Unpredictable

Κεφάλαιο 20

Συνέχισε να περπατάει μέσα στο σκοτάδι που την οδηγούσε στην καταστροφή της. Συνέχισε να περπατάει άφοβα, νομίζοντας ότι κανείς δεν την ακολουθούσε. Κι όντως, οι φρουροί του βασιλιά είχαν πάψει να την παρακολουθούν, όμως τα στόματα των υπηρετών στο κάστρο ποτέ δε σταμάτησαν να μιλούν και να κατακρίνουν κάθε της κίνηση. Δε μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν αναγνώριζαν την προσπάθεια της για ένα καλύτερο αύριο για εκείνους. Αχάριστοι, ψιθύριζε κάθε φορά στον εαυτό της.

Κοιτούσε γύρω της, μήπως βρει κάποια σκιά, κάποια φιγούρα, κάποια κίνηση και χρειαστεί να κρυφτεί πίσω από τους τοίχους. Μήπως και πάει κάτι στραβά, και χαλάσει η... αρκετά καλά σχεδιασμένη φυγή της. Προσευχόταν στον Θεό να την συγχωρέσει για αυτό που του έκανε και που θα του έκανε. Προσευχόταν στον Θεό να μην την αφήσει στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής της και προσευχόταν να την συγχωρήσει για τα σφάλματα που θα έκανε λόγω ενός τίτλου. Ενός τίτλου και ενός πολυπόθητου θρόνου.

Η καρδιά της πονούσε και μαράζωνε που έφευγε έτσι, μετά από εκεινο το φιλί, που την ίδια μέρα που έφευγε, είχε ανταλλάξει μαζί του. Μετά από εκεινο το φιλί που είχε υπνωτήσει όλο το κορμί της και ολόκληρη την καρδιά και ψυχή της. Όμως, αυτό το φιλί, αυτά τα συναισθήματα, δε θα έμπαιναν ανάμεσα στο σχέδιο της. Ανάμεσα στην καταραμένη υπόσχεση της. Μακάρι να ήταν όλα διαφορετικά. Μακάρι να ήμουν κάποια άλλη, ευχόταν. Δυστυχώς δε μπορούσε αν αλλάξει την ταυτότητα της.

***

Η Eliza είχε καταφέρει να βγει από το κάστρο χωρίς να την καταλάβει κανείς από τους υπηρέτες και τους υπηρέτες, χάρη στην ικανότητα της να ελίσσεται σαν αιλουροειδές. Περπατούσε πλέον χωρίς να αγχώνεται αφού ήξερε ότι σε εκεινο το σημείο των κήπων που είχε ανακαλύψει, σε εκεινο το σημείο που υπήρχε μια μυστική πόρτα, δεν υπήρχαν φρουροί. Ξαφνικά, εκεί που βρισκόταν άκουσε φωνές από το κάστρο. Γύρισε προς το μέρος του και παρατήρησε μέσα από τα παράθυρα, διάφορες φιγούρες να κινούνται γρήγορα. Την είχαν καταλάβει!

Λίγα λεπτά πιο πριν, ο βασιλιας Anthony είχε αποφασίσει να επισκεφτεί το δωμάτιο της και να της ζητήσει να τον συνοδεύσει σε άλλη μια βόλτα στον κήπο. Όμως ποτέ δε κατάφερε να το κάνει αφού μετά από αρκετά χτυπήματα στην πόρτα, άνοιξε και ήρθε αντιμέτωπος με ένα άδειο δωμάτιο. Ένα δωμάτιο όπου τα μισά ρούχα έλειπαν από την ντουλάπα.

Mετά από εκείνη τη στιγμή που της εκμυστηρεύτηκε τα συναισθήματα του, αλλαξε και βρήκε την ευτυχία που τόσο καιρό έψαχνε. Βρήκε την ευτυχία του, το ερωτα του. Τον εαυτό του. Και είχε σκοπό να της αποδείξει ξανά τα συναισθήματα του εκεινο το βράδυ. Είχε σκοπό να την πάρει και να πάνε βόλτα στους κήπους. Να κάτσουν εκεί και να δουν την Ανατολή του ηλίου, αγκαλιασμένοι, με συνδεδεμένες τις ψυχές τους και ενωμένα τα σώματα τους. Εκείνο το βράδυ που η Eliza έφευγε μακριά του και άφηνε πίσω της τον αγαπημένο της Anthony.