Don't ferget me

Nieuwe vrienden

Iedereen droop rustig af van mijn nieuwe thuis. Waarschijnlijk vertrokken ze naar de koffie tafel. Ik stond naar m'n eigen graf te kijken. Naast me passeerde iedereen om een bloem op mijn kist te gooien voor ze werd begraven. Eerst kwam mijn mama dan m'n papa en vervolgens Lore, Matthias en de rest van mijn familie die me ook altijd gesteund hebben. Bijna iedereen die in de kerk had gezeten passeerde om me een laatste keer te begroeten. Ook die vreemde vrouw. Ze liet haar roos vallen en draaide haar hoofd even naar me toe, ze knikte kort en liep door. Wat vreemd! Het leek wel alsof ze me zag! De vrouw verliet niet zoals iedereen mijn nieuwe thuis maar liep een beetje verder tot net achter de kerk dat ik haar niet meer kon zien van hieruit. Wat ging ze daar zo stiekem doen? Ik kon m'n nieuwsgierigheid niet bedwingen en wandelde naar haar toe.

Ze stond bij een groepje oude mensen. Ik kende die mensen niet. Ze zagen er een beetje speciaal uit. Ze leken niet echt. Ze leken wel dood. 1 van hen merkte op dat ik naar hen stond te kijken. Hij stootte even met zijn elleboog tegen de man die naast hem stond. Die kwam op me af. Hij was niet zo oud. Ik schatte hem 35 jaar. "Welkom",zei hij met een vriendelijke stem.