l e t t e r s || Dead Poets' Society ||

List 4.

Jak zatrzymać czas?
Odpowiedz, tylko szczerze.
Jak wyjść w las
I zapomnieć o tym, w większej mierze?
Jak to jest opuścić innych?
Zostawiając ich na pożarcie,
Karając winnych,
Zabierając po kolejnej hazardowej karcie...

Jak to jest być Zeusem?
Mierząc się twarzą w twarz z Hadesem,
Gdy przez Styks rzuszem'
Cerbera poczęstować ludzkim mięsem.
Persefonę uścisnąłeś subtelnie,
Cierpiącego Tantalosa pokrzepiłeś,
Mojrom ukłoniłeś się wiernie,
Lecz po coś to uczyniłeś?

Jak to było witać się z Homerem?
Shakespearem i Whitmanem?
Gdy swojej egzystencji prowadząc sterem,
Po tym gigantycznym Małym Sanie,
Próbowałeś ruszyć w nieznane.
Lecz jak nieznane już znałeś,
Lucyfer rzucił ci nowe kierunki, niesławą owiane,
I, niemądry, pakt z nim zawarłeś!

Jak cierpiałeś?
Teraz wszyscy to czujemy.
Przykład z Wertera brałeś,
A twój ból wszyscy kryjemy.
》To tylko twoja wina!《 krzyknąłby niejeden.
Jednak wiem, co czułeś, bezskrzydły aniele ...
Wśród kochających byłeś liderem,
Wśród kochanych znaczyłeś niewiele.

Mogłabym spytać 》po cóż były ci te radykalne kroki?《
Teraz już wiem, z życia piłeś soki...

***
Każde słowo pisane przez nią w listach do nieboszczyka było przepełnione uczuciem. Jakim? Nie do końca wiadomo.

Ostatnimi czasy, odpoczywając od pisania listów, zajrzała do małej paczuszki z listami od Neila. Zobaczyła te radosne listy, za którymi - jak się okazało - kryły się strach i presja. Było jej przykro, że nie mogła nic na to zaradzić. Była zła na siebie, gdyż nie zauważyła żadnych znaków. Chciała porozmawiać z przyjaciółmi Perry'ego, jednak bała się. Bała się ich reakcji. Nie, to nie był dobry pomysł.

Po raz kolejny, ze łzami w oczach dokarmiała swojego gołębia. Przypominał jej o swoich uśmiechach, kiedy teatralny Puck jeszcze żył. Gwałtownie odwróciła się.

Nie mogła na to patrzeć.