Don't ferget me

De vreemde vrouw

Lore was niet lang meer gebleven. Er was wel een ander bekent figuur verschenen. De vreemde vrouw kwam naar me toe. Ik stond nog bij m'n graf te kijken naar m'n eigen foto. Lore haar bezoekjes waren fantastisch maar iedere keer als ze vertrok miste ik haar meer. De vrouw kwam naast me staan. "Mooie foto", zei ze. Het kwam er met een beetje een schorre stem uit. "Danku" , antwoordde ik op een toontje dat niet al te vriendelijk over kwam. Ik had dan ook nu niet veel behoefte aan een gesprek met een oude vreemde vrouw die als enige op deze wereld dode kan zien en horen. "Grappig", zie ze.

"Wat? Grappig?"

"Je bent de eerste die niet flipt omdat ik je kan zien."

"Er zijn de laatste maanden nogal veel dingen gebeurd die eerst onwezenlijk leken, dus dit kan er ook nog wel bij."

"Laten we een stukje wandelen dat praat beter."

Ik had niet veel zin om mee te gaan maar waarom zou ik weigeren?

"Waar lopen we heen? Het stopt toch hier?"

"Wil je zeggen dat je hier nog niet bent weg geweest sinds je begrafenis?"

"Nee, gaat dat dan zomaar?"

"Tuurlijk!"

We wandelde weg van de graven. ik vond het leuk om de huizen allemaal terug te zien. Er waren zo veel mensen op straat! jammer dat ze mij niet zagen.

"Lopen we naar je huis?"

"Ja, daar kunnen we rustig praten"

"Als mensen je nu iets tegen mij zien zeggen gaan ze dan niet denken dat je tegen jezelf praat en gek bent?"

"Ja, waarschijnlijk wel. Maar dat doet iedereen nu ook al dus..."

"Zo dit is het", zei ze een beetje fier toen we bij haar huisje aankwamen.

"Vertel nu eens, waarom kun jij me wel zien en andere mensen niet?"

"Wel, toen ik zo oud was als jij werd ik gegrepen door een bus op weg naar school. Ik raakte in een diepe coma. Mijn geest begon zich los te maken van mijn lichaam tot ik door de dokters ui mijn coma werd gehaald. Het had niets gescholen of het was te laat geweest. Maar ergens is er toch iets mis gelopen. Waarschijnlijk is er een stukje van mijn ziel dat zich toch heeft los gemaakt van mijn lichaam en dat ik daarom jullie kan zien en dat de gewone mensen mij nog kunnen zien."

"Je bent een soort van brug!"

"Ja, maar het is echt niet zo leuk als het lijkt! Plots praatte mensen tegen me die er niet meer hoorde te zijn en overal zag ik ze! Het heeft heel m'n leven verandert. Ik vertel je dit niet zomaar. Je bent jong en je zult nog veel vragen hebben of krijgen. Weet gewoon dat mijn deur altijd voor je openstaat."

"Oké, dankjewel maar zou u me nu willen excuseren ik heb nog enkele dingetjes te doen."