Nooit meer veilig (gestopt)

H16 - Woede uitbarsting

We zijn nu al een aantal uren onderweg. De maan is ingewisseld voor de zon en een koel briesje vergezelt ons. Omdat ik na deze vermoeiende dag nog steeds niet geslapen heb ben ik echt doodmoe. 

Je kan zien dat ik niet de enige ben, Jake's voeten slepen hem voort en schuiven de blaadjes steeds verder weg. Matthew's hoofd hangt naar beneden en zo nu en dan slaakt hij een vermoeide zucht.

'Guys, zullen we maar stoppen? Ik kan ècht niet meer, en jullie volgens mij ook niet.'

'Ik ben voor.' zegt Matthew terwijl hij demonstratief op de grond ploft. Jake volgt even later zijn voorbeeld, 'ik ook.'

De blaadjes vliegen stilletjes omhoog als ook ik ga zitten. 'Ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga slapen.' Ik pak mijn deken en een andere tas die ik als kussen laat functioneren. 

Jake gaapt en pakt uit zijn sporttas ook een deken, 'Ik ga ook maar is slapen.' Hij staat op om een plekje te zoeken en ploft even later iets verderop neer.

'En jij Matthew?' vraag ik.

'Ik ga nog even uhh...' Hij wijst naar achter en ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Even...even naar de wc, ja.' Ik frons even mijn wenkbrauwen en kijk hem na terwijl hij wegloopt.

Als ik naast me kijk zie ik Jake met een tevreden glimlach op zijn gezicht slapen. Zijn borst beweegt op een regelmatig tempo heen en weer, het brengt een kleine glimlach op mijn gezicht.

Voorzichtig leg ik mijn hoofd op mijn "kussen" en spreidt de deken over mijn lichaam heen. Ik word niet overmand door slaap, zoals ik had verwacht.

In tegendeel, in mijn hoofd wervelen duizenden gedachten die proberen te verwerken wat er vanavond is gebeurd. Ik draai me een aantal keer onrustig om maar het helpt niet. Mijn ogen staan nog steeds wijdt open en nemen de sterrenhemel op.

Zo mooi, iedere ster lijkt een eigen betekenis te hebben. De 1 schijnt fel, is zelfverzekerd en niet bang. De ander schijnt zwak, en flikkert zo nu en dan. Hij is getekent door het leven, gebroken en probeert er het beste van te maken.

Ik lijk meer op de middenklasse, ik schijn niet fel maar ook niet zwak. Ik zit in het midden van mijn leven, moet nog een hoop meemaken terwijl ik toch ook best een pittig verleden achter me heb liggen. 

Mijn gedachten worden onderbroken door Matthew die weer terug komt. Hij sluipt naar zijn plek en gaat zo stil mogelijk liggen, zonder deken, zonder kussen. Ergens voel ik medelijden met hem, maar ooit heeft hij er wel zelf voor gekozen. Toch?

Ik hoor hem zuchten en een aantal keer omdraaien. Ik blijf stil naar hem luisteren en laat hem in de waan dat ik nog slaap.

'Lily, ben je nog wakker?'

'Ja, wat is er? Kan je ook niet slapen?'

'Nee, maar ik had eigenlijk een vraag.'

'Een vraag?' Ik draai mijn hoofd naar hem toe, en kan hem nog net onderscheiden van de duisternis. We kijken elkaar recht aan.

'Ja, een vraag. Gaat het wel met je, ik bedoel na vanavond, het telefoontje en zo...' Ik ben verbaasd door zijn plotselinge bezorgheid, ik weet dat ik hem pas 2 dagen of zo ken, maar meestal was hij bot en arrogant.

'Ja het gaat.' Ik glimlach in de hoop mijn woorden te versterken, maar diep van binnen weet ik heus wel dat de glimlach mijn ogen niet bereikt. En ik weet ook dat Matthew dat kan zien, ondanks dat het zo donker is.

-------------

'Shit!' De jongens worden wakker van mijn roep en Jake vraagt me versuft wat er is.