Elmesari

≬9≬ Er is er één Kwaad.

≬9≬ Er is er één Kwaad.

'Eh.. en nu?' vroeg ik de anderen. Na de pauze hadden we besloten Taurë toch maar te roepen maar we waren eerst nog een stukje verder gaan rijden. 'Geen flauw idee' zei Bellas. Ik dacht dat elfen zoveel wisten. Nou komt het hierop en heb ik drie elfen die mij totaal geen antwoord konden geven, wat een hulp. Ik stopte Nimm en steeg af.

'Nou laten we het maar uitproberen dan' zei ik tegen de drie. Ik zette mijn handen aan mijn mond en begon hem te roepen. Ik kromp even ineen toen ik mijn eigen stem hoorde galmen. Die zou ver komen en ik wist niet of ik daar zo blij mee was.

'Misschien moet je dat niet nog een keer doen' zei Baran. Hij was naast me komen staan zonder dat ik het door had. Dat ik me dus een hoedje schrok was zachtjes uitgedrukt. 'Jezus, doe dat nooit weer. Jullie elfen hebben volgens mij iets met mij stilletjes benaderen, ik zweer het'. Ik zag even een mondhoek lichtjes omhoog komen. En dat maakt hem aan het lachen, wat grappig dacht ik sarcastisch.

'Hoe moet ik hem dan roepen' zei ik tegen hem. We stonden op een heuvel dus ik kon over het één en ander uitkijken. Bossen in de verte, open stukken met rotsen die uit de grond staken. Bergen kilometers verderop. Ik keek ernaar en zag nergens wat lopen wat ook maar leek op Taurë.

'Misschien moeten we het gewoon afwachten. In mijn leven heb ik Taurë nog nooit opgeroepen, of ook maar gehoord dat iemand hem nodig had en riep. Ik vraag me eigenlijk af of het mogelijk is om hem te roepen' gaf hij aan. Ik liet mijn schouders zakken, en dat zegt hij nu!

'Baran! Het is belangrijk! Ook al heb je maar een gevoel, een idee, wat dan ook. Meld het! Het is belangrijk dat we Maeron en al de anderen vinden die met hem reizen. Maar dingen als, of het mogelijk is, wil ik niet horen begrepen!' zei ik boos.

'Mijn excuses prinses' zei hij rustig. Ik haalde even diep adem en keek weer om me heen. 'Maar oké, als roepen geen zin heeft, wat dan wel? We moeten hem zien te bereiken. Hebben jullie nog me-' ik stopte want ik hoorde iets. En dat iets kwam met een hoge snelheid onze kant op gerend maar ik zag het niet toen ik om me heen keek.

'Jij hebt de koning in de val laten lopen!' hoorde ik ineens een lage stem woedend zeggen. Ik moest moeite doen om overeind te blijven, het leek bijna alsof ik tegen de grond werd gedrukt. Uit het niets zag ik een grote, rode gedaante onze kant op rennen.

'Ik heb niks gedaan!' riep ik fel terug. 'Waarom zou ik Maeron in de val laten lopen! Hij is mijn Fëawen!'. Taurë remde af en legde het laatste stuk lopend af naar ons toe. Bellas keek naar voren maar ik zag aan zijn blik dat hij niks zag. 'Ik wil hem ook zo graag zien' mompelde hij zachtjes.

'Rustig jongeman, alles op zijn tijd' hoorde ik Taurë zeggen. 'We wilde juist voorkomen dat hij in de val zou lopen' zei ik tegen Taurë. 'Maar wat u net zei verteld mij dat we dus te laat zijn'. De moed zakte in mijn schoenen. Wat gaat er gebeuren met Maeron? Komt alles goed? Ondertussen zag ik voor mijn ogen dat Taurë van rood naar groen veranderde. Waarom doet hij dat? Waarom was hij sowieso rood?

'Omdat ik woedend was prinses', gaf hij aan. Ik zuchtte, natuurlijk, hij kon horen wat ik dacht. 'U mag best boos zijn. Ik wil dat ook wel zijn maar ik maak me eerder zorgen om Maeron en de anderen dan dat ik boos ben'. Ik wil hem niet kwijtraken, ik wil ook niet dat de elfen die met hem mee gegaan zijn wat aangedaan worden. Waarom kan het nu niet gewoon rustig worden. Geen pijn, geen verlies, geen verdriet. Gewoon mijn nieuwe leven leiden.

'Ik had dit ook niet voor je gewild prinses' zei Taurë. Daar heb ik wat aan dacht ik bitter. 'Is Maeron al lang geleden in de val gelopen?' vroeg ik hem. Zijn gigantische kop ging heen en weer.