Sabah uyandığımda anneannem nefis bir kahvaltı hazırlamış, çayı demliyordu. Yanaklarına uzun süreli öpücükler kondurdum. Bu gün tatilin son günü olduğu için oldukça erken kalkmam gereken bolca yirmi dört saate sahip olacağım. Bu yıl lise üçteyim, ancak kendimi o kadarda büyük görmüyorum. Sanki koca 17 sene geçmemiş gibi, ben hep bebek olarak kalmışım gibi. O kaza hiç yaşanmamış gibi. Bunu her defasında kendime hatırlatmaktan bıktım artık. Okula başladığım ilk yıllarda kayıt olurken arkadaşlarımın bana senin annen baban yok mu demişlerdi, çocuktum ya; tüm gün boyunca ağlamıştım. Ve o gün arkadaşlarımın yanına hiç gitmemiştim. Dün gibi hatırlıyorum, saçlarımı iki yandan örmüştük ve üzerime mavi önlükler giymiştim. O önlüklerden nefret ediyorum. Hala. Üstüme kendimin üç katı kadar büyük geliyorlardı.
Anneannem dalıp gittiğimi farkedince ellerini gözlerimde gezdirdi. "Dedem nerede?" "Biliyorsun işte, kendiyle savaşmaya gitti." Hiçbir zaman kendini suçlamaktan fazgeçmeyecek. " "Hayır, hiçbir zaman"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ela
Genel KurguDaha bebekken geçirdiği bir kazada annesini kaybeden ve yaşama tutunmaya çalışan bir kızın hikayesi.
