-Zaczekaj! -krzyknęło małe dziewczę, kurczowo trzymając rękawy swojej kurtki. W jej oczach pojawiły się słone łzy, a jej buzia nabrała wreszcie koloru. I nie był to piękny odcień tylko brudno-różowy rumieniec oblewający całe jej policzki.
-Dobrze wiesz, że nie mogę dalej zostać przy tobie. Nie potrafię ci tego wyjaśnić, ale gdy będziesz starsza zrozumiesz. Nie miej mi tego za złe. Nie chcę cię krzywdzić. Chcę byś była szczęśliwa beze mnie. Chcę za parę kat spotkać cię w parku, czy na ulicy i widzieć cię jako szcześliwą przy innym mężczyźnie. Wiem, że to trudne, ale tak musi być.
-Ale co z naszym dzieckiem? Nie możesz zostawić nas obu! -krzyknęła kobieta, lecz wysoki mężczyzna zostawił ją w łzach. Długo nie mogła dojść do siebie. Ciągle płakała, unikała ludzi czy kontaktu ze słońcem. Jej jedynym zajęciem była opieka nad mała Mii -mną. Kobieta długo próbowała pogodzić się ze swoim losem. Jej córka rosła, nabierała nowych doświadczeń życiowych, i talentów. I to właśnie cała Mija -obecnie piętnastoletnia dziewczyna.
