Collision |BW2019|

|10|

Έβαλα ενα τζίν μπουφάν πάνω από την κοντομάνικη πιτζάμα μου,μην ψοφήσω και στο κρύο κιόλας,και άνοιξα όσο αθόρυβα μπορούσα την πόρτα μου.

Ανάθεμα το λάδι που δεν βάζουμε στις πόρτες!

Αφού τελείωσε το τρίξημο της πόρτας,κοίταξα δεξιά και αριστερά να δω αν κουνήθηκε κάποιος από τους δύο στο δωμάτιό τους.

Ναι κοιμούνται με ανοιχτή πόρτα σε αντίθεση με εμένα,αλλά μας βολεύει στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Έκλεισα με μια απότομη κίνηση την πόρτα μου,για να αποφύγω τους ανεπιθύμητους ήχους της υπέροχης μη λαδομένης πόρτας μου,και κατέβηκα ήσυχα τις σκάλες.

Εδώ έχω να πω οτι εμείς όποτε κοιμούνται οι γονείς μας,γινόμαστε σαν τις γάτες και δεν κάνουμε καθόλου θόρυβο.

Όταν κοιμόμαστε εμείς όμως,τότε θα τους έρθει η φαεινή ιδέα να κάνουν ό,τι δουλειά δεν έχουν κάνει στο σπίτι από το 1821.

Τέλος πάντων τώρα φτάσαμε στο δύσκολο κομμάτι.Να ξεκλειδώσω την πόρτα χωρίς  να μου προσγειωθεί κανα τηγάνι στο κεφάλι από τη μάνα μου.

Έβγαλα την πρώτη κλειδονιά και άκουσα τον μπαμπά μου να ροχαλίζει.

Ωραία,άρα δεν πρόκειται να με ακούσει εκείνος.

Έβγαλα και την δεύτερη,άλλη μία έμεινε.

Κατάφερα και ξεκλείδωσα χωρίς να πεθάνω,οπότε νομίζω χρειάζομαι Οσκαρ.

Βγήκα έξω κλείνωντας σιγανά την πόρτα και κλειδώνοντάς την ξανά.

Mission completed!

Έβαλα τα κλειδιά στην τσέπη μου και πήγα από την μεριά του παραθύρου μου,όπου ήταν ο Αντώνης.

"Α και νόμιζα πως θα κατέβαινες από το παράθυρο"είπε ο Αντώνης με σοβαρό ύφος και τον κοίταξα με ένα βλέμμα μπιτς γουατ;

"Κοίταξε να δεις,από όσο με ξέρω δεν θα χρησιμοποιούσα το παράθυρο ως μέσο μετακίνησης,αλλά πολύ καλή ιδέα"του είπα ειρωνικά και εκείνος ξίνισε.

"Δεν είσαι αστεία"είπε έχοντας αυτή την ξινισμένη φάτσα και ανασήκωσα τους ώμους μου.

"Προχώρα τώρα άντε"μου είπε και χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο,προχωρώντας ευθεία στον άδειο δρόμο.

"Ευγενέστατος"είπα μέσα από τα δόντια μου ξεφυσώντας νευριασμένη και τον άκουσα να γελάει.

"Έλα κούκλα μου πεντακόσιες ώρες"μου είπε γυρνώντας να με κοιτάξει και του έκανα νόημα να σκάσει.