Luke, luke siya lang naman yung pinaka pogi na lalaki na nakilala ko. Ang inspirasyon ko. Ang nagpapaganda ng umaga ko. Ang first love ko.
Paano ko nga ba nakilala si Luke? hmmmmmmmmmmm.
Ganito kasi yun..........
FLASBACK
7 years old ako nun.
"Baby Kim, pupunta tayo sa park!!"
"Yes!yes!"
"But, promise me na hindi magpapabili ng toys"
"Yes, mama"
"Hmmmmm, baby tara nga dito. Pa-kiss nga"
Nasa park na kami, syempre takbo dito, takbo dun, talon dito, talon doon. Kahit nga masugatan basta tuloy lang. Sabi nga ng matanda hindi mo mabibili ang kasayahan ng bata.
"Boogshhh"
"Huhuhuhu!!! Whaaahhh! mama!!!"
"Ang sakit!!! whaaaaaaaaaaa!!!"
Tumigil kaming dalawa bigla pano ba naman sinabayan pa ako ng iyak.
"Sorry" sabay kaming nagsalita.
"Sorry, hindi ko sinasadya hah!" sabi nung lalaking nakauntog sa ulo ko.
"Susumbong kita sa MAMA ko!!"syempre spoiled brat eh tapos bigla ulit akong umiyak.
"Uy, tahan na sorry na nga eh,Oh sayo na lang tong bracelet ko"
"Talaga??, sige na nga hindi na kita isusumbong. Pero akin na muna yung bracelet" sabi ko.
"Eto oh, gusto mo suot ko sayo?"
"Sige, sige"
"Oh ayan ok na!"
"Wow ang ganda"sabi ko.
"Ako nga pala si Luke Lucena, ikaw sino ka?"
"Hello LUKE, ako nga pala si Kiiiiiiiii.................................................................."
~~~~~~~~~~~~~
"Kim, andyan ka lang pala, eh kanina pa kita hinahanap"sabi ni MAMA
"Sorry po mama"
"Uuwi na tayo!!" galit na yung boses ni Mama
"Sige Luke babye!!"
"Kim, bilisan mo"
"Andyan na po MAMa"
END OF FLASHBACK
Sa park ko nga sya unang nakita. Kaya lang hindi ko naman nasabi sa kanya yung pangalan ko kasi tinawag na ko ni MAMA. Iniisip ko nga kung na-aalala pa nya ko, tas yung bracelet na binigay nya sakin. Sana kahit papaano may natatandaan pa rin sya.
Luke, luke siya lang naman yung pinaka pogi na lalaki na nakilala ko. Ang inspirasyon ko. Ang nagpapaganda ng umaga ko. Ang first love ko.
Paano ko nga ba nakilala si Luke? hmmmmmmmmmmm.
Ganito kasi yun..........
FLASBACK
7 years old ako nun.
"Baby Kim, pupunta tayo sa park!!"
"Yes!yes!"
"But, promise me na hindi magpapabili ng toys"
"Yes, mama"
"Hmmmmm, baby tara nga dito. Pa-kiss nga"
Nasa park na kami, syempre takbo dito, takbo dun, talon dito, talon doon. Kahit nga masugatan basta tuloy lang. Sabi nga ng matanda hindi mo mabibili ang kasayahan ng bata.
"Boogshhh"
"Huhuhuhu!!! Whaaahhh! mama!!!"
"Ang sakit!!! whaaaaaaaaaaa!!!"
Tumigil kaming dalawa bigla pano ba naman sinabayan pa ako ng iyak.
"Sorry" sabay kaming nagsalita.
"Sorry, hindi ko sinasadya hah!" sabi nung lalaking nakauntog sa ulo ko.
"Susumbong kita sa MAMA ko!!"syempre spoiled brat eh tapos bigla ulit akong umiyak.
"Uy, tahan na sorry na nga eh,Oh sayo na lang tong bracelet ko"
"Talaga??, sige na nga hindi na kita isusumbong. Pero akin na muna yung bracelet" sabi ko.
"Eto oh, gusto mo suot ko sayo?"
"Sige, sige"
"Oh ayan ok na!"
"Wow ang ganda"sabi ko.
"Ako nga pala si Luke Lucena, ikaw sino ka?"
"Hello LUKE, ako nga pala si Kiiiiiiiii.................................................................."
~~~~~~~~~~~~~
"Kim, andyan ka lang pala, eh kanina pa kita hinahanap"sabi ni MAMA
"Sorry po mama"
"Uuwi na tayo!!" galit na yung boses ni Mama
"Sige Luke babye!!"
"Kim, bilisan mo"
"Andyan na po MAMa"
END OF FLASHBACK
Sa park ko nga sya unang nakita. Kaya lang hindi ko naman nasabi sa kanya yung pangalan ko kasi tinawag na ko ni MAMA. Iniisip ko nga kung na-aalala pa nya ko, tas yung bracelet na binigay nya sakin. Sana kahit papaano may natatandaan pa rin sya.
