Başlık koyamadım bu yazıma.İlk yazıma.İlk iç döküşüme koyacak bir başlık bulamadım.Okursanız bi'yerlerden başlığı siz koyun.Ya da hiç umursamayın.Bu dertli yazıya benimle birlikte anathema da eşlik ediyor.Bugun olacakları olmadan hissetmenin acısıyla doluyum.Bugün yine kaybettim. Bugün yine anladım ki hayat bizim kontrolümüzün çok dışında işliyor ve yapabileceklerimiz bunu değiştirmeye yetmiyor.HAYAT BOKTANSIN. Huzurum yok,içimde hep bir kaygı,düşünce.Hislerim fazlalaşırken bir yandan susmak bilmeyen düşüncelerim.Kontrol edemiyorum kendimi.Hislerimi,düşüncelerimi ve mimiklerimi.Adeta kötü olmaya odaklanmış şekildeler.Burdalar işte.Tam da içimdeler.Kendi içimde çok büyük bir sevgi büyüttüm,baktım ona besledim.Şimdiyse günden güne ilk günlerdeki hevesime bıçaklar saplanıyor.Özlüyorum onun ilk gözlerini ve ilk ellerini. Özlüyorum. Neden her şeyin bir sonu var ki. Neden şu hayatta elimizde tutmak için delirdiğimiz,hissettiğimiz için apansızca ağladığımız güzel duyguların da bir sonu var ki.Bugün içimde anlamlandıramadıklarım var.Yorgunum,yol uzun.Mecalim yok. Sahip olduğum her şeyin bir gün anılarda kalmasını kaldıramıyorum.Güçlü olmamız gerek değil mi?Bize böyle söylendi.Güçlü olun zorluklara gögüs gerin.Hadi hayat sizin elinizde.Biz esasen cocukluktan kandırılmısız bu boş laflarla.Bu yazının sonu da böyle işte geldik,gidiyoruz,burda ne bok yiyoruz
