SENİN İÇİN

-29-

Multi: Koray

Ya sen bunu benden nasıl saklarsın"

"Azra bak ben senin iyiliğin için yaptım"

"Ne iyiliği ya ne iyiliği? Sen böyle yaparak bana iyilik yaptığını mi sandın? Ben babamın katilinin kim olduğunu bizzat katilden öğrendim."

"Azra ben özür dilerim. Ben bilemezdim böyle olacağını. Sen üzülme diye söylemedim. "

"Ne zamana kadar Savaş? Kadir beni kaçırıp söylemese ne zaman söyleyecektin? "

"O zaman söylerdim. "

"Bırak ya. Resmen o adamı korudun"

Deyip bardan çıktım. Çok fazla sinirlenmiştim. Resmen babamın katilini hele de o adamı benden saklamıştı. İyiliğim içinmiş güya. Böyle daha mı iyi oldu sanki.

Hızlı adımlarla taksiye bindim. Peşimden gelsin istemiyordum. Taksiye bindiğimde taksiciye adresi verip arkama yaslandım. Arka camdan baktığımda kimseyi göremedim.

Taksi eve vardığında parasını ödeyip indim. Cebimden çıkardığım anahtarla kapıyı açıp içeri girdim. Doğruca odama girdiğimde Ümit abinin verdiği zarfı masanın üstüne bıraktım. Yarin okuldan sonra ilk işim anneme mezar taşı yaptırmaktı. Üzerimi değiştirip rahat bir şeyler giydim. Siyah eldivenlerimi de takıp kum torbasını yumruklamaya başladım. Tüm sinirimi atmak istiyordum.
İçimden bu katil için deyip bir yumruk attım. Bu Savaşın benden gizlediği için. Bir yumruk daha.
İyice Battal Gazinin bu anam bu babam için sahnesine  dönmüştü. Aklıma gelince gülmeye başladım. Galiba iyice kafayı yiyordum.

On,on beş dakika daha yumrukladıktan sonra kendimi yatağa bıraktım. Boş boş tavanı izlerken birden kapı çaldı. Geleni tahmin ettiğim için açmayı düşünmüyordum. Kapı bir kez daha şiddetle vurulduğunda yerimden kalktım. Çok fazla ses olduğu için mahalledeki insanlar rahatsız olabilirdi. Hızlı adımlarla kapıya doğru ilerlerken Savaşa ne diyeceğimi düşünmeye başladım. Ona hala sinirliydim. Belki kısa zaman sonra barışırdık ama şu an onunla konuşmak istemiyordum. Kapıyı açtığımda gördüğüm kişi Savaş değil Koraydı.

"Koray sen miydin?"

"Sen kimi bekliyordun ?"

"Boşver"

Deyip geçmesi için geri çekildim. Koray içeri girince kapıyı kapatıp bende salona geçtim. İkimizde koltuklara otururken

"İçer misin bir kahve?"

"Boşver şimdi kahveyi. Otur

Sırtımı koltuğa yaslarken Korayin ne diyeceğini beklemeye başladım.

"Evet Savaş senden bunu saklayarak iyi yapmadı ama senin verdiğin tepki de fazlaydı. "

Tam tahmin ettiğim gibi. Koray buraya Savaşı savunmaya geldi.

"Ne yapacaktım Koray? Aferin mi diyecektim? Babamın bir katil tarafından öldürüldüğünü ben katilinden öğrendim. Trafik kazası diye biliyordum en azından sadece içim yanıyordu.

Bir kaç saniye nefes aldım.

"Ya o adam benden sadece annemi değil babamı da almış ya. Hayatımı mahvetmiş adam haberim olmadan. "

Son cümlelerimi söylerken sesim yüksek çıkmıştı ama umursamıyordum. Anlamıyordu işte. Koray da beni anlamıyordu. Kimse beni anlamıyordu.

"Sonuçta sen üzülme diye yapmış. İnan onun yerinde olsam ben de öyle yapardım. "

"Bir kere de kendini benim yerime koy. O zaman ne yapardın Koray?"

"Tamam sen haklısın. Ben kızmana hak veriyorum ama bu kadar tepki koymamalısın"