Fatalisme (Dutch)

Lief dagboek. Het is nu 11 September 2031. Het is half 3 ’s avonds. Ik kan niet slapen. Ik ben zo bang….Ik heb mijn deur gebarricadeerd. Mijn ramen dichtgetimmerd. Wat als ze er toch doorheen komen…Ik hoor ze. Ze schreeuwen en krijsen van de pijn. Kon ik ze maar helpen. Maar ik kan niks doen. Ik zit hier bang en alleen in mijn kamer. Te wachten op de dood...

Het begon allemaal 3 en een half jaar geleden in het laboratorium. De wetenschappers hadden het eindelijk gevonden. Het tegengif tegen kanker. Althans…dat dachten ze. Het was 28 Mei 2028. De dag dat ze het op een mens gingen uittesten. De eerste op wie ze het uittesten was Alex Kuipers, een jongen van 17 die al zijn hele leven kanker had en in het ziekenhuis lag. De doktoren zeiden dat hij niet lang meer zou hebben en hij binnenkort dood zou gaan. Een paar dagen later nadat ze het middel aan hem hadden gegeven leek het goed te werken. Er waren geen symptomen van kanker meer te vinden. Maar de ochtend nadat ze bij hem waren geweest was hij opeens verdwenen. Het leek raam was ingeslagen, maar verder waren er geen sporen van de verdwijning. Ze dachten dat iemand hem uit het raam had gegooid en zijn lijk had meegenomen en verstopt. Maar er waren geen sporen gevonden dus het bleef een raadsel wat er met Alex was gebeurd.

De dagen daarna verdwenen er meer mensen. Er werden aanslagen gepleegd en winkels beroofd. Het was voor iedereen een raadsel wat er gebeurden en heel Noord-Holland was in paniek. Bang wie de volgende zou zijn die verdween.

Maanden later, bij het kopje van Aerdenhout werd hij dan eindelijk gevonden. Alex kuipers. Dood. Maar er klopte iets niet. Zijn ogen waren zwart in plaats van wit, en zijn lippen waren verschrompeld. Alle doktoren en geleerden onderzochten hem, en ze kwamen erachter dat hij niet normaal gestorven was. Iets had hem vanbinnen kapot gemaakt. Zijn leven stuk voor stuk leeggezogen. Er kwamen roddels, mensen zeiden dat hij een zombie was, en dat hij ons besmet zou hebben. De geleerden zeiden dat ze zich niet zo’n zorgen moesten maken. Maar zelf wisten ze ook, dat de mensen gelijk hadden, en gevaar liepen. Dat is nog zacht uitgedrukt. De mensheid zal eindigen. Iedereen zou uiteindelijk besmet worden. En er was niks aan te doen. Stuk voor stuk werden ze besmet. Mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden, iedereen…Eerst was het alleen in Noord-Holland, maar al snel was heel Europa besmet. Vanaf toen ging het snel. Azië, Australië, Afrika en heel Amerika. Een deel van de mensheid is gered. Die zijn met raketten de ruimte ingegaan. Maar wie weet hoe lang zij het volhouden. Het liefst was ik meegegaan. Alles beter dan hier. Alleen in mijn kamer, wachtend op de dood. Zouden er nog meer zoals ik zijn? Of is iedereen al besmet? Voor zolang ik weet ben ik de enige. Ik kan niet weg uit mijn kamer. Ik zit hier voor altijd vast. Nou voor altijd, voor hoelang het duurt. Het maakt niet meer uit. Ik zal vroeg of laat toch sterven. Sterven door de zombies, door de honger, door verdriet en eenzaamheid, of zal ik uiteindelijk toch sterven door mijn ziekte? Nee, dan sterf ik liever snel. Ik blijf niet langer wachten op de dood. Ik neem mijn lot in eigen handen. Het is niet moeilijk, 1 steek en het is voorbij. Zou het pijn doen? Zou ik in de hemel komen? Ik heb nog zoveel vragen. Waarom? Waarom ben ik degene die alleen achter blijft? Zou dit mijn bestemming zijn? Nooit heb ik iets zelf kunnen beslissen. Mijn ouders deden altijd alles voor me. Ze dachten dat ik hulpeloos ben. Dat ben ik niet. Nu zal ik dat bewijzen. Ik ben sterk genoeg hier een einde aan te maken. Ik maak een einde aan mijn leed. Ik ben niet zwak, ik ben niet hulpeloos, ik ben niet anders. Ik ben hetzelfde als iedereen. Het enige is dat ik een ziekte heb. Een ziekte die nooit zal genezen. Ik vraag me wel is af hoe het zou zijn zonder die ziekte. Maar ja, kanker is nou eenmaal ongeneesbaar.