seryosong pagtra-trabaho ni Hendrix.

"Ikaw pala pare, maupo ka." Tugon ni Hendrix. Na kung tutuusin naman ay nasa harapan lang din niya ang lamesa nito.

"I guess you forgot the day you came here Albayalde right? Look around with your companions." Tinig din ng kasing-edad nilang boss niya.

"Boss? Why sir? Did I do something wrong that against the rules?" Tuloy ay kinabahang tanong ng binata.

Dahil dito ay napatawa ang mga kasamahan nila pero agad ding tumigil dahil baka isipin ng binata na pinagkakaisahan nila ito.

"Here take this Albayalde." Instead Kenjie answered as he handed him a white envelope na mas lalong nagdagdag sa pagtataka ni Hendrix.

"Huwag kang mag-alala pare hindi iyan termination papers kundi sahod mo. Aba'y mukhang hindi mo na kailangan ah." Hindi na nakatiis na sabad ni Anthony.

Dahil dito'y natampal ni Hendrix ang noo, totoo naman kasing nakalimutan na niya ang tungkol sa bagay na iyon. Ilang buwan na rin siya sa bansang banyaga pero hindi niya naisip ang bagay na iyun. And besides deretso naman sa bangko ang kalahati ng  sahod nila kaya talagang nawala iyun sa isipan niya.

"Para kang hindi agent Albayalde but Caballero is not kidding. Here take your salary, all of you has a off here you know that. And you can go with them  to have fun too here in LA. But if uou want to go alone its not a problem. By the way enjoy your days here with us." Naka-iling na sabi ni Kenjie saka umalis na hindi man lang nahintay ang sagot ni Hendrix na magpapasalamat na sana.