YETİMHANE 3

Bölüm 40

Pazartesi bölümümüz geldi millet. Hadi bu gün duygusallığın dibine vuralım. Multide; Kerem'ciğimiz var.
İyi okumalar canlar...

Zilin çalmasıyla Ediz başını hafifçe bana doğru çevirince ona hiç bakmadan çantamı omzuma taktım ve ceketimi hemen arkamdaki askıdan alarak "Kendini çok üzme." deyip kapıya doğru yönelim. Tam ona arkamı dönmüş ve bir iki adım atmışken Ediz beni kolumdan tutup kendine çevirince dolu gözlerimle başımı kaldırıp onun gözlerine baktım.

Gitmesini istemiyordum. Nereye gideceğini bile bilmezken ve onu bir daha ne zaman göreceğimi bilmezken gitmesini ve bir yerde kendini suçlayıp acı çekmesini istemiyordum.

Egemen bizim bu halimizi görmüş olacak ki sınıftaki herkesin duyabileceği bir sesle "Hadi millet, az acele edin!" deyip kapıya yönelirken Ediz kolumdaki elini avcuma indirip elimi kavradıktan sonra "Neden trip atıyorsun şimdi?" diye sorunca gözlerimi ondan kaçırarak "Trip attığım falan yok." dedim. Sınıfın artık boşaldığı arkamızdaki sessizlikten belli olurken Ediz elini narince çeneme koymuş ve yüzümü kendine doğru çevirmişti.

Gözlerimizi kenetleyerek" Bu mutlu yüz halin değil." dediğinde çenemi ondan kurtardım ve elimdeki ceketi sıranın üstüne atıp çatık kaşlarımla "Sevdiğim çocuğun en kötü gününde bile yanında olamazken kendimi mutlu hissetmiyorum." dedim. Ediz yenilgiyle nefes verip bir adım gerileyerek arkasındaki sıraya hafifçe oturdu ve "Bunu ilk defa yalnız yaşamayacağım Melis. Her sene aynı şey olduğunu biliyorsun." dedi. Ona sinirle bakıp tam karşısında durdum ve "Zaten her sene yanında olmak istedim gerizeklaı!" diye çıkıştım. Ardından başımı iki yana salladım ve "Ama şimdi, şimdi seni yalnız bırakmayı hiç istemiyorum. Senin bir daha yalnız olmanı istemiyorum." diye konuşmaya devam ettim.

Ediz kolları önünde bağlı bir şekilde beni dinledikten sonra uzanarak elimi tuttu ve beni bacaklarının arsına çektikten sonra yüzünün hizasındaki yüzümü okşadı. Bir eli hala yüzümdeyken "Senin yanındayken güçsüz olamam pantercik ama şu an güçsüz olmaya ihtiyacım var. Beni anladığını biliyorum. Beni çok iyi anlıyorsun. O yüzden bırak biraz yalnız kalayım." diye mırıldanınca sıkkınlıkla iç çektim.

Tabii ki onu anlıyordum. Ben onu her zaman anlıyordum ama onu anladığım, yalnız kalmasını istediğim anlamına da gelmiyordu çünkü yalnız kaldığında neler olacağını da biliyordum.

Yenilgimi istemeyerek de olsa kabul ettikten sonra hızla kollarımı Ediz'in boynuna doladım. Şu an masaya dayandığı için boylarımız eşitti ve doğrusunu söylemek gerekirse böyle olması çok daha iyiydi. Kendimde parmak uçlarıma kalacak gücü bile bulamıyordum çünkü.

Ediz de kollarını sıkıca belime dolayıp beni iyice kendine çektiğinde elimi gür siyah saçlarına daldırdım ve onlarla yavaştan oynarken "Eğer o baban olacak herif sinirini bozarsa bana mesaj at. Oraya gelip yarım saat başında dırdır ederim ama merak etme senin odana girmem. Yani istediğin kadar yalnız kalabilirsin." dediğimde gülerek geri çekilip elleri hala belimdeyken "Korumacı sevgiliyim diyorsun yani." deyince hafifçe tebessüm ettim ve "Sevgilisinin babasını öldürmek isteyen bir sevgiliyim." dedim. Bu dediğime de güldüğünde bu sefer yüzüme ciddi ifademi yerleştirdim ve "Kriz geçireceğini biliyorsun değil mi?" diye sordum.

Onun da yüzü birden düşerken baş parmağıyla dairesel bir şekilde belimi okşamaya başladı ve "Baş edebilirim." dedi. Buruk bir şekilde gülümsedikten sonra "Tabii ki de baş edersin, sen benim sevgilimsin." dedim. Buna hafifçe güldükten sonra "Gidelim mi? Bizimkiler aşağıda ağaç oldu." deyince onu başımla onayladım ve her şeyimizi aldıktan sonra sınıftan el ele çıkıp aşağıya indik. Kapıda ayrılacağımız yere geldiğimizde bizimkilerle beraber beklemiş olan Egemen beni kolunun altına çekti ve "Bu gün bizdesiniz bebeğim." dedi. Ona kaşlarımı kaldırarak baktıktan sonra gözlerimi kısarak Ediz'e döndüm ve "Başıma bakıcı mı diktin bay ukala?" diye sordum.