does it feel? | taekook

8

Jungkook Taehyung'un sarhoş olduğunu anladığında zaten evden çıkmıştı. Sadece canı acısın istiyordu işte. Terk edilmeyi ,bir hiç uğruna terk edilmeyi, sindirememişti.

Tabiki hala seviyordu Taehyung'u. Ama onun bunu bilmesine gerek yoktu.

Sokağın başından görülen bedenle gülümsedi. Sinirliydi, onu öldürmek istiyordu ama kıyamıyordu ki.

"Başıma bela olmaktan vazgeç artık. Ayrıldık hala seni sokaklardan ben topluyorum."

Taehyung'un Jungkook'u gördüğü anda gülen yüzü soldu. Kalbi kırılıyordu. Jungkook asla yumuşamıyordu.

"Ama kookiee" Jungkook'un boynuna atladı. Jungkook itmeye çalışıyordu. Ama aslında ona sarılmak iyi gelmişti.

"Tamam bırak hadi gidiyoruz."

"Ben yürüyemem ki ayağım uf oldu" Dudaklarını sarkıtarak söylendi.

"Noldu ayağına hiç bir şeyin yok yalancı." kafasına vurdu küçük olan.

"Gerçekten buraya gelirken köpek kovaladı beni sizin sokağa gelene kadar 2 km koştum. Sonra da düştüm tabi."

Jungkook ağlamaklı yüzüne dayanamıyordu ki. Yere eğildi ve sırtını gösterdi.

Taehyung sevinçle el çırptı.

"Yaşasın benim kookiem en iyisi!"

Jungkook sabır dilercesine baktı. Sevimliydi ama salaktı.

"Gerçekten seni bırakmak istemedim ben gguk. Sen bana küstün birazcık. Ama seviyorsun beni ben biliyorum. Sonunda affedeceksin beni dimi?"

Jungkook'un omzuna yatıp sorusunun cevabını bekledi.

"Keşke hemencecik affetsen. Çünkü yemek bile yiyemiyorum ben. Çok üzülüyorum gguk."

Jungkook sarhoşken girdiği bu bebek hallerine kıkırdadı.

O da üzülüyordu ama Taehyung onu her şeyle tek başına bırakmıştı. İlk önce birlikte yaşadıkları evden ayrılmış sonra da hayatını ayırmıştı. Jungkook'un ailesine birlikte göğüs gererken onu tek başına bırakmış ve gitmişti. Ailesi tercihlerini öğrendiğinde annesi olumlu bakmıştı ama babası hep tiskinircesine bakardı ona.

Bu yüzden affedemiyordu Taehyung'u.

Ama biliyordu kıyamazdı biriciğine. İçi biraz olsun soğuyunca hemencecik koşacaktı kollarına.