Behind The Lies | yoonmin

CHAPTER 8

CHAPTER 8:

Months turned into year. Kada tapos ng practice, fitting or runway, dumidiretso agad ako sa ospital.

Halos lahat ng naipon kong pera na hindi napupunta sa utang nila mama, kay Yoongi naman napupunta. Minsan naaawa ako kay Gab kasi wala na akong oras sa kaniya. Kung magkasama naman kami, siya yung nagbabayad tuwing may date kami. That's not okay.

"Water. Para naman may luha at pawis ka pang mailabas." Napatingin ako kay Alys nung tinapatan niya ako ng water bottle sa mukha. Napangiti ako ng onti at kinuha yung tubig, "Salamat." Sagot ko.

Nakatambay lang ako sa agency namin habang hinihintay si Gabrielle. Siya na lang daw yung pupunta rito kaya tumambay muna ako bago pumunta sa ospital.

"Should we call Jimin?" Kumunot yung noo ko sa tanong ni Alys. Nakaupo siya sa gilid ko habang nakataas yung paa niya sa table, "I mean, Yoongi's blind. He still loves Jimin so much. And he is losing hope. Don't you think it's time to tell him why Yoongi left?"

May point naman si Alys. Having Jimin beside Yoongi may give him the strength to fight. And they can spend some time together.

Pero ayaw kong gumawa ng desisyon na hindi alam ni Yoongi. Kung ayaw niyang sabihin kay Jimin, I'll respect that. Sana lang wag magsisi si Yoongi sa huli.

"Believe me, I want to call Jimin." Sabi ko kay Alys, "But Yoongi doesn't want him to know. Yoongi doesn't want to see Jimin getting hurt because of him."

Nakatitig lang sakin si Alys saka mahina niyang sinabi, "But he can't see anymore..."

"I heard that." Sagot ko sa kaniya. Napatingin kami sa pintuan nung pumasok si Gabrielle. Tumayo ako para yakapin siya.

"Long time no see." Sabi ni Gabrielle sakin. Ilang linggo na rin kasi kaming hindi nagkikita. The last time na nagkita kami, she was sick... again. At hindi na naman siya nakinig sakin dahil stomach ache lang naman 'yon.

"Alys, mauuna na kami. See you tomorrow." Sabi ko kay Alys at hawak kamay kaming umalis ni Gabrielle sa agency. Sumakay kami sa kotse ko at tinanong ko siya kung saan niya gusto pumunta pero hindi siya sumagot.

"Baby." I called her. Tinignan niya ako at bigla siyang huminga ng malalim, "What's wrong?" I asked.

"We did not see each other for weeks." Pag-uumpisa niya at pinakinggan ko lang siya, "Sa ilang linggo na 'yon, nag-isip isip ako. Alam kong napapagod ka na sakin, I can feel it. You just don't want to tell me."

Natahimik ako sa sinabi niya. Sa totoo lang, napapagod na ako sa lahat. Sa trabaho, sa homeschool, sa pag-aalaga sa pamilya ko at kay Gabrielle na ayaw din namang makinig sakin. Pagod na ako.

Pero hindi ko sinasabi dahil umaasa ako na panandalian lang 'to. I'm not the kind of person that gives up easily. If I want something, I'll get it no matter what.

And I want a peaceful life with my family and Gabrielle. But our life is a chaos right now.

"Suga, look at me." Sabi ni Gabrielle kaya tinignan ko siya. She showed me a comforting smile, "It's okay. I understand why. You have a lot of weight in your shoulders right now and I want you to feel lighter."

"What do you mean?"

Hinawakan ni Gabrielle yung kamay ko, "You can let me go for awhile then come back to me when everything's okay. I'll wait. I promise."

"But..." Sagot ko pero hinalikan ako ni Gabrielle kaya napahinto ako, "Don't worry, everything's gonna be fine."

Hinatid ko si Gabrielle sa bahay nila bago ako pumunta sa ospital. Gabrielle made a sacrifice for me because she knows what I'm going through right now. Gabrielle felt she was a burden to me that's why she said that. I understand why.