Hero - Randy (Rye Beaumont and Andy Fowler)

4

Het tweede uur had Andy weer wiskunde, uiteraard met Rye. Zoals gewoonlijk kon Andy zijn ogen niet van hem afhouden, daardoor merkte hij op dat Rye ook enkele keren omkeek naar hem. Er was een enorme spanning te voelen tussen de twee jongens.

'Jullie krijgen volgende week een grote opdracht voor wiskunde, waar jullie met zijn tweeën aan moeten werken. Ik vertel later wat voor opdracht dat is, maar maak alvast tweetallen voor de volgende les.'

Andy merkte dat Rye hem verwachtingsvol aan bleef staren. Rye wees met zijn vinger van zichzelf naar Andy. Deze reageerde daar verbaasd op, en probeerde te seinen of Rye dat echt met hem wilde doen. Deze gebarentaal werkte absoluut niet ideaal, want Rye keek hem verdwaasd aan, wat de andere jongen zachtjes aan het lachen maakte.

Toen de bel ging, en Andy het lokaal had verlaten om zijn boeken te gaan wisselen in zijn kluisje, rende Rye snel achter hem aan, Mikey, zijn beste vriend, verontwaardigd achterlatend. Hij liet zichzelf tegen de kluisjes naast die van de kleine blonde jongen vallen, en wachte totdat deze doorhad dat hij daar stond. Toen Andy zijn kluisje weer dichtdeed schrok hij een beetje van de prachtige 'godheid' die even nonchalant daar tegen het kluisje stond te leunen. 'Hey, Rye, wat is er?'

'Ik wil die opdracht met jou maken.'

'Heb ik daar nu niks meer over te zeggen?' Glimlachte Andy naar zijn schoenen.

'Nou, als je niet wil, dan hoeft het niet natuurlijk... maar eh- sorry,' stamelde Rye.

'Nee, het is leuk, is goed.'

'Then it's a deal.' De jongen met de bruine krullen kreeg een schittering in zijn ogen. Althans, dat dacht Andy te zien, maar voor hetzelfde geldt kwam dat gewoon door het licht. Rye begon weg te lopen, maar draaide zich daarna weer om. 'Hoeveel uur heb je?'

'7, hoezo?' Andy keek hem vragend aan.

'I'll be there.' En Rye liep met een knipoog weg. Andy bleef wederom overrompeld achter. Hij opende zijn kluisje om zijn boeken te wisselen, toen hij zich bedacht dat hij dat al had gedaan.

Deze jongen fuckt mij op.

Andy schudde zijn hoofd, nog steeds verbaasd, en liep naar de kantine om Jack en Brook te zoeken. Toen hij ze eenmaal gevonden had aan een tafeltje in de hoek, kon hij niet wachten om weer te praten over Rye. Hij ging zitten en wilde zijn mond net opendoen, maar hij zag dat Brook met iets heel anders bezig was. 'Brooklyn? Wat is er?'

'Kijk.' Jack keek op van zijn eten en hij en Andy keken in de richting van Brook's blik. Wat ze zagen was een nieuw meisje, ze zag er redelijk zelfverzekerd uit, met een leren jasje en een hoge paardenstaart van lange blonde haren. Brook leek wel betoverd door het meisje. Het enige wat Andy opviel, was dat ze van alle plekken waar ze kon gaan zitten, precies aan de tafel ging zitten waar Rye en Mikey zaten te eten. Rye keek Andy kort aan, maar keek daarna naar de nieuweling en ze begonnen een gesprek. Andy kon het niet helpen dat hij jaloers werd iedere keer dat ze samen in de lach schoten. Ook Mikey keek dromerig naar het meisje. Andy zag niet wat al die jongens, want Brook en Mikey waren niet de enige, in haar zagen, maar dat kon ook komen door zijn voorkeur voor jongens, of in het specifiek: Rye. Zin om nog veel over de jongen te vertellen had hij echter niet, want de jaloezie liep hoog op.

De dag verliep verder erg traag voor hem. Uren leken echt dagen te duren, en het enige in zijn gedachten was Rye en de mogelijke concurrentie. De bel na zijn laatste uur kwam als een redding, want het werd hem bijna teveel. Hij pakte de boeken uit zijn kluisje die hij nodig had voor huiswerk, en liep daarna de school uit.

Shit, ik moet lopen. Ik heb geen fiets.

Maar wat Andy zich niet had bedacht was dat Rye had beloofd dat hij er zou zijn. De krullenbol stond hem met een glimlach op te wachten bij de deur. 'Jij kijkt bedroefd, is er iets?'

'Nee hoor. Ik was vergeten dat je me zou komen ophalen, had jij niet eigenlijk 6 uur?'

'Jawel, maar ik had je beloofd dat ik er zou zijn. Daarnaast, als ik je naar school breng is het wel zo netjes als ik je ook veilig thuis aflever.'

'Denk jij dat ik mezelf niet veilig thuis aflever?' Andy kreeg een klein lachje op zijn gezicht.

'Nou je lijkt wel erg vaak te vallen,' knipoogde Rye. 'Kom op, dan breng ik je thuis.' Ze liepen samen naar de fietsenstalling, waar Andy achterop stapte. Rye trapte zijn fiets langzaam en slingerend vooruit, waardoor Andy zich weer vast moest grijpen, al vond hij dat absoluut niet erg.

'Dus... dat nieuwe meisje, wie is dat?' Vroeg Andy, vissend naar informatie over de concurrent.

'Ze heet Lexa, Mikey vind haar geweldig. Ze is net verhuisd, ze kent hier echt één iemand, maar die was ziek vandaag.'

Andy zuchtte, opgelucht dat Rye geen interesse had, alleen Mikey.

'Hoezo? Interesse?' Vroeg Rye, maar in wat voor toon hij het vroeg was Andy onduidelijk.

'Absoluut niet, ik zie niet wat mensen in haar zien, maar dat kan ook aan mij liggen.'

'Ik snap je precies,' lachte Rye. 'Zal ik je bij je fiets afzetten, of zal ik je thuisbrengen?'

'Bij mijn fiets is prima, het is niet ver.'

'Weet je het zeker? Ik doe het graag voor je.'

'Ja, het is lief aangeboden, maar ik moet mijn fiets ook thuiskrijgen.'

Eenmaal in Rye's straat, begon hij te remmen, zodat Andy af kon stappen in plaats van springen. 'Red je het verder?'

Andy liep nog een stukje met hem mee naar zijn voortuin. 'Ja, komt goed.' Hij liep naar de overkant, maar Rye's stem liet hem omdraaien.

'Andy?'

'Ja?' Het viel even stil.

'Ik val niet op meisjes.'

Andy moest zachtjes blozen van die woorden, ook al wist hij niet waarom. 'Ik ook niet.' Glimlachend liep hij toen naar huis.