Don't ferget me

Bezoek

'Bezoek' kreeg ik zeker genoeg. Wat me op viel was de manier waarop mensen me bezoeken. Familie zetten meestal een bloemetje of beeldje op mijn graf. Dan maken ze het stil op bidden even. Soms moeten ze ook even huilen. Sommige klasgenoten waar ik geen hechte band mee had komen ook af en toe even langs in een groepje van 5 a 9 man. Die heb ik dab ook allemaal maar 1 keer gezien. Mama en papa komen vaak samen maar ook apart. Als ze samen komen knuffelen en troosten ze elkaar de hele tijd of ze kuisen m'n graf en geven de bloemen water. Als mama alleen komt verteld ze over allerlei zaken. Ze verteld over hoe het met papa z'n werk gaat of waar er weer nieuwe kindjes zijn geboren. Ik vind het altijd leuk als ze die dingen verteld. Zo heb ik dan ook ineens enkele onderwerpen om over te praten met mijn mede huurders. Als papa komt huilt hij. Anders zie ik hem dat nooit doen. Alleen maar als hij alleen is samen met mij. Eerst bekeek ik het hier als mijn nieuwe thuis. Maar nu vind ik dat ik dit plaatsje eerder huur omdat ik ooit vergeten zal worden en dan verdwijn van deze aarde. Maar hopelijk is dat nog niet voor morgen. Matthias en Lore komen vaak na school nog even samen langs hier gefietst. Dan kijken ze naar m'n foto met de tranen in hun ogen. Vaak nemen ze elkaars hand vast. Dat zijn de enige momenten dat ik het mis om echt te leven. Ik heb nooit echt getreurd omdat ik zou sterven. Ik heb nooit echt gehuild. ik denk dat dat kwam omdat ik nooit heb kunnen volgen met wat er eigenlijk echt aan het gebeuren was. Ik ben wel boos geweest. Op mezelf en op die stomme kanker. Maar dat was enkel toen ik niet meer naar school mocht en ik hoorde dat ik officieel terminaal ziek was.

Het is zaterdag. De hele week waren Lore en Matthias al langs geweest. Ik vroeg me af of ze vandaag ook zouden komen. Voor de zekerheid zat ik alleen op m'n graf. Ik wouw ze absoluut niet missen. Eigenlijk wouw ik echt geen enkel bezoekje missen. Er zijn ook niet veel andere spannende dingen hier te doen. Iedereen hier is altijd super lief maar ik kan met bijna niemand echt goed praten. Thomas en ik komen wel heel goed overeen maar de afgelopen week was Thomas zijn vriendin niet komen op dagen dus hij is momenteel nog al snel op zijn tenen getrapt. Willy zei dat hij wel na een tijdje zou bijdraaien maar dat ik hem nu beter even met rust liet. Blijkbaar was het al vaker gebeurt dat ze een weekje liet afweten. Lore kwam aan gewandeld. Matthias was nergens te bespeuren. Ik weet niet of ik dat wel zo jammer vindt. Lorens haar wapperde in de wind. Nu miste ik het om te leven! Nu wouw ik haar vast grijpen en kussen! Ze ging zitten voor mijn graf. Ik zette me naast haar en streelde rustig en teder met mijn hand over haar wang. over haar andere wang tolde een traan. Ze lacht een beetje. "Sorry dat Matthias er niet bij is", zei ze plots.

"Geen probleem ik wilde nog wel een..." , zei ik

"Ik wouw je eens alleen bezoeken", onder brak ze me.

Of onderbrak ze me niet omdat ze me eigenlijk niet kon horen? Wat vreemd dat ik antwoordde. Het leek wel alsof ik even vergeten was dat ik er eigenlijk niet meer ben... Ze ging verder: "Matthias en ik zijn nog veel meer naar elkaar toe gegroeid. Daar ben ik best wel blij om. De meeste kinderen op school roddelen veel over ons. Niemand weet goed wat zeggen tegen ons dus we zitten meestal met z'n tweeën ergens op een bank. Het is best saai zomer je, Rik. Ik mis je"

Dat laatste kwam er heel stil uit. De krop in haar keel vergrote enorm toen ze die laatste hemelse woorden uitsprak. Ik draaide m'n hoofd naar haar toe en fluister de stilletjes in haar oor:"Ik mis je meer."