[[ เครื่องบรรณาการกุกมิน ]] tribute tears kookmin

ดั่งสิ้นใจ

จีมินรีบกลับมาที่ปราสาททั้งสภาพร่างกายที่บอบช้ำ แก้มซ้ายที่ถูกตบซ้ำๆ ขึ้นเป็นรอยมือแดงทั้งยังแสบเพราะถูกเล็บยาวๆ ของลลิซ จีมินเช็ดเลือดที่มุมปากออกอย่างลวกๆ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเพื่อกลับไปยังปราสาท

ทำไมเขาต้องถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวด้วย ทำไมท่านพ่อกับท่านแม่ไม่ฆ่าเขาทิ้งซะตั้งแต่ที่เขาเกิดมา ความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาบีบคั้นหัวใจที่ไม่เคยจะแข็งแรงให้มีน้ำตา จีมินอยากจะร้องไห้ให้เสียงดังๆ อยากจะกรีดร้องให้สุดกำลัง แต่ก็ทำไม่ได้ ริมฝีปากสั่นระริกเพราะกลั้นเสียงไว้ กัดมันไว้เพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดรอดออกมา ดูช่างน่าสงสารยิ่งนักเมื่อต้องวิ่งและปาดน้ำตาไปด้วย

แต่จะมีใครมองเห็นเล่า ...จีมินเกิดมาไร้ซึ่งวาสนายิ่งนัก

สองขาเล็กพาตัวเองกลับมาถึงปราสาทได้อย่างปลอดภัย มือน้อยๆ ค่อยแง้มประตูออกก่อนจะแทรกตัวเข้าไปแล้วปิดมันลงอีกครั้ง

ข้างในเงียบสนิทเหมือนก่อนที่จีมินจะออกไป ความเงียบปกคลุมไปทุกอณู และมีความรู้สึกบางอย่างที่เพิ่มเข้ามา ความรู้สึกเย็นยะเยือกที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนกำลังคืบคลานเข้ามา

และจีมินยังไม่รู้ว่าชะตากรรมของตนเอง

กษัตริย์หนุ่มนั่งอยู่บนโซฟา แผ่นหลังพิงอยู่ที่พนักพิง แขนทั้งสองวางอยู่ตำแหน่งที่วางแขน สองขาไขว้กันอยู่ สง่างามสมดั่งองค์ราชัน แต่ก็น่ากลัวดั่งมัจจุราช

สายตาเย็นยะเยือกดั่งทานน้ำแข็งบนภูเขาสูงในฤดูหนาวจ้องมองคนที่กำลังเดินเข้ามา

ก่อนจะเปล่งวาจาที่เย็นชาดุจดั่งน้ำแข็ง

"เจ้าไปไหนมา ...เจมินาส" สุรเสียงเรียบแต่กลับก้องดังเหมือนดั่งสายฟ้าฟาดผ่าลงมากลางหัวใจ ตัวจีมินชาไปหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า ชื่อของเขาถูกเรียกโดยเสียงขององค์ท่าน เจมินาสคือชื่อที่ถูกปิดบังแต่พระองค์เอ่ยชื่อนี้ขึ้นมา