Don't ferget me

Ontdekkings rijs

Ik wandel door de straten van ons dorp. Er is niet meer veel te zien. Ondertussen is het al donker geworden en iedereen heeft zijn warme zetel al opgezocht. Ik wandel naar Lore haar huis. Het is niet zo ver maar ik wandel rustig want ik heb toch tijd. Ik zie het al staan. Lore haar raam staat nog open, er brand nog ligt in haar kamer.
"Lore!!" roep ik. Al weer vergeten dat ze me niet kan horen. Ik kijk rond me. Ik zie een regenpijp, een lantaarnpaal en een brede dakgoot. Als ik aan haar raam zou kunnen komen. De lantaarn paal is veel te glad om op te klimmen en de regenpijp te fragiel. Ik spring zo hoog als ik kan maar raak niet bij de dakgoot. Al hoe wel, hoeveel zou ik nu wegen? Heb ik eigenlijk nog wel dezelfde kracht in m'n armen? Louise had gelijk: ik begon me veel vragen stellen. Misschien moet ik gewoon aanbellen en stiekem binnen sluipen als iemand de deur opent. Of zouden ze me kunnen voelen? Ik wilde haar gewoon graag zien! Ik probeerde dan maar de lantaarnpaal. Die stond dicht genoeg bij haar huis om als ik hoog genoeg ben op de dakgoot te kunnen kruipen. Het heeft allemaal geen zin. Ik wandel haar straat uit richting mijn thuis. Pffffff ik heb eigenlijk helemaal geen zin om al terug te gaan. Kon ik maar iets leuk doen. Hoe langer ik dood was hoe saaier het werdt. Ik draaide me om en liep naar mijn vorige huis. Mijn ouders zitten samen in de zetel. Allebei met tranen in hun ogen. Helaas zijn die niet van het lachen met de moppen van Ben Krabee uit blokken. (dat maar vreemd zijn want zijn grappen zijn alles behalve grappig) Ze missen me. Ik wil hun die pijn niet aan doen maar wie weet wat er zou gebeuren als ze me zouden vergeten. Droevig loop ik terug naar huis.
Thomas zit alleen op z'n graf. ik ga bij hem zitten en hoop stiekem op een gesprek. Maar hij zegt niets dat is nu al 3dagen zo.
"Ze is niet langs gekomen oké!" Thomas z'n stem krijgt een boze ondertoon.
"Ik wilde je enkel even van gedachten proberen te veranderen," ze ik onschuldig.
Het wordt saaier en saaier op het kerkhof. Thomas zegt geen woord en Willy is er ook niet meer om een praatje mee te maken. Was ik maar bij Lore...