Emmyth 2: Nandor

Hoofdstuk 14: Een naar verlies

HOOFDSTUK 14

POV. Fin
"Oh nee hè, wat is er nou weer gebeurd?!" Zeg ik tegen Airyn in de telefoon. "W-wa-wat, ma-maar..." Stottert ze. Oh, sorry, ik ben de laatste tijd nog al gewend dat alles om slecht nieuws gaat. Wat is er?" "Uuhhhhhh...." Hoor ik aan de andere kant. "Oh, nee hè, SERIEUS!! Wat is er gebeurd!?" Schreeuw ik. Het duurt even voordat ik antwoord krijg. "Eh, Fin... Emmyth is weer weg"...

POV. Nesryn
Hmmm... Wat hoor ik daar? Het lijkt op gestommel, ik ga eens even kijken. Geruisloos loop ik door de gangen en ik kom aan bij de kamer waar ik Emmyth en Chris heb opgesloten. Maar... WAT?! De deur is open!! NEEEEEEEEEEE!!!!! Ze zijn weg! Hoe kan dit nou!? Oh, wacht, nee... Ik had nooit het sleuteltje moeten laten liggen. Grrrrrrrrrrrrrrrrrrr... Nou ben ik ze weer kwijt. Snel stijg ik op en vlieg ik naar de voordeur. Vliegen gaat veel sneller. De voordeur is nog dicht. Dan moeten ze dus nog in het gebouw zitten. Hahahahahahaha!!!!

POV. Emmyth
We zijn dan wel uitgebroken uit dat kamertje, we zijn nog niet uit het gebouw. Het lijkt wel een eindeloos doolhof van deuren en kamers. Het zou voor mij makkelijk moeten zijn om hier uit te komen, maar ik kan nergens op komen. Ik probeer me alle mogelijke pagina's uit het boek te herinneren, maar mijn hoofd is net een grote zwarte brij. Chris loopt op een drafje achter me aan als ik deur na deur open en ontdek dat daar weer een nutteloze kamer achter zit. Ik kijk hem aan. Hij kijkt bang, logisch. Ik ben dit soort situaties nou wel gewend, maar hij is een gewone jongen met geen enkele ervaring. "Waarom doe je niks?! Ik dacht dat elfen zo slim waren!" Schreeuwt hij uit in paniek. "Hou je gedeist," sis ik hem toe. "Ik probeer wat te bedenken hoor, maar het heus niet zo makkelijk als je denkt hoor! Probeer jij maar is wat te bedenken! Jij wist toch zoveel over, nouja, ALLES wat met elfen heeft te maken!" Oeps, iets te hard gepraat, ik hoor voetstappen onze kant op komen. Chris doet vlug een deur open en trekt me mee naar binnen. Helaas zit er geen slot op de deur. Snel! Smelt het slot dicht!" Zegt Chris uit wanhoop. Dat is eigenlijk nog niet eens zo'n slecht idee. Ik gebruik mijn hittekrachten en smelt het slot dicht. Aan de andere kant rammelt iemand aan de deur. Ik denk dat het Nesryn is. Chris en ik duiken weg achter een grote kast waarvan de kleur niet te onderscheiden is. Ik zie de scharnieren langzaam doorbuigen. Nog even en ze breken, ik probeer een lastminute plan te bedenken, maar de zwarte brij werkt niet mee. De scharnieren breken en de deur valt neer. Een gevleugelde gestalte verschijnt in de deuropening en ik duik snel weer naar beneden. "Ha, dacht je nou echt te kunnen ontsnappen!?" Nesryn beweegt met haar hand en de grote, zware kast vliegt opzij alsof het een gewichtloos veertje is. Hij raakt de muur en breekt in stukken. Chris barst spontaan in huilen uit. Nesryn schenkt er geen aandacht aan. Uit het niets schiet ze een vuurstraal op me af. Als een reflex blokkeer ik de straal met een groot waterschild. Snel spring ik overeind. Ik concentreer me als een gek en snel lukt het me om haar gedachten te lezen. Ze staat op het punt om me te elektrocuteren, maar ik zie het aankomen en ik duik net optijd weg. De straal creëert een groot gat in de muur. Nesryn ziet dat ze miste en wordt woedend. Ze probeert het nog een keer, maar ik spring vlug opzij. Dit keer word de muur niet geraakt. Ik hoor niks verbrijzelen en ik kijk snel om. Ik zie Chris verschrikt kijken. Hij kijkt in mijn ogen en dan valt hij slap neer. Een grote waas van woede omringt me. Ik draai mijn hoofd om en ik zie Nesryn bijna lachen. "Hoe-hoe-HOE KUN JE!!!!!! Raak mij, raak mij zo vaak als je kunt, maar raak geen onschuldige mensen!!!! In de ban van mijn woede schiet ik allerlei stralen op Nesryn af. Ze valt neer, bewusteloos... Ik weet niet voor hoelang. Ik pak Chris op in mijn armen en ik vlieg door het gat in de muur naar buiten.