Tek başına kalmıştı. Düşünceleri beyninden çıkmak istercesine kafasını yoruyorlardı. Ama ona tek yardımcı olabilen şey düşünmekti. Yapabildiği tek şey bile ona acı veriyordu. Onsuzluğu reddeden bütün vücudu, onu etrafında arayan gözleri, Ölecekken bile sadece onun kokusunu almak isteyen burnu , Bu hiçlikte sızlıyordu. Bir yaş süzüldü onun her gün baktığı gözlerden. Sanki dünya onun hiç bulanık değilmişcesine gözyaşları daha da bulanık ediyordu. Sanki bedenini kontrol edemiyormuşcasına titriyordu. Beyni bile kontrolu ona vermişti, Onun bi daha hiç gelmiyeceğini bile bile. Yağmur gözyaşlarına eşlik ediyordu . Düşündü, belki bulut da ağlıyordu, bulut güneşi her dakika her saniye beklerken güneş küstahlık yapıp ayı tercih etmişti.ay parlaklığını güneşten almasına rağmen geceye aşıktı onun için parlıyordu . Bulut bu döngüde anca bir hiçti. Sadece güneşi seven bir şekildi. Bulut günlerce yanlızlarla birlikte ağladı, güneşi göremeyeciğini bile bile geceleri gökyüzünde bekliyordu .bulut ağladıkça sevenler kavuştu , bulut ağladıkça dünya günahlarından temizlendi, bulut ağladıkça herkes sustu , damlacıkların yere damlama sesi dışında dünya durdu. Bulut hep güneşi bekledi , bir umut gökkuşağı oluşmasını istedi . O ağlarken bile herkese yararlı oldu.bulut sessiz çığlıkların aşkla birleştiği bir kahramandı....
Artık kendini tek hissetmiyordu,gökyüzüne baktı ve bulutu gördü . Ve ağlarken gülümsedi .Sadece birkaç söz çıkarabilmişti düğümlü gırtlağından.
'Bulutun güneşi sevdiği kadar aşığım sana ...'
Hepinize merhabalar ! Ben Nazlı . Kitaplarda gördüğüm hikayelere bayılıyordum ve birden 'neden ben de yazmıyorum ki ?' Dedim . Bu ilk denememdi . Olmamışsa kusura bakmayın . Sadece çevremin okuması için yazılan bir hikayenin başıydı . İsterseniz devam ederim . Şimdiden teşekkürler :)
