Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 5ο

Ραφαηλ POV

Καθόμαστε ακόμα αγκαλιά και νομίζω πως η γαια έχει αποκοιμηθεί. Είναι ήδη περασμένες μια όποτε αποφασίζω να την πάρω αγκαλιά σε στυλ νύφης και να την παω στο κρεβάτι της. Όταν φτάνουμε στο δωμάτιο της ανοίγω ένα μικρό φως και την ξαπλώνω απαλά στο κρεβάτι της. Είναι τόσο όμορφη όταν κοιμάται. Μια τούφα από τα μαλλιά της έχει καλύψει το πρόσωπο της. Βγάζω τα παπούτσια και το μπουφάν μου και πηγαίνω να ξαπλώσω δίπλα της. Με το που ακουμπάω στο κρεββάτι εκείνη κουνιέται ελαφρά και έρχεται προς το μέρος μου. Απλώνω το χέρι μου και τοποθετώ τα μαλλιά της μακριά από το πρόσωπο της. Κοιμάται τόσο γαλήνια. Ξαπλώνω ανάσκελα και κοιτάζω το ταβάνι. Δεν ξέρω τι της συνέβει σήμερα. Πιστεύω όμως πως έχει να κάνει με το θεμα του παιδιού. Ξέρω πως και οι δυο είμαστε φορτισμένοι όμως δεν θέλω να κάνει αυτό που μας είπε η γιατρός της. Το θεωρώ πολύ ακραίο. Παρ ολα αυτά όμως... δεν ξέρω το συζήτησα με ένα γιατρό, οικογενειακό φιλο του πατέρα μου αρα και δικού μου υποθέτω, και είπε πως υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να πετύχει η εξωσωματική απ ότι το κανονίκο σεξ· τουλάχιστον στη δίκη μας περίπτωση. Δεν το πιστεύω πως το συζητάω ακόμα αυτό το πράγμα. Προφανως και είμαι κατά αλλά αν όντως μάθω πως ήταν έτσι για αυτό το θεμα θα λυγισω. Δεν θέλω να τη βλέπω έτσι. Μπροστά μου δεν έχει κλάψει ποτε για αυτό το θεμα. Είμαι σίγουρος πως κάπως θα έχει ξεσπάσει λόγο όλης αυτής της πίεσης που δέχεται αλλά δεν μου το έχει δείξει. Δεν ξέρω αν πρέπει να παρεξηγηθώ, για το λόγο του οτι δεν εξωτερικεύει τα συναισθήματα της μπροστά μου ή να χαρώ που την βλέπω παντα πρόθυμη, που είναι εδώ για μενα και με στηρίζει χωρίς να λυγίσει. Ξαφνηκα νιώθω το κρεβάτι να κουνιέται και γυρνάω το κεφάλι. Εκείνη είναι ανασηκωμένη και καθισμένη στο κρεβάτι ενώ στηρίζεται στο χέρι της. Τρίβει ελαφρά τα μάτια της.

Γ:Τι ωρα είναι;... ρωτάει αγουροξυπνημένα. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει αλλά όλο αυτό τι σκηνικό με κάνει να θέλω να την βαλω κάτω... αυτή η αθωότητα και η ηρεμία στο πρόσωπο της, σε συνδυασμό με τα πρησμένα χείλη της με φέρνει στα όρια μου

Ρ:Αργά... λεω και παίρνω το βλέμμα μου από εκείνη για να διώξω τις σκέψεις μου. Εκείνη ξανά ξαπλώνει και πλησιάζει το σώμα της στο δικό μου. Δεν ξέρω γιατί νιώθω τόσο άβολα. Δεν ξέρω αν πρέπει να την αγκαλιάσω ή να καθίσω έτσι μέσα στην απάθεια. Υποθέτω πως το πρωί θα ξεκαθαρίσουν ολα.

[..]

Οι ακρίδες του ηλίου χτυπούν το πρόσωπο μου αναγκάζοντας με να ανοίξω τα μάτια μου. Γαμωτο... γυρίζω πλευρό και προσπαθώ να εστιάσω κάπου. Μετά από λίγο γυρίζω ξανά προς τη μεριά της Γαίας όμως εκείνη λυπεί. Μαλλον θα σηκώθηκε. Αφού σηκωθώ πάνω κατευθυνομαι προς το μπάνιο, ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και παω προς την κουζίνα. Όταν μπαίνω μέσα βλέπω τη γαια να κάθεται σε ένα σκαμπό με την κούπα του καφέ της στο χέρι. Φαίνεται πολύ σκεπτική. Δεν μπορώ άλλο! Θέλω να τη ρωτήσω τι έγινε χθες. Ξέρω πως δεν πρέπει να τη πιέσω και άλλο αλλά είναι πάνω από μενα.  Θέλω το καλό της και η χθεσινή κατάσταση που τη βρήκα με κάνει να νιώθω πως φταίω και γω κάπως... βάζω λίγο καφέ και ξαφνηκα ακουω την φωνή της να μου λέει

Γ:Ξέρεις... ακούγεται πιο πολύ σαν ψίθυρος παρά σαν κανονικός ήχος. Αυτόματα γυρίζω και την κοιτάζω όμως εκείνη δεν παίρνει τα μάτια της από τον καφέ της. Το δάκτυλο της διαγραφεί έναν κύκλο γύρω από την επιφάνεια της κούπας. Μετά από λίγο συνεχίζει «χθες έμαθα ένα φαντάστηκα νέο.. όμως...» λέει αλλά τη διακόπτω

Ρ:Τι εμαθες;;... τη ρωτάω και στιριζομαι στο πάγκο ανακατεύοντας τον καφέ μου με ένα κουταλάκι

Γ:Η φίλη μου η Ιόλη.. Είναι έγκυος.... ξαφνηκα ο ήχος που Ακουγόταν από το ανακάτεμα του καφέ μου έπαψε να υπάρχει.. ησυχια παντού. Τωρα εξηγούνται ολα... «και το χειρότερο είναι πως αντί να χαρώ όπως θα έπρεπε για εκείνη κάθομαι και σκέφτομαι γιατί η ζωή είναι τόσο άδικη μαζί μας.. εννοώ προσπαθούμε εδώ και οκτώ μήνες και τωρα που έχουμε μια ευκαιρία να τα καταφέρουμε π εγωισμός σου μας εμποδίζει...» λέει και πίνει μια γουλιά από τον καφέ της. Τα μάτια της γυαλίζουν. Θέλω να ξανά κλάψει το ξέρω μπορώ να το καταλάβω. Ασυναίσθητα ακουμπάω με δύναμη την κούπα μου πάνω στον πάγκο. Δεν ξέρω αν με ενόχλησαν τόσο τα λόγια της ή το ότι έχει δίκιο. Εννοώ εκείνη έχει κάνει τόσα για μενα έχει αντέξει ένα σορό. Δέχτηκε το «πρόβλημα» μου και παρ ολα αυτά είναι εδώ για μενα. Δεν έπαψε στιγμή να με στηρίζει με την αγάπη της και εγώ.... εγώ απλά είμαι εγωιστής έχει δίκιο.. όμως μου είναι τόσο δύσκολο να το δεχτώ όλο αυτό... και αν δεν πιάσει;;; Θα κάνει παιδι με άλλον στην ουσία αφού το σπερμα δεν θα είναι δικό μου.. Διάολε! Και αν όντως τα καταφέρουμε;; Πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Και στην τελική δεν πειράζει αν το παιδι είναι άλλου σημασία έχει πως θα το μεγαλώσουμε μαζί!.. νιώθω τα απαλά δάκτυλά της στην πλάτη μου καο γυρίζω να την κοιτάξω. Τα μάτια της είναι τόσο υπέροχα παρ όλο που είναι κατακόκκινα... δεν το πιστεύω.. δεν την αδικώ που συμπεριφέρθηκε με αυτό το τρόπο χθες. Ξέρω πως χάρηκε για την Ιόλη όμως ο πόνος που ένιωσε ήταν μεγαλύτερος και πιο βαθύς από την χαρά της...

Γ:Με συγχωρείς δεν ήθελα να..να σου μιλήσω έτσι απλώς.... λέει αλλά το δάχτυλό μου πάνω στα χείλη της την εμποδίζει

Ρ:Έχεις δίκιο ξέρω ότι φέρομαι εγωιστικά και δεν πρόκειται να το συνεχίσω! Μπορεις να πάρεις τη γιατρό σου μέσα στις επόμενες μέρες για να ξεκινήσουμε τη διαδικασία...της λεω και βλέπω τα μάτια της ξαφνηκα να λάμπουν. Εκείνη ενώνει τα χείλη μας εφνιδιαζοντας με. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη μέση της πιέζοντας το σώμα της πάνω μου.Νιωθω λες και έχω να την αγγίξω τόσο καιρό που απλά θέλω να την κάνω δίκη μου ξανά καο ξανά. Είναι τόσο ευάλωτη στην αγκαλιά μου. Κανεις δεν μπορεί να την κάνει να νιώσει όπως την κάνω εγώ.. κανεις δεν πρόκειται να την αγγίξει όπως εγώ... είναι μόνο δίκη μου και θα παραμείνει δίκη μου για παντα...

⭐️⭐️⭐️&🖋🖋