Iðunn

IJsland

Ik ren over de weg van mijn huis naar school. Ik ben net naar IJsland verhuisd. Het was in het begin best moeilijk voor me om Ierland achter te laten, en dan heb ik het nog niet over hoe vreselijk het hier dan is!

Mijn naam, Iðunn, is wel IJslands. Onze familie komt uit IJsland. Maar dat was honderden jaren geleden. Waarom moeten we dan terug? Je kan nu eigenlijk ook zeggen dat onze familie naar Ierland is verhuisd, en dat we dus uit Ierland komen. Maar nee, cultuur opsnuiven enzo... Wat heeft dit eigenlijk voor zin? Onze familie woonde in het zuiden van IJsland, niet in het noorden, waar wij nu wonen! Wij wonen in Bríchulstäten, bij Ísafjordhûr, zei mama.

Ik schrik op als er opeens drie meisjes langs me rennen. Hun gezichten zijn vuil en de kleren die ze aanhebben lijken ook niet net gewassen. Een meisje rent te snel en struikelt. Ze valt in de bramenstruiken. Auw! Als ze zichzelf eruit probeert te worstelen, komt ze alleen nog maar dieper vast te zitten. Ze zit onder het bloed. Snel kijk ik weg, bloed is niks voor mij.

Na een tijdje komt de schooljuf aanhollen. ' Ég hjálpa þér allir je. Há engin kramin berjum!'

(IJslands voor: Kom, ik help je. Oh nee, je hebt alle bramen geplet!)

'Ég er virkilega, virkilega leitt, Fröken Jiniå!' roept het meisje uit.

(IJslands voor: Het spijt me echt heel, héél erg, vrouwe Jiniå!)

De tranen stromen over haar wangen. ''Vrouwe Jiniå'' pakt een zweep en slaat er drie keer mee op de vingers van de linkerhand van het gevallen meisje. Mijn mond valt open. Waarom geven ze haar slaag als ze toch al zoveel pijn heeft?! Ik kijk een meisje naast me aan.

'Fröken Jiniå alltaf svo ströng og ósanngjörn?'

(IJslands voor: is zij altijd zo streng?'

Het meisje kijkt me geschokt aan. 'Aldrei tala neikvætt um Fröken Jiniå!'

(IJslands voor: Nooit negatieve dingen vertellen over vrouwe Jiniå!'

Ik knik. 'Do you speak English?' vraag ik haar. Ze knikt.

Oke, sorry maar de Engelse dingen die er gezegd worden schrijf ik gewoon Nederlands op.

'Vind je dit een leuke school?' vraag ik het meisje.

Ze kijkt me even onderzoekend aan. Dan schud ze opeens wild haar hoofd. De tranen stromen over haar wangen.

'Het is hier zo vreselijk!' roept ze uit. 'Mama zegt altijd dat je moet genieten, als je nog jong bent. Maar als je jong bent in Bríchulstäten, is het het tegenovergestelde van leuk! Ik wou dat, als mijn school af was, dat ik dan nog steeds eventjes jong mocht zijn. Jong zonder school, zonder behoeftes, gewoon, jong!'

Ik schrik. Is het zó erg!? Ik denk dat ik wel naar een andere school wil, hoor! 'Sorry, ik moet weg!' roep ik opeens. Wat doe ik? Ik ga toch niet echt weg? Het meisje knikt. 'Goede keus... - wacht! Hoe... Hoe heet je?'

'Iðunn. Maar je mag me Iddie noemen. Dat deed iedereen in Ierland ook...'

Het meisje knikt. 'Ik ben Sîgrün.'

Ik glimlach. 'Doei!'

Ik sluip stilletjes weg. Kruip achter een struik. En hol richting ons huisje. 

Ik  ben er bijna. Nog 5 minuutjes denk ik. Het is een halfuur lopen naar de school. Ik ren verder. En verder. Huh? Ik herken het hier niet meer. Waar ben ik? Dit is niet de route van school naar huis. Ik kom er wel. Als ik maar doorren. Ik ren over woestijnachtige gronden, zonder wegen, en opeens, geen idee waar het vandaan komt, ren ik door een groot bos. Ik blijf maar rennen. En dan is er een lege open vlakte. Waar komt die opeens vandaan? Hij is echt mega. ik ren door. Opeens bots ik tegen een boom. Hij staat in het midden van de vlakte. Hoe komt daar opeens zo'n boom? Ik word echt niet gek, ik zweer het! Maar net was de vlakte nog leeg... Er valt een appel op mijn hoofd. Auw. Ik pak hem op en nekijk hem goed. Maar wanneer ik hem aanraak, krijgt hij een gouden gloed. Ik besluit dat ik hallucinaties krijg van het rennen en leg de appel weg en besteed er geen aandacht meer aan.

na een lange tijd lopen door de ijzige kou van de herfst, kom ik half strompelend, half slapend bij de voordeur.