This is never meant to be (Dutch One Direction Fan Fiction)

-----Violet's P.O.V.-----

Eindelijk! Eindelijk zaten Aubrey en ik in het vliegtuig. We waren van plan om het saaie Nederland achter ons te laten en voor altijd in London te gaan wonen. Het appartement is gekocht, de spullen zitten in het vliegtuig en wij zijn klaar voor de toekomst. "Ooooeeeh, ik ben zo zenuwachtig" zei Aubrey met een grote grijns op haar gezicht. Ik ook, maar dat had ze al wel gemerkt, ik moet eerlijk zeggen dat dit het eerste moment is dat Aubrey echt haar zenuwen voor London uit. We weten nog niet wat we allemaal gaan doen, maar één ding is zeker. Nadat we onze spullen een beetje hebben uitgepakt gaan we naar de Starbucks, de koffie daar is zooo overheerlijk! 

In het vliegtuig is het lekker warm en ik zou zo in slaap kunnen vallen, maar ik weerhoud me ervan. Als ik in slaap val, zou ik zo twee uur slapen, maar de vlucht duurt maar drie kwartier, dus als we landen zou ik hier nog heerlijk in het vliegtuig liggen te slapen, dat zou nogal awkward zijn. Dus pakte ik mijn boek erbij en begon te lezen.  

De tijd vloog voorbij en voordat ik het wist waren we alweer geland. Aubrey stompte me tegen mijn schouder: "Violet, ik weet dat je het leuk vindt om te lezen, maar we moeten het vliegtuig uit." Ik rekte me uit - want ja, ik word lui van een boek lezen - en stond op. In een bejaarden tempo pakte ik mijn spullen en liep het vliegtuig uit, ik ben zo moe! "Het eerste wat ik ga doen als ik thuis ben is..." - toen drong het pas tot me door, we zijn in London! Opeens was alle vermoeidheid mijn lichaam uit en ik was vol energie - "...spullen uitpakken en naar Starbucks!!" zei ik terwijl Aubrey bij het woord starbucks luidruchtig mee begon te joelen. Ik was stiekem wel benieuwd over hoelang we het vol zouden houden hier in Engeland... Mezelf kennende niet zo lang, maar aan de andere kant... Ik wil dit al sinds ik kind ben. Dat is eigenlijk de enige reden waarom ik denk dat ik hier lang en gelukkig zou blijven leven. Gelukkig heb ik een volledige opleiding Forensisch Laboratorium achter de rug en een baan in het beste Forensisch Laboratorium in London, dat helpt om het voor altijd hier vol te houden. Opeens zag ik een hand voor mijn ogen heen en weer gaan. "Violet? Violet?! Halooo-ooo kom terug op aarde a.u.b.?" Ik begon te lachen en Aubrey stopte met zwaaien. "Waar dacht je dit keer aan?" vroeg ze. "Ik zat te denken aan de redenen waarom ik het hier vol zou houden, want ik heb geen vriend hier, waarom ik hier zou MOETEN blijven, snap je. Want mij kennende ben ik hier zo weer weg. En toen begon ik te denken, ik wil dit al vanaf dat ik een kind was EN ik heb een goede baan, dus meer redenen om hier te blijven dan om hier weg te gaan. Dus die gedachte is mijn hoofd weer uit." Ze knikte tevreden en we liepen met onze koffers richting een taxi die nog vrij was. We stapten in en werden naar onze ontzettend mooie penthouse-appartement gereden.  

Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat ik nooit een ander appartement wil dan die je ziet in Sex and The City, of mooier. Die van ons is echt PRECIES hetzelfde als die in Sex and The City! Met onze meubels, dus nog mooier en een grotere walk-in closet. We stonden voor de deur en ik pakte de sleutel, ringelde er even mee en stopte 'm toen in slowmotion in het sleutelgat, om het moment te koesteren. Aubrey begon te lachen en drukt de sleutel in het gat, zodat we naar binnen konden. We liepen naar binnen en het leek wel een droom, we waren er natuurlijk al eerder geweest, maar dat was voordat het bouwbedrijf alles had gerenoveerd en geverft. Dit huis was niet zomaar een huis, dit huis was HET huis! Zelfs als onze spullen stonden al opgestapeld in dozen in de kamer, ik was al bang dat we die helemaal omhoog moesten slepen. GELUKKIG niet! Ik begon te lachen en te dansen, Aubrey deed vrolijk mee en het leek wel alsof we een stel kleuters waren die net de pasjes op een liedje van K3 konden mee dansen, alleen leek ons 'dansen' meer op springen en rondjes draaien dan op dansen. We begonnen met uitpakken en waren ook zo klaar. Waarom? Punt 1: We hadden thuis alles uitgestippeld over hoe we het wilden hebben, dus er stonden al wat spullen op hun plek. Wij hoefden alleen nog maar de kleine dingen als lampen en kopjes en schoteltjes op hun plek te zetten. Punt 2: We wilden naar starbucks.