The Secret Shadow Man ✔ (AAN HET VERBETEREN)

Hoofdstuk 39

{Alicia POV}

"Elke druppel die op een graf valt, maakt het levender. Jouw kracht zorgt ervoor dat diegene in het graf weer tot leven komt. Als er 1000 tranen zijn gevallen, moet het in leven zijn. Dan zou alles weer normaal zijn. Niemnad weet meer dta diegene dood is, behalve aan wie je het vertelt voor er iets gebeurt." lees ik voor. Er staat nog wat achter, maar daar maak ik me geen druk om. "DANGEROUS! ALS HET NIET LUKT, KAN DE WERELD INSTORTEN! DOORDAT DE KRACHT DAN OM HET GRAF HEEN STROOM IN DE GROND! DAT GEEFT DE WERELD MEER KRACHT! MAAR DAAR KAN DE WERELD NIET TEGEN! DUS ONTPLOFT HET!" Mijn mond valt open. Er zijn al 1000 tranen op gevallen, maar er is nog steeds niks gebeurd... Dus ik kan het nog aan Sasha vertellen! Zonder te twijfelen ren ik de trap af, pak mijn jas en schoenen. Ik trek ze zo snel mogelijk aan en ren dan naar buiten.

Ik neem de weg zodat ik zo snel mogelijk bij Sasha ben. Als ik er ben druk ik op de deurbel. Niemand doet open. Ik bonk nu heel hard op de deur. Sasha doet open. "Hey wat doe je zo laat nog buiten!?!?" vraagt ze. Ik negeer haar vraag en ik loop naar binnen, de trap op. "Ik moet je nodig iets vertellen... Over de dood van... Jake...En mijn krachten..." zeg ik als ik op het bed van Sasha zit. Ik zie dat Sasha het moeilijk heeft. Dat heb ik nu ook opeens. Nadat ik het woord Jake heb uitgesproken.

Wij zijn er nog steeds gevoelig over. "Ik kom er elke dag... Bij zijn graf... Als ik eraan kom, moet ik altijd huilen. Ik heb de druppels geteld die erop zijn gevallen. Zoveel hou ik van hem... Maar het bleek dat elke druppel van mij, hem tot leven maakt! Na 1000 tranen die erop vallen, zal hij wakker worden, maar als dat niet gebeurd dan... Dan..." Ik kon mijn zin niet afmaken. Ik weet niet waardoor, maar ik kreeg een brok in mijn keel. Ik kon niks meer zeggen dus ik pakte Het Boek onder mijn jas vandaan en zei: "Alicia Wheeler!" Het Boek begon te bladeren. Als hij is gestopt, laat ik de laatste zinnen aan Sasha zien. Ze legt haar hond voor haar mond en haar mond valt ook open net als bij mij...

"Wat moeten we nu doen!" gilt ze. "Ik weet het ook niet!" zeg ik zenuwachtig. "Aha! Je moet gewoon niet meer naar het graf toe gaan. Of geen tranen erop laten vallen!" zegt ze enthousiast. Maar dat is ze veel te vroeg. "Eehmm......" zeg ik twijfelend of ik het haar wel moet zeggen of juist niet. "Oh nee! Niet de eehmmm....... Wat is er gebeurd?!?! Wat heb je gedaan?!?!" zegt Sasha half boos. "Nou... Er zijn al 1000 tranen opgevallen!" floepte ik uit mijn mond. Ik hou mijn hand voor mijn mond en ik knijp mijn ogen dicht. Bang voor de reactie van Sasha. Na een paar seconden, maak ik een oog open en ik zie Sasha nog steeds ijsberend door de kamer lopen. Voor mensen die niet snappen wat ik bedoel met 'IJSBEREND'. Nou daar bedoel ik mee dat je de hele tijd rondloopt. Nou snappie?...

"Ben je niet boos?" vraag ik. "Neh... Ik bedoel jawel! Nou... Niet echt... Het was niet jouw schuld! Je wist het niet eens... Dus het heeft dan geen nut om boos te zijn op jou..." zegt ze. Phieuww..... Na een tijdje zei ik. "Zullen we dan maar gewoon afwachten?..." "Ja dat is goed..." zegt ze. We hebben afgesproken dat ik vannacht bij haar overnacht om te kijken of Jake weer levend wordt. Of dat de wereld instort... Als we in bed liggen, verveel ik me en ik begin te zingen. dat doe ik altijd ik niks te doen heb. Ik begin het liedje te zingen die ik speciaal voor Jake heb gemaakt vlak na zijn dood...

"Zullen we een kijkje nemen bij eehmmm... Zijn graf?..." vraagt Sasha zenuwachtig. Ik knik als teken dat het goed is. "Oke..." zeg ik er nog bij. We lopen zachtjes de trap af en trekken onze schoenen en jas aan. Als we buiten zijn, begint het te regenen. "Urgh... En dit overkomt ons! We hebben  genoeg erge dingen meegemaakt!" gil ik tegen de lucht. We lopen langzaam naar bet bos. En zoals gewoonlijk begin ik, vlak voor het bos, tranen in mijn ooghoeken te krijgen. Waarschijnlijk gebeurt het hetzelfde bij Sasha. Want ze begint met haar mouw van haar jas, haar tranen weg te vegen. Als we er zijn, (bij het graf dus) lijkt het alsof de grond beweegt. Ik hou Sasha's hand vast. "Als dit ons einde is, dan ben ik blij dat ik met jou ben! Jij bent er altijd voor me! Ik hou van je!" zeg ik en we knuffelen elkaar. "Ik kan hetzelfde zeggen over jou!" zegt ze en we lachen een beetje met allebei een nat door het huilen. We zien een hele felle lichtflits. Ik moet alleen aan 1 ding denken:

Is dit onze dood?

________________________________________

Hey luitjes! Ik heb er alweer een hoofdstuk bij! Dit boek is al bijna afgelopen, nou bijna... Ik denk nog 10 hoofdstukken ofzo! Das eigenlijk best veel dus... Nergens zorgen over maken! Ik vond het wel leuk om eens een bijnaam voor jullie verzinnen. Net zoals: 1D fans = Directioners, Justin Bieber fans = Beliebers etc. , dus de vragen van de dag: Wat zou leuk zijn voor jullie als bijnaampje? Zou de wereld echt ontploft zijn?

Follow/Comment/Vote?

Ciaooxxx